“Aborteer het en probeer het opnieuw. Het zou immoreel zijn om het kind geboren te laten worden als je de keuze hebt.” Dit schreef prominent atheïst en wetenschapper Richard Dawkins in 2014 op Twitter. Hij schreef dit in reactie op een vrouw die vroeg wat ze moest doen als ze zou horen dat haar ongeboren kind het syndroom van Down zou hebben. Het advies dat Dawkins haar geeft, ontketende een storm van reacties. Het leverde hem felle kritiek op, maar ook heftige bijval. Wat is hier gaande?
Van alle zwangerschappen in ons land eindigt 1 op de 6 in een abortus. Dat zijn ruim 30.000 abortussen per jaar. Schattingen zijn dat het bij ongeveer 1000 van deze abortussen gaat om een abortus naar aanleiding van een prenatale diagnose. De meerderheid van de vrouwen die een kind met Downsyndroom verwachten, laat het aborteren.
In Nederland krijgen zwangere vrouwen allerlei vormen van prenatale diagnostiek aangeboden. Wat is het doel van deze onderzoeken? Het
Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu (RIVM), dat verantwoordelijk is voor deze zwangerschapsscreeningen, schrijft: “Het doel
hiervan is zo snel mogelijk met een behandeling te beginnen of handelingsopties te bieden.” Een handelingsoptie is in dit geval een eufemisme voor: ‘het kind houden’ of ‘de zwangerschap afbreken’. Dit wordt duidelijk in de informatiefolder over de 20-weken echo beschreven.
Keuze
In de opmerkingen van Dawkins en de informatiefolders van het RIVM staat het woord keuze centraal. Dit is vanaf het begin het mantra van de pro-abortus campagne geweest. De vrouw heeft het recht om zelf te bepalen wat er in haar lichaam afspeelt, het is haar keuze. Baas in eigen buik. Een standpunt dat de meerderheid van de samenleving inneemt. Wanneer je wereldbeeld seculier is, accepteer je geen gezag van ‘boven’. In het geval van abortus: behalve jij en je eventuele partner is er niemand die iets te zeggen heeft over het kind in je buik. Uiteindelijk beslist de vrouw. Aan het ongeboren kind wordt niks gevraagd. Dat heeft niets te kiezen.
Geluk
Het kunnen kiezen is volgens de huidige samenleving essentieel voor een gelukkig leven. Jij kiest je toekomst. En dat doe je zoveel mogelijk onafhankelijk van anderen. Vanuit deze gedachte is het krijgen van een kind met een afwijking dan ook een serieus probleem. Want dat betekent grote gevolgen voor de zwangere vrouw en haar eventuele gezin. Maar, deze gevolgen hoef je niet te dragen. Je hebt toch immers een keuze? Je kunt er voor kiezen om het probleem gewoon weg te laten halen. Waarom? Omdat moeder het liefst een gezond kind wil.
Nieuwe Moraliteit
Voor een gelukkig leven is het belangrijk dat je gezond bent. Een nieuwe vraag dringt zich vanuit deze gedachte op: kun je het je kind wel aandoen om geboren te worden met een handicap? Wat voor ‘kwaliteit van leven’ heeft je kind dan? Vanuit deze gedachte moet je kiezen tussen verantwoordelijk zijn voor de dood van je kind of voor het lijden van je kind. Dit is precies de reden waarom Richard Dawkins het bewust krijgen van een kind met Downsyndroom immoreel noemt. Zo’n kind kan volgens hem nooit gelukkig worden.
De wereld op z’n kop
Dit is natuurlijk de wereld op z’n kop. Niet het recht van het kind om te leven staat bovenaan, maar het recht van de vrouw om te kiezen. En dan wordt goed vanzelf kwaadgenoemd en andersom. Niet langer is het een zonde om je eigen ongeboren kind te doden, maar daar iets van zeggen, dat is zonde. Gods Woord is echter te allen tijde de basis van ons christelijke wereldbeeld.
In de praktijk
Wanneer we ons wereldbeeld laten bepalen door Gods Woord, zal er in ons dagelijks leven iets anders te zien zijn. Daarbij moeten we onszelf vragen stellen als: Met hoeveel liefde ontvangen wij een kind met een aangeboren afwijking? Hoe gaan wij om met prenatale diagnostiek? Willen wij ook alles weten?
In praktijk zal dit betekenen dat we veel vragen zullen krijgen. Het zou best kunnen dat het niet lang meer duurt – want het gebeurt al – dat mensen die een kind krijgen met een afwijking overal kunnen rekenen op afkeurende blikken. Zo’n kind hoeft immers niet langer geboren te worden?
Ten slotte
Het gebeurt regelmatig dat vrouwen zich schuldig voelen over hun abortus. Ze voelen dat ze hun eigen kind vermoord hebben. Laten we dan ook klaar staan met het evangelie van genade en vergeving. Want ook voor het grote kwaad van een abortus is er vergeving bij onze Heere Jezus Christus.
Dit artikel is met toestemming overgenomen uit Leef. De volledige bronvermelding luidt: Gunnink, W., 2015, Aborteren en opnieuw proberen. Over aangeboren afwijkingen en abortus, Leef 31 (7): 6-7.
