DNA en botcellen gevonden in dinosaurusbot

De afgelopen 15 jaar heeft dr. Mary Schweitzer de evolutionistische/uniformitaristischee wereld op zijn kop gezet met ontdekkingen van zacht weefsel in dinosaurusbotten.¹ Deze ontdekkingen omvatten bloedcellen, bloedvaten en eiwitten zoals collageen. Maar bij gemeten afbraaksnelheden zouden die verbindingen de veronderstelde 65 Ma (mega annum, miljoen jaar) sinds het uitsterven van de dino niet hebben kunnenoverleven, zelfs niet als ze op het vriespunt waren gehouden (laat staan in de veel warmere klimaatomstandigheden die voor de dinosauriërs wordtverondersteld)². Zoals Schweitzer zei in een populaire tv-show:

Als je erover nadenkt, zeggen de wetten van scheikunde en biologie en al het andere wat we weten, dat het verdwenen zou moeten zijn, het zou volledig afgebroken moeten zijn.³

… evenals het volgende in een wetenschappelijk artikel:

De aanwezigheid van originele moleculaire componenten was niet voorspeld voor fossielen ouder dan een miljoen jaar, en de ontdekking van collageen in deze goed bewaarde dinosaurus ondersteunt het gebruik van actuele condities om moleculaire afbraaksnelheden en modellen te formuleren, in plaats van te vertrouwen op theoretische of experimentele extrapolaties afgeleid van omstandigheden die niet in de natuur voorkomen.⁴

Als zorgvuldige wetenschapper controleerde dr. Schweitzer, nadat ze elastische bloedvaten en ander zacht weefsel had gevonden, haar gegevens opnieuw grondig. Een rapport citeerde haar als volgt:

Het was heel schokkend”, zegt Schweitzer. “Ik geloofde het pas toen we het 17 keer herhaald hadden.”⁵

Andere evolutionisten zagen de funeste implicaties voor hun dogma van miljoenen jaren en beweerden dat de bloedvaten in feite bacteriële biofilms waren, en dat de bloedcellen ijzerrijke bolletjes waren die framboids ⁶ worden genoemd. Dit gaat echter voorbij aan het brede scala aan bewijzen dat Schweitzer heeft aangevoerd, en ze heeft deze bewering in detail tegengesproken.^7,8 Schweitzer zelf blijft wel geloven in het paradigma van hoge ouderdom.⁹⁹

Dino botcellen en eiwitten

Het meer recentere onderzoek van Schweitzer maakt hoge ouderdom nog moeilijker te geloven. Hiervoor analyseerde ze botten van twee dinosauriërs, de beroemde Tyrannosaurus rex (MOR¹⁰ 112510) en een grote eendenbekdinosaurus Brachylophosaurus canadensis (MOR 2598).¹¹ Bot is een verbazingwekkende structuur met het vermogen om zich opnieuw te organiseren als reactie op stress,¹² en gebruikt het bijzonder ontworpen eiwit osteocalcine,¹³ dat is gevonden in de bekendste eendenbekdinosaurus, Iguanadon, ‘gedateerd’ op 120 Ma oud.¹⁴ De meest voorkomende cellen in botten zijn osteocyten. Deze hebben een kenmerkende vertakkingsstructuur die aansluit op andere osteocyten, en spelen een “vitale rol” door “onmiddellijk te reageren op veranderende spanningen”.

James D. San Antonio, Mary H. Schweitzer, Shane T. Jensen, Raghu Kalluri, Michael Buckley, Joseph P. R. O. Orgel. (2011). Dinosauruspeptiden suggereren mechanismen van eiwitoverleving. PLoS ONE 6(6): e20381. doi:10.1371/journal.pone.0020381

Het team van Schweitzer verwijderde opnieuw het harde benige mineraal met het chelaatvormend reagens EDTA. Ze vonden “transparante celachtige microstructuren met dentritische uitlopers [vertakkingen, precies met de vorm die verwacht wordt voor osteocyten], sommige met interne inhoud”, bij beide dino’s.

Ze gebruikten ook antilichamen om de eiwitten actine en tubuline te detecteren, die worden gebruikt om filamenten en buizen te maken bij gewervelde dieren. De eiwitten van beide dino’s hadden vergelijkbare bindingspatronen als overeenkomstige eiwitten van struisvogel en alligator. Ze worden niet gevonden in bacteriën, dus dit sluit besmetting uit. Deze antilichamen bonden met name niet aan het type bacterie dat biofilms vormt, “dus een biofilm-oorsprong voor deze structuren wordt niet ondersteund.” Verder testten ze op collageen, een vezelig dierlijk eiwit, en het werd gevonden in deze botten – maar niet in omringende sedimenten.

Bovendien hebben ze, omdat actine, tubuline en collageen niet uniek zijn voor botten, getest op een zeer onderscheidend osteocyt-eiwit genaamd PHEX. Dit staat voor Phosfaatregulerend endopeptidase, X-gebonden, dat van vitaal belang is bij het afzetten van het harde botmineraal. En inderdaad, antilichamen specifiek voor PHEX hebben dit unieke boteiwit gedetecteerd.¹⁵ Het detecteren van een onderscheidend boteiwit is een zeer sterke ondersteuning voor de identificatie van osteocyten.

