De rode vos, Vulpes vulpes, met zijn grote oren, ruige staart en opvallende kleur, is de grootste van de echte vossen met ook het grootste verspreidingsgebied. Het is de meest verspreide hondensoort ter wereld; zijn leefgebied strekt zich uit over het noordelijk halfrond en ook over Australië. Het heeft bewezen een uiterst veelzijdig en succesvol dier te zijn, dat zich heeft aangepast aan en gedijt in zowel landelijke als stedelijke omgevingen.
Tussen 1845 en 1871 werd de rode vos opzettelijk door Europeanen in Australië geïntroduceerd, voor de recreatieve jacht in de oostelijke staten New South Wales en Victoria. Interessant is dat de daaropvolgende snelle kolonisatie van Australië door de rode vos, de zogenaamde ‘rode deken’, nauw verbonden is met de introductie en verspreiding van het Europese konijn,1 die plaatsvond in dezelfde periode,en die wel ‘de grijze deken’ wordt genoemd.2 Dit komt doordat het konijn een van de favoriete voedselbronnen van de vos is. Hoewel de vos een omnivoor is en zelfs gras, fruit en bessen eet naast levende prooien en aas, kan het veel voorkomende wilde konijn in Australië wel een derde van zijn dieet uitmaken.
Een mooi voorbeeld
Van de rode vos in Australië is goed gedocumenteerd hoe snel dieren zich geografisch kunnen verspreiden. Binnen 100 jaar had hij zich verspreid over 76% van Australië, ongeveer 5,8 miljoen km² land, een areaal die hij vandaag nog steeds bewoont. Het enige deel van Australië waar hij niet is binnengedrongen is het tropische noorden, waar het klimaat niet geschikt is om te gedijen. De huidige schattingen voor vossenaantallen in Australië lopen uiteen van 7 tot 40 miljoen.34
Het is ongelooflijk te bedenken dat de rode vos in zo’n korte tijd zo’n groot geografisch gebied kon koloniseren. Dit ondanks een relatief gemiddeld geboortecijfer in het dierenrijk. De vrouwtjes (moervossen), geslachtsrijp na 9 maanden, krijgen over het algemeen slechts eenmaal per jaar jongen, en kunnen maximaal elf welpen in een nest hebben, gemiddeld zijn dat echter vier tot vijf welpen per keer. Dit is veel minder dan het Europese konijn, dat, net als de rode vos, ook tot plaaggedierte verklaart is in Australië is (zie kader). Vrouwtjes konijnen zijn in staat om al na slechts drie of vier maanden te jongen, en in sommige gebieden kan het tot zeven jongen per nest bevatten en dat tot wel zeven keer per jaar!5
Hoe verliep migratie?
Natuurlijk was het niet het eerste paar vossen dat ‘losgelaten’ werd, of andere individuele vossen, die de enorme prestatie leverden om duizenden kilometers door Australië af te leggen. Dat ging anders. De vossen kregen jongen en gingen een stukje verderop wonen en daar kregen zij weer jongen en gingen weer wat verder – geleidelijk aan generatieslang. Zo is het ook gegaan tijdens hun verspreiding na de Zondvloed, toen de dieren werden vrijgelaten uit de ark van Noach (Genesis 8). Vossen, afstammelingen van een hondachtige soort,6 hebben sindsdien op het noordelijk halfrond gedijt.
Maar hoe kwamen ze over delen die nu diep water zijn, bijvoorbeeld van Azië naar Noord-Amerika? Bijbelse creationisten hebben al vaker uitgelegd dat er een aantal verschillende mogelijkheden zijn voor de verspreiding van alle dieren over de hele wereld. Dieren kunnen bijvoorbeeld worden vervoerd op drijvende vegetatie vlotten,7 via landbruggen en in boten met mensen. De rode vos in Australië is een goed voorbeeld van het laatste.
