In het eerste nummer van Bijbelvast dat recent is uitgebracht, worden in de rubriek Puntsgewijs zeven argumenten genoemd voor de betrouwbaarheid van de Bijbel.
Hier achtergrondinformatie met bronvermelding voor de verdiepende lezer. De belangrijkste bron die we hebben gebruikt is het boek Evidence that demands a verdict, de volumes 1 en 2, van Josh McDowell. Dat boek heeft sinds het verschijnen meerdere updates en vernieuwingen ondergaan en is nog steeds actueel.
Het ligt in de bedoeling van Logos Instituut om de komende tijd meer achtergrond artikelen rond deze zeven punten te gaan publiceren. Een artikel over de geslachtsregisters zal binnenkort gepubliceerd worden. Raadpleegt u daarom regelmatig onze website!
Punt 1: Uitgekomen profetische voorzeggingen.
Van de vele uitgekomen profetieën in de Bijbel slaan er honderden op Jezus. Daarvan zijn er tientallen die Jezus onmogelijk zelf moedwillig zou kunnen hebben vervullen. Volgens hedendaagse kansberekeningen onmogelijk!
Er staan in het Oude Testament zestig belangrijke profetieën over de Messias en ongeveer 270 verwijzingen die in verband staan met de Messias. Jezus heeft alle profetieën over Zijn leven op aarde vervuld. De andere profetieën verwachten we de vervulling van met Zijn wederkomst. Er zijn geen profetieën in het Oude Testament te vinden die Jezus niet heeft vervuld en ook niet meer kan gaan vervullen.
Hedendaagse wetenschappelijke kansberekeningen hebben aangetoond dat de kans dat Jezus slechts 8 van deze profetieën bij toeval zou hebben vervuld, een kans is van 1 op de 1017. Peter Stoner heeft 48 profetieën onderzocht en berekent dat de kans op toeval 1 op de 10157 is.1 Veel van de profetieën, zoals Jezus’ afstamming en geboorteplaats, kan Hij niet moedwillig Zelf hebben vervuld.
Het wonder van het uitkomen van deze profetieën is natuurlijk alleen een wonder als de profetieën daadwerkelijk ouder zijn dan de vervulling ervan. We weten zeker dat de profetieën ouder zijn dan de tijd van Jezus doordat de Septuagint, de Griekse vertaling van het Oude Testament, stamt uit 200 tot 150 voor Christus. Dat is dus ruim voordat Jezus werd geboren!2
Punt 2: De discipelen lieten zich niet vermoorden voor een leugen
Volgens overleveringen zijn de meeste apostelen omgebracht vanwege hun geloof in de dood en opstanding van Jezus Christus. De apostelen geloofden oprecht in Jezus’ dood en opstanding, omdat ze hiervan ooggetuigen waren geweest. Het is niet logisch dat ze zich lieten martelen en doden om iets waarvan ze wisten dat het een leugen was. Daarnaast verbloemden ze hun eigen zonden en onwetendheid zoals beschreven in de Evangeliën niet. Ze gaven hun reputatie en leven voor de bijbelse boodschap!
De getuigenissen van de apostelen zijn betrouwbaar, omdat de meesten van hen hun leven moesten betalen voor hun verdediging van de opstanding van Jezus. Petrus, Andreas, Fillipus, Bartholomeüs Jakobus (de zoon van Alfeüs) en Simon de zeloot werden gekruisigd. Jakobus (de broer van Jezus) en Mattheüs werden gedood met het zwaard; Thomas werd gedood met een speer; en Taddeüs werd gedood met pijlen. Geen van de apostelen heeft de opstanding van Jezus ontkend om zijn eigen leven te redden. Dat is opvallend, zeker omdat Petrus bij de kruisiging van Jezus ontkend had dat hij Jezus kende, maar later in zijn leven (volgens overleveringen ondersteboven) is gekruisigd voor zijn verkondigingen over diezelfde Jezus.
De enige verklaring voor deze feiten is dat de apostelen er vast van overtuigd waren dat Jezus de Messias is, opgestaan is uit de doden en aan hen verschenen is.
De meest logische verklaring voor die overtuiging, is dat het waar is. Andere verklaringen schieten tekort. (Voor de andere verklaringen en waarom die niet kloppen, verwijzen we je door naar Meer dan een Timmerman van Josh & Sean McDowell, te koop in onze webshop.)
Punt 3: Historische geschriften
Er zijn nu meer dan 5.300 Griekse manuscripten, en in totaal meer dan 24.000 handgeschreven kopieën of gedeelten van het Nieuwe Testament gevonden. Deze manuscripten wijken op de kernpunten niet van elkaar af.
Vergelijk de grote hoeveelheid manuscripten van het Nieuwe Testament met de Ilias van Homerus die op de tweede plaats volgt met slechts 643 overgebleven manuscripten, waarvan de eerste complete tekst pas dateert uit de 13e eeuw. Het is onomstotelijk bewezen dat sommige handschriften van de Bijbel teruggaan tot in de 1e eeuw na Christus! 3
McDowell laat historici aan het woord in zijn boek Evidence that demands a verdict en noemt documenten van Josephus Flavius tot de Dode Zee rollen en geeft aan het eind van zijn hoofdstuk een bibliografie van 108 wetenschappelijke standaardwerken om zijn bewijzen te staven. Zie hiervoor ook Roger Forsters’ boek Reason & Faith waarin de auteur aantoont dat de dateringen van de Tubbingen school achterhaald zijn. (De Tubbingen school dateert de vroegste handschriften later.)
Punt 4: Archeologische vondsten
Archeologen bevestigen steeds meer historische namen en plaatsen uit de Bijbel. Van het Oude Testament zijn er alleen al meer dan 50 namen van personen teruggevonden.
