Spreker en schrijver Gert-Jan van Heugten is samen met student Johannes Kalkman dino’s aan het opgraven in Amerika. Deze reis werd mede mogelijk gemaakt door Logos Instituut. Hieronder het tweede deel van zijn dagboek.
We moesten het topje van de witte ganzenvoet plukken.
Dag 4 – 2 juni
Deze dag is lekker ontspannen. Vanmorgen, na het ontbijt, hielden we een openluchtdienst. Daarna liepen we een stukje de heuvel op om witte ganzenvoet te plukken voor het eten. Het smaakt een beetje als spinazie. Het weer hier is momenteel zonnig, maar wel erg winderig. De tenten moeten goed vastgezet worden. De stormlijnen zijn geen overbodige luxe, want er kunnen hier behoorlijke onweersstormen langskomen. Daarvan is nu nog geen spoor. Het ziet er (nog) vredig uit. De groep bestaat nu uit een man of 25, maar gedurende de maand zouden er iets van 100 mensen komen (voor zover ik heb begrepen in afwisselende groepen, dus we zitten hier niet met 100 man tegelijkertijd). De meeste mensen komen uit de VS, maar er zijn nog wat andere buitenlanders behalve Johannes en ik. Twee uit Brazilië, iemand uit Mexico, Colombia, India en er zullen vast nog andere landen vertegenwoordigd gaan worden. De faciliteiten hier zijn primitief, maar voor een paleontologische opgraving schijnt het behoorlijk luxe te zijn. Omdat de fossiellagen hier zo rijk zijn, is het mogelijk om er een permanent onderzoeksstation te hebben staan.
Mijn eerste dinobot!
Later in de middag deden we een tour van de ranch (8000 acres, ruim 32 km²). We bezochten een paar interessante zandsteenstructuren, hudu’s genaamd, die zijn gevormd doordat de wind het zachtere zandsteen onder een laag harder zandsteen heeft geërodeerd. Vervolgens gingen we naar een plek om onze eerste dinobotten op te sporen. Gewoon om wat gevoel te krijgen voor waar je naar zoekt. In het begin ziet alles eruit als steen, maar je leert al snel om de verkleuringen te vinden die duiden op fossielen. De botten hier mochten we niet meenemen, daar gaat wellicht in de toekomst nog gegraven worden.
Tenslotte een bezoekje aan de Cheyenne River. Niet erg indrukwekkend op dit punt in z’n loop, maar hij stond wel voller dan dat ze ooit hadden gezien. Met een klein, handmatig kabelbaantje konden we de rivier oversteken, een ervaring die de meesten van de groep weleens wilden beleven.
Dit is misschien ook een goed punt om even stil te staan bij de luchtvochtigheid hier. Die is normaal gesproken tussen de 10 en 30 procent. Dat betekent dat uitdroging hier een reëel risico is. Goed drinken is belangrijk, meer drinken dan je nodig denkt te hebben. Vooralsnog is het goed te doen, maar de verwachting is dat de luchtvochtigheid binnen een paar weken flink daalt. Gelukkig is er hier een waterput die goed drinkwater direct naar het gebouwtje pompt, dus aan water geen gebrek, al moeten we er wel zuinig mee doen. Kort douchen, niet doorspoelen als je alleen maar hebt geplast, dat soort dingen. Zoals gezegd, primitief. Maar dat maakt het ergens ook wel weer leuk en uitdagend.
Het monument voor indianenkrijger Crazy Horse
Dag 5 – 3 juni
Vandaag gingen we op excursie. Daarvoor moesten we de staatsgrens over naar South Dakota. Zodra we daar waren veranderde het landschap van glooiend grasland naar steilere heuvels bedekt met dennenbossen. Onderweg zie je hier dieren die je in Nederland niet zo snel in het wild tegenkomt: antilopen, prairiehonden, veel gaffelbokken en op de heenweg naar Wyoming zelfs een coyote (al zat deze niet achter een roadrunner aan).
De eerste stop van de excursie was het al 70 jaar in aanbouw zijnde (en nog lang niet afgemaakte) monument voor indianenkrijger Crazy Horse. Gisteren en vandaag was het mogelijk om een wandeltocht van 10 kilometer te doen waarbij je met een omweg opklom tot je bij het monument zelf was, op de in aanbouw zijnde, uitgestrekte arm van de indiaan. We hadden een beetje een valse start, omdat er nog wat onduidelijkheid was met de betaling: bij de entree was er al betaald, maar voor de wandeltocht moest je apart betalen, terwijl was gezegd dat de entree ons toegang gaf tot de wandeltocht. Daarom vertrokken we een uur later, en omdat niet iedereen in de groep een snelle wandelaar is (ondergetekende inclusief, al ging de klim prima, maar het dalen over grind op blote voeten was een wat grotere uitdaging) moesten we de volgende bestemming overslaan: Mount Rushmore. Het gerucht gaat dat er nog een moment komt om de bekende berg met de vier presidentsgezichten te bezoeken.
Op bezoek bij Stan de T. rex in het museum.
De derde (nu dus tweede) bestemming ging wel door: een bezoek aan het Black Hills Institute Museum. Dit is een oude gymzaal (de lijnen staan nog op de vloer) die helemaal volgestouwd is met fossielen en replica’s. We kregen hier de opdracht om goed op de botten te letten: welke vormen ze hebben en hoe ze in relatie tot elkaar staan, zodat we weten wat we morgen (en de rest van de maand) wel en niet moeten doen bij de opgraving.
Omdat we wat aan de late kant waren moesten we gedwongen eten bij Pizza Hut. Niet per se vervelend, maar op de reis naar hier hebben we ook al verschillende fastfoodrestaurants aangedaan. Het verschil was dat we die zelf moesten betalen, en deze werd bekostigd vanuit de universiteit.
Dit artikel is met toestemming overgenomen van de website WaaromSchepping. Het originele artikel is hier te vinden.
