Wie de pro-life wereld internationaal volgt, weet misschien nog dat de beroemde Duitse toneelschrijver Falk Richter in 2015 een toneelstuk in première bracht met de titel FEAR. Vijf pro-familie vrouwen deden aan het toneelstuk mee, waaronder Gabriele Kuby die de genderideologie verwerpt, waarin ze Nazi zombies spelen. Tijdens het toneelstuk worden de zombies aangevallen door acteurs die hun ogen uitsteken, waarna één van hen voorstelt om ze door het hoofd te schieten, ‘want alleen dan zijn ze echt dood’.
Het stuk van Richter bleek uit te komen: twee van de vrouwen werden later bestookt met een gerichte brandstichting en één van hen, Gedwig von Beverfoerde, kreeg een vuurbom op haar busje. De vlammen sloegen over van het busje naar het pand van haar familiebedrijf, waardoor het werd verwoest. In Duitsland is de houding jegens bekende pro-life en pro-familie spreekbuizen de laatste jaren openlijk vijandig geworden. Als gevolg houden de meeste van hen hun adres strikt geheim.
Daarom is het helaas niet verrassend dat het afgelopen Nieuwjaarsavond weer raak was. De auto van de protestantse pro-life journalist Gunnar Schupelius werd in Berlijn in brand gestoken door linkse extremisten. Schupelius, die zijn eigen blog heeft en schrijft voor de krant B.Z., werd kort daarvoor al bekritiseerd voor het oproepen van zijn landgenoten tot het meedoen aan de Duitse variant van de Mars voor het Leven, afgelopen herfst. Deze uitnodiging maakte feministen woest, met als gevolg de brandstichting die de auto van Schupelius volledig deed uitbranden.
‘Ieder jaar promoot hij de Mars voor het Leven van de mannelijke en vrouwelijke tegenstanders van abortus. En herhaaldelijk maakte hij duidelijk wat hij denkt van vrouwen en hun taken en verplichtingen,’ schreef de feministische groepering die de verantwoordelijkheid voor de aanval opeiste. ‘We hebben zijn SUV vandaag in brand gestoken,’ voegde de groepering toe. Daarnaast voegden ze expliciete details toe over het woonadres van Schupelius. Ze zeiden er bij dat hij ‘daar woont met zijn kinderen’.
De groep die verantwoordelijkheid voor de aanval opeiste heet ‘Feministische Autonome Zelle’ en heeft al eerder een aanval uitgevoerd op een Evangelische kerk in Tübingen, op 27 december van het vorige jaar. Opvallend is dat de groep zich nergens verontschuldigt voor het gebruik van geweld. Ze gaven wel toe dat Schupelius ook goede daden verricht, maar verachten zijn maatschappelijke betrokkenheid als iets dat slechts bijdraagt aan ‘zij die zichzelf onderwerpen aan het concept van hetero-normatieve wereldbeelden.’ Het helpen van de armen en de zwakkeren moet kennelijk voorbehouden zijn aan abortusvoorstanders.
Deze tweede aanval werd breeduit veroordeeld, onder meer door een officiële verklaring van Protestantse geestelijken en Katholieke bisschoppen. Volgens die verklaring is deze aanval niets minder dan het gebruik van geweld om andersdenkenden te intimideren. De voorzitter van de Duitse bond voor de journalistiek zei op Twitter dat de aanval door de feministen een ‘walgelijke aanval op de persvrijheid betreft.’
Het groeiende verzet tegen pro-life en pro-familie activisten kan deels worden toegeschreven aan het feit dat de pro-life beweging in Europa is gegroeid. Vorig jaar september liepen er tijdens de Mars voor het Leven in Berlijn 8.000 pro-lifers mee, hun grootste evenement ooit. De Mars in Oostenrijk, de maand erna, verdubbelde zichzelf met 5.000 aanwezigen. Onze Nederlandse Mars voor het Leven haalde zelfs recentelijk 14.000. Daarnaast liepen er in 2019 nog eens 50.000 pro-lifers in Slowakije, 20.000 in Noord-Ierland en meer dan 1.000 in Zwitserland.
De woede van groeperingen als Feministische Autonome Zelle is dan ook voor een deel een respons op het feit dat, decennia na de seksuele revolutie, er nog steeds mensen zijn die de ideologie van bloed en ellende weigeren te accepteren. Hun aanwezigheid in grote Europese steden staat symbool voor de afwijzing van zij die de Christelijke erfenis binnen de Westerse beschaving in brand hebben gestoken. De christelijke verdediging van liefde, leven en schoonheid frustreert zij die een meer duister pad kozen.
En daarom neemt hun woede bij het aanzien van zoveel verzet een bekende vorm aan: geweld tegen mensen met een afwijkende mening, gerechtvaardigd door de zwakke aanname dat alles dat hun recht op totale autonomie tegenspreekt, verbaal of gedrukt, een bedreiging vormt die deze manier van reageren oproept.
Dit artikel is overgenomen van de website van Lifesite News. Het originele artikel is hier te vinden.