Het belangrijkste voor de rode vos is het effect van de ijstijd, die kort na de Zondvloed plaatsvond8 en vele miljoenen kubieke kilometers water uit de oceaan verwijderde, door de vorming van enorme ijskappen op het land. Daardoor ontstonden er landbruggen, zoals waar nu de (met water bedekte) Beringstraat is, waardoor de vos een mogelijkheid route kreeg om Noord-Amerika binnen te komen. Evolutionisten geloven ook dat zo de rode vos in Noord-Amerika aankwam, maar menen echter dat dit tijdens één van de vele ‘ijstijden’ gebeurde, in plaats van tijdens de wel bewezen enkelvoudige ijstijd veroorzaakt door de wereldwijde vloed.9
De rode deken breidt zich uit
Geïntroduceerd aan de oostkant van Australië, werden rode vossen voor het eerst gemeld in West-Australië in 1911–12, en tegen 1934 hadden ze hun huidige verspreiding bereikt.10 Dus, ruim binnen de eerste 100 jaar na hun introductie, was de vospopulatie ten minste de 4.000 km tussen Sydney en Perth overbrugd. De afstand tussen de bergen van Ararat en de nu onder water staande Beringstraat is meer dan 12.000 km. Maar de IJstijd heeft naar schatting minstens 500 jaar na de zondvloed geduurd. Dus, gebaseerd op de Australische prestaties van de rode vos, heeft die gemakkelijk de Beringstraat kunnen oversteken naar Noord-Amerika voordat het ijs smolt en deze route ontoegankelijk werd.
Helpen Bijbelse sceptici te beantwoorden
Bijbelsceptici betwisten vaak dat dieren zich zo snel over de wereld hebben kunnen verspreiden nadat ze uit de ark van Noach kwamen. De rode vos laat echter zien dat het geen miljoenen of zelfs duizenden jaren duurt voordat populaties van dieren grote afstanden overbruggen en een onderdeel van een ecosysteem zijn geworden. Onderzoek heeft altijd aangetoond dat de geschiedenis van de Bijbel zowel realistisch als betrouwbaar is.
Een invasieve plaag
Hoewel de rode vos door velen als mooi wordt beschouwd, staat die vermeld als een van de meest destructieve soorten die ooit in Australië zijn geïntroduceerd. Men denkt dat hij verantwoordelijk is voor het uitsterven van ten minste twintig inheemse Australische soorten. Vossen hebben ook grote economische verliezen in de Australische agrarische sector veroorzaakt, bijvoorbeeld door het doden van lammeren en pluimvee, een verlies dat geschat wordt op honderden miljoenen euro’s per jaar. De sluwe vos heeft ook de gewoonte om te veel prooien te doden en die op te slaan, voor geval hij gewond zou raken en tijdelijk niet in staat om te jagen, of zodat hij tijdens een periode van hongersnood een reserve zou hebben. De rode vos heeft weinig natuurlijke vijanden in Australië – behalve de mens – en frequente ruimingen hebben op lange termijn weinig invloed op het aantal.
Dit artikel is met toestemming overgenomen uit Creation Magazine. De volledige bronvermelding luidt: Robinson, P., 2018, The Red Blanket. Australia’s red fox sheds light on migration after the Genesis Flood, Creation 40 (3): 12–13 (artikel).
Voetnoten
- McLeod, R., Counting the Cost: Impact of Invasive Animals in Australia 2004, p. 19, Cooperative Research Centre for Pest Animal Control, Canberra, 2004.
- Wieland, C., The grey blanket: What the story of Australia’s amazing rabbit plague teaches us about the Genesis Flood, Creation 25(4):45–47, 2003; creation.com/blanket.
- McLeod, R., Counting the Cost: Impact of Invasive Animals in Australia 2004, p. 19, Cooperative Research Centre for Pest Animal Control, Canberra, 2004
- Cijfers in 2014 per e-mail correspondentie verkregen van het Orange Agricultural Institute (New South Wales Department of Primary Industry, Australia). Het totaal aantal is onbekend doordat de afwezigheid van mensen in grote delen van heet uitgestrekte gebied schattingen voor deze gebieden onbetrouwbaar zijn.
- Davies, E., One animal has more babies than any other, bbc.co.uk/earth, 4 March 2016.
- Veel vooraanstaande creationisten denken dat vossen (genus Vulpes) tot dezelfde geschapen basissoort horen (familie Canidae) als honden, wolven, prairiewolven, e.a. (genus Canis). Eer is in ieder geval een kruising tussen vos-prairiewolf gedocumenteerd.
- Statham, D., Natural rafts carried animals around the globe. Creation 33(2):54–55, 2011.
- Zie: Ice Age and Mammoths Questions and Answers, creation.com/ice-age.
- Aubry, K.B. et al., Phylogeography of the North American red fox: vicariance in Pleistocene forest refugia, Molecular Ecology 18, 2668–2686, 2009 | doi:10.1111/j.1365-294X.2009.04222.x. ‘Vicariance’ betekent het opsplitsen van een populatie in van elkaar gescheiden groepen door een geografische barrière.
- King, D.R., Smith, L.A., The distribution of the European Red Fox (Vulpes vulpes) in Western Australia, Records of the Western Australian Museum, 12(2):197–205, 1985.
