De Schittering van Sterren

by Henk Murris | nov 10, 2021 | Antwoorden voor sceptici, Astronomie & Kosmologie

Een aanvulling als antwoord op de reactie van een scepticus¹

Met belangstelling las ik de bijdrage van het Logos Instituut over een Bijbelgedeelte over de schepping, dat bevestigd zou worden door de natuurwetenschap.

En wel het gedeelte uit de eerste brief van Paulus aan de Korinthiërs, hoofdstuk 15: 41 (eigenlijk 40:35-49). De apostel probeert aan de hand van zichtbare voorbeelden uit de schepping iets uit te leggen over de verschillen tussen aardse stoffelijke lichamen van mensen en de hemelse lichamen, die mensen krijgen na opwekking uit de dood.

Ik geef hier de tekst van vers 40-41 weer (HSV):

“En er zijn hemelse lichamen en er zijn aardse lichamen, maar de heerlijkheid van de hemelse is verschillend, en die van de aardse is verschillend. De glans van de zon is verschillend, en de glans van de maan is verschillend, en de glans van de sterren is verschillend, want de ene ster verschilt in glans van de andere ster.”

De heerlijkheid, glans, schittering, schoonheid, luister, gloed of helderheid uit diverse vertalingen is van het Grieks: doxa of doxëi. Paulus gebruikte alleen dit woord. Ieder mens is verschillend in ‘doxa’ in welk stadium hij of zij zich ook bevindt, dat geldt voor de aardse, stoffelijke situatie, maar dus ook voor de hemelse situatie. Kijk maar om je heen: je ziet het in de hele schepping, want die is vol van de individuele verschillen, niet alleen op aarde maar ook aan de sterrenhemel.

De natuurwetenschap van nu kan nu heel nauwkeurig vaststellen, door het licht dat elke ster individueel uitzendt, dat ze tot in verre details inderdaad verschillen.

Bevestigend wat Paulus schreef, al kon de apostel dat in zijn tijd nog niet weten.

Een dankbare opsteker zeg maar voor een gelovige, die de Bijbel ernstig neemt. Zoals in het artikel ‘de schittering van een ster’², geplaatst door het Logos Instituut.

Tja, en daar komt een bepaalde scepticus meteen op af, want voor hem of haar geldt juist dat je de Bijbel niet ernstig moet nemen. Dus moet de, in zijn of haar ogen, ‘goedgelovige’ daar even ‘fijntjes’ op gewezen worden.

De betreffende scepticus schreef:

“Schittering wordt door de atmosfeer van de aarde veroorzaakt, en heeft niets met de sterren zelf te maken. Buiten de atmosfeer zie je geen schittering … de rest van de tekst in het stukje is irrelevant voor ‘schittering’”

Met andere woorden ‘de Bijbel heeft ongelijk’?

Maar door de criticus is het artikel zelf of de tekst van de apostel niet goed begrepen, want het gaat niet om de schittering op zich, al zou ik flonkering zeggen, maar om het verschil tussen het licht van de hemellichamen onderling. Daar gaat het om!

Er wordt echter nog een plank misgeslagen: Als de atmosfeer voor de flonkering zou zorgen, dan zouden de planeten ook flonkeren. Als je zelf naar de sterren of planeten kijkt ‘snachts, dan valt juist op dat de planeten niet flonkeren!

Dat is nu juist het verschil in aanblik van planeten en sterren. Makkelijk met het blote oog te vinden planeten, zoals Jupiter, Mars of Venus zie je als egaal lichtende schijfjes, terwijl de sterren flonkeren of schitteren.

Er zijn gratis apps, bijvoorbeeld ‘planeten’, waarmee je ze kan vinden, want ze staan steeds op een andere plek aan de hemel. Daarom heten het ook planeten, wat ‘zwervers’ betekent. Deze ‘zwervers’ waren ook in de oudheid al bekend en werden uitgebreid bestudeerd.

Die flonkering wordt dus veroorzaakt doordat het licht van de sterren door ruimtestof gaat. Ook al is dat stof in de ruimte zeer ijl, maar het stof dat rond ons eigen zonnestelsel hangt is minder ijl. Dit buigt- of weerkaatst of absorbeert deels het licht van de sterren steeds een beetje.

Doordat het (weerkaatste) licht van de planeten van dichterbij komt, dus van binnen deze zonnestelsel-stofwolk, geven die planeten een ‘effen aanschijn’. De atmosfeer heeft ook wel invloed, maar dat is meer een wazig effect naast een soort beweging van het beeld als, je door een goede verrekijker of telescoop kijkt.