In Lukas 3:1 noemt Lukas Lysanias als viervorst over Abilene. Vroeger werd dit als een historische fout beschouwd. Er zijn echter inscripties gevonden met bewijzen, waardoor tegenwoordig door bijna iedereen wordt toegegeven dat toen Johannes de Doper begon te prediken (beschreven in Lukas 3) een jonge, niet-beroemde Lysanias inderdaad regeerde over Abilene.
4 ‘Sommige van de steden die door Nimrod zijn gebouwd, met name Nineve en Calah, zijn werkelijk door archeologen opgegraven’. 5
Punt 5: Historische geslachtsregisters
De geslachtsregisters in Genesis, Kronieken, Mattheüs en Lukas zijn de enige die een doorlopend historisch verslag geven van de eerste helft van de menselijke beschaving.
Aangezien het ontbreken van een controleerbare stamboom iemand buiten kon sluiten van het priesterschap, hielden de Joden dat allemaal heel nauwkeurig bij. Betrouwbare seculiere geslachtsregisters beginnen pas een paar honderd jaar voor Christus. Die van de Bijbel gaat zo’n 2000 jaar verder terug. Vergelijk daarmee eens de stamboom van ons Oranjehuis die hooguit 600 jaar terug gaat!
Punt 6: Het bestaan van de Bijbel zelf
De Bijbel heeft door de eeuwen heen alle vormen van vernietiging, kritiek of censuur glansrijk doorstaan.
Er zijn tijden geweest dat de Bijbel verbrand werd of verboden. In de middeleeuwen in Europa, in de 20e eeuw in landen als Rusland, China, Noord-Korea en Albanië.
Voltaire zei dat de Bijbel zou hebben afgedaan in 1850: hij verwachtte dat hij het moment zou meemaken dat er geen enkele Bijbel meer zou bestaan in de hele wereld. Volgens hem was het boek achterhaald.
Toch is de Bijbel nog steeds het meest gelezen boek ter wereld, (geheel of gedeeltelijk) vertaald in meer dan 2000 talen. Geestelijke leiders hebben geprobeerd de Bijbel te verbieden voor ‘het gewone volk’ (Rooms-katholieke kerk) en tegenwoordig nemen ook veel liberale protestantse theologen de betrouwbaarheid van de Bijbel onder vuur. Dit is veelal gebaseerd op onjuistheden, vooroordelen of gewoonweg misleidende leugens.
Punt 7: De Bijbel is divers en toch één geheel!
De Bijbel is door meer dan 40 schrijvers met uiteenlopende beroepen (koning, arts, visser, herder, etc.) over een periode van ten minste 1600 jaar geschreven, vanuit drie continenten. Toch is de Bijbel één samenhangend geheel: er zijn namelijk bijna 64.000 verwijzingen in de Bijbel naar andere bijbelteksten!
Geen enkel boek heeft zó’n diverse achtergrond als de Bijbel. Geen enkel boek heeft zóveel impact gehad op de geschiedenis als de Bijbel.
Bij de meeste boeken die door meerdere schrijvers worden geschreven, komen de schrijvers eerst bij elkaar om een plan te ontwerpen hoe het boek eruit komt te zien. Bij de Bijbel is dat niet zo gegaan: alle schrijvers hebben onafhankelijk van elkaar geschreven. Dat moest ook wel, want ze schreven over een periode van meer dan 1600 jaar.
‘Het is een volslagen wonder zoals de Bijbel langzaam, gedurende vijftig generaties of meer, steeds maar door groeide. Zonder enig zichtbaar plan of ontwerp werd van eeuw tot eeuw het ene stuk bij het andere gevoegd tot de Bijbel compleet was. De mensen die de Bijbel schreven, kwamen uit heel verschillende milieus en culturen. Daar waren onder andere Mozes de politicus (opgeleid in de wijsheid van Egypte), Jozua de generaal, Salomo de koning, Amoos de herder, Nehemia de hoveling, Daniël de eerste minister, Petrus de visser, Lucas de arts, Mattheüs de belastingambtenaar en Paulus de rabbijn.’6
Dat de Bijbel één geheel is, zie je onder andere aan de enorme hoeveelheid verwijzingen die erin staan. Er wordt bijna 64.000 keer verwezen naar andere bijbelteksten in de Bijbel. Op het plaatje hierboven zie je daar een visualisatie van.
Deze feiten getuigen van de inspiratie die de Heilige Geest heeft gegeven voor het schrijven van Gods Woord.
Wil je nog meer hierover lezen? We raden het boek Evidence that demands a Verdict aan van Josh en Sean McDowell. In het Nederlands is er een samengevatte bewerking van dit boek uitgegeven onder de titel Meer dan een Timmerman (te koop in onze webshop).
Voor andere achtergrondinformatie bij Bijbelvast nummer 1 zie logos.nl/bijbelvast.
Voetnoten
- Peter W. Stoner en Robert Newman, Science Speaks, p. 107
- Beckwith, Roger T. (2008). The Old Testament Canon of the New Testament Church. Eugene, Oregon: Wipf and Stock Publishers. pp. 382, 383
- (Josh McDowell in Evidence that demands a verdict-Vol.I, 34e druk juli 1991, Here’s Life Publishers, San Bernadiño Californië p. 39.)
- Unger Merrill, Archeology and the Old Testament, Zondervan, Grand Rapids, 1960 p. 77.)
- (Keller Werner, The Bible as History (2nd revised ed.) William Morrow, New York, 1981, p. 33.)
- Ds. W.J.J. Glashouwer, Dr. W.J. Ouweneel, Het ontstaan van de Bijbel (1998), p.13-14
