We begonnen deze dag met een begrafenis, al direct na ons ontbijt. Bluey Leapey Wieske is vannacht gestorven. We begroeven hem achterin onze tuin, dicht bij de plek waar we de koe een paar maanden geleden hebben begraven. Micah vroeg me: “Pappa, als ik doodga, wilt u me dan naast Bluey begraven?”
Micah noemde hem Bluey Leapey om zijn ogen. Ze waren een soort blauw en door het knipperen van zijn oogleden bedacht Micah de naam “Leapey” erbij. Micah had Bluey’s nest gevonden, dat uit één van de hoge palmbomen bij het keukencomplex op de grond was gevallen. Bluey was met nest en al gevallen en daarna weer een stuk langs de boom omhoog geklauterd. Daar vond Micah hem, versuft, terwijl hij zich aan de boomschors vastklemde.
Twee dagen lang onderzocht Micah hoe je voor gewonde wilde babyvogeltjes moest zorgen. Hij deed alles wat hij kon om het vogeltje voedsel te geven en te redden. Maar één duidelijke instructie uit de vele bronnen die hij raadpleegde, zag Micah volledig over het hoofd: “Raak de vogel niet te veel aan.” Om de één of andere reden leek Bluey niet graag in het nestje, dat we bij elkaar hadden geraapt, te worden gezet. Hij vond het veel fijner om zich aan Micah’s borst te nestelen en klemde zich dan vast aan zijn bloesje. Ik had vast verwacht dat het vogeltje binnen enkele minuten dood zou gaan, maar het duurde twee dagen. Twee dagen waarin Micah het met fruit en vochtig gemaakt brood te eten gaf.
Micah is zeven jaar. Hij is een actief, energiek, zorgeloos en heel beweeglijk kind. Hij is ook buitengewoon gevoelig. Vanmorgen werden we wakker en hoorden zijn luide jammerkreten, toen hij Bluey’s levenloze lijfje ontdekte in het doosje met daarin het met zorg klaargemaakte nestje naast zijn bed. Het huilen van Micah ging nog door, toen we na het ontbijt naar buiten gingen en Bluey ter ruste legden in een klein holletje, dat we onder een grote boom achterin de tuin hadden gegraven.
Waarom huilde Micah zo?
Komt zijn verdriet door zijn aangeboren begrip dat de dood abnormaal is, een vijand, een vervloekt gevolg van de zonde en de Zondeval? Of is zijn verdriet abnormaal, een vijand, een vervloekt resultaat van de zonde en de Zondeval?
Dood is goed?
Er zijn mensen die in een poging om de door hen opgemerkte conflicten tussen wetenschap en geloof op te lossen, voorstellen om de Bijbel in het licht van modern wetenschappelijk onderzoek te lezen. Omdat wetenschappers claimen dat heel veel bewijslijnen wijzen op dierlijke voorouders van de mens en een evolutionaire oorsprong van alle leven, geloven sommige Christelijke wetenschappers dat de Bijbel zo moet worden gelezen, dat je eruit zou kunnen opmaken dat we in een wereld leven, waarin dierlijk en menselijk leven zich over miljoenen jaren hebben ontwikkeld. In tegenstelling tot atheïstisch evolutionisme ziet deze Christelijke versie het proces niet als het resultaat van toeval, maar meer als een mooi en complex proces, geschapen en gestuurd door God zelf tot Zijn glorie.
Er is wel een probleem. Bij deze theorie moeten dood en lijden al lang voor de komst van Adam en Eva in deze wereld bestaan hebben. (In feite maakt deze theorie het onmogelijk om zelfs maar te beweren dat de Bijbelse Adam en Eva werkelijk hebben geleefd, maar dat is een ander verhaal.)
Dit probleem wordt aan de kant geschoven door Christenen die geloven dat God zich van evolutie heeft bediend om leven op deze planeet te scheppen. Zij beweren dat als de Bijbel zegt dat de dood in de wereld kwam door de zonde van de mens, dit verwijst naar de dood van de mens. Het verwijst niet naar de dood van niet-menselijke schepselen. De wetenschap heeft de aanwezigheid van een catastrofale dood lang voor de komst van de homo sapiens (de mens) in de geschiedenis van de evolutie vastgesteld.
Volgens de evolutionaire creationisten is dat oké. Evolutie vereist miljoenen jaren van geboorte, lijden en dood om zo voortgang te kunnen vinden. Dit kan als “heel goed” worden gezien, zoals God van zijn schepping verklaarde, zo lang het tenminste niet verwijst naar de dood van de mèns. Omdat Adam en Eva’s respectievelijke “ouders” of niet-menselijke voorouders niet werkelijk menselijk waren, maar slechts mensachtig, maakt het niet uit dat zij vóór de Zondeval hebben geleden en zijn gestorven. Dit is allemaal deel van Gods glorieuze plan van (evolutionaire) schepping, waarvan Hij verklaarde dat die heel goed was (Genesis 1:31). Het is werkelijk goed en mooi dat vossen konijntjes eten. Of dat vogeltjes uit bomen vallen en doodgaan. Dat maakt alles deel uit van hoe Schepping/Evolutie werkt. Let wel, het was heel goed. En het is heel goed.
Maar waarom huilt Micah dan zo?
Als je de stelling dat de Schepping door Evolutie tot stand is gekomen volgt, denk ik dat Micahs zondige hartje in opstand komt tegen Gods goede en volmaakte scheppingswerk. Wie is Micah om vraagtekens te zetten bij wat God heel goed noemt? Dit is de manier waarop God de wereld heeft gemaakt: door lijden en dood heen is het Leven volmaakt geworden. Dat is de wijze waarop het voor de Zondeval ging en dat is de wijze waarop het na de Zondeval doorgaat.
Niet de wijze waarop het zou moeten gaan
Maar de Bijbel leert ons iets anders. De Bijbel laat me weten op welke manier ik Micah kan troosten en onderwijzen op dit belangrijke ogenblik in zijn opvoeding. We spreken samen over de heel goede schepping, waarin onze zonde dood en verwoesting als gevolgen van Gods vloek hebben ingebracht. Dit is een belangrijke leermoment om Micah te laten zien dat het loon van de zonde de dood is, niet alleen maar in de zin dat het hart van iemand die niet meer ademt stopt, maar de dood in al zijn verschrikkelijke, catastrofale, verwoestende aspecten, zoals die doorwerken op de mens, op relaties, dieren en de hele schepping. Dit vogeltje ging dood, omdat Eva een hap nam van een vrucht, waarvan God haar had gezegd dat zij daarvan niet mocht eten. Dit vogeltje ging dood, omdat wij zondaren zijn. De schepping zucht en is in barensnood en verval door ònze zonde.
Maar hier is het goede nieuws. Jezus maakt alle dingen nieuw. In de nieuwe schepping is alles goed, heel, heel goed. Er is geen dood meer. Op de nieuwe hemel en de nieuwe aarde zal Micah niet meer huilen om een dood vogeltje, omdat Jezus de dag zal doen komen, waarop de volle leven gevende en leven vernieuwende gevolgen van Jezus’ dood en opstanding het heelal eindelijk zullen bevrijden van elk laatste restje hartbrekend verdriet en ellende dat van onze Zondeval het gevolg is.
Dit artikel is met toestemming vertaald en overgenomen uit Reformed Perspective. De volledige bronvermelding luidt: Wieske, K., 2015, Of baby birds, and death before the Fall, Reformed Perspective 34 (9): 18-19 (Artikel).