Het probleem voor lange tijdsduur is zoals zij vragen:

Cellen worden meestal snel na de dood van het organisme volledig afgebroken, dus hoe kunnen ‘botcellen’ en de moleculen waaruit ze bestaan, blijven bestaan in bot uit het Mesozoïcum [evolutionaire dino-leeftijd]?

Ze proberen dit probleem op te lossen door te stellen dat bot de cellen beschermt tegen bacteriën die afbraak veroorzaken. Bot zou de cellen ervan weerhouden op te zwellen, wat normaliter optreedt voordat de cellen zichzelf vernietigen (autolyse). Ze stellen ook voor dat de oppervlakken van de mineraalkristallen enzymen aantrekken en vernietigen die anders de afbraak zouden versnellen. Ze stellen voor dat ijzer ook een vitale rol kan spelen, zowel door te helpen de eiwitten te cross-linken en te stabiliseren, als door te werken als een antioxidant.

Eigenlijk is dit allemaal redelijk vanuit een bijbels creationistisch perspectief, tot op zekere hoogte. Gemeten vervalsnelheden van sommige eiwitten zijn compatibel met een ouderdom van ongeveer 4.500 jaar (sinds de zondvloed), maar niet met vele miljoenen jaren. Het is echter nog steeds verrassend om na 4.500 jaar niet alleen eiwitten te zien, maar zelfs celmicrostructuren, gezien hoe gemakkelijk bacteriën ze normaal gesproken kunnen aanvallen. Deze ideeën zouden duizenden jaren overleving kunnen helpen verklaren. Maar ze lijken ze totaal ongeloofwaardig voor miljoenen jaren, aangezien de bovenstaande voorstellen voor conservering de gewone afbraak door water (hydrolyse) gedurende enorme eonen niet konden stoppen.¹⁶

Dino DNA

Het probleem voor lange-tijd-gelovers is nog nijpender geworden door hun ontdekking van DNA. Schattingen van DNA-stabiliteit stellen de bovengrens voor overleven op 125.000 jaar bij 0 °C, 17.500 jaar bij 10 °C en 2.500 jaar bij 20 °C. Een recent rapport stelde:

“Er is een algemeen geloof dat DNA ‘rotsvast’ is – extreem stabiel”, zegt Brandt Eichman, universitair hoofddocent biologische wetenschappen bij Vanderbilt, die het project leidde. “In feite is DNA zeer reactief.”

Op een goede dag raken ongeveer een miljoen basen in het DNA in een menselijke cel beschadigd. Deze laesies worden veroorzaakt door een combinatie van normale chemische activiteit in de cel en blootstelling aan straling en toxines afkomstig van omgevingsbronnen, waaronder sigarettenrook, gegrild voedsel en industrieel afval.¹⁷

Een recent artikel over DNA laat zien dat het misschien wel 400 keer langer meegaat in bot.¹⁸ Maar zelfs dan is het onmogelijk dat DNA de evolutionistische tijd sinds het uitsterven van dino’s zou kunnen overleven. De tijd tot volledige desintegratie van DNA (“geen intacte bindingen meer aanwezig”) is 22.000 jaar bij 25 °C, 131.000 jaar bij 15 °C, 882.000 jaar bij 5 °C. En zelfs als het op de een of andere manier voortdurend onder het vriespunt bij -5 °C zou kunnen worden gehouden, zou het slechts 6,83 Ma kunnen overleven – slechts ongeveer een tiende van de veronderstelde evolutionistische ouderdom. De onderzoekers stellen:

Maar zelfs onder de beste bewaarcondities bij -5 °C voorspelt ons model dat er na 6,8 Myr geen intacte bindingen (gemiddelde lengte = 1 bp [basenpaar]) in de DNA-streng zullen achterblijven. Dit toont de extreme onwaarschijnlijkheid van het kunnen amplificeren van een 174 bp DNA-fragment van een 80-85 Myr oud bot uit het Krijt.¹⁸

Toch heeft het team van Schweitzer DNA op drie onafhankelijke manieren gedetecteerd. Een van deze chemische tests en specifieke antilichamen detecteren specifiek DNA in zijn dubbelstrengs vorm. Dit toont aan dat het vrij goed bewaard is gebleven, aangezien korte DNA-strengen van minder dan ongeveer 10 bp geen stabiele duplexen vormen. Het fluorescerende moleculaire DAPI^19,20 nestelt zich in de kleine groef van een stabiele dubbele helix, waarvoor zelfs nog meer bp nodig is (zie onderstaande afbeelding), en de kleurstof PI²¹ is ook een intercalatietest.

commons.wikimedia.org. DAPI ingesloten in een dubbele helix-groef van DNA.

Nogmaals, de eerst mogelijke reactie van lange-tijd-gelovers  is “besmetting” van het monster met DNA vanuit de omgeving. Maar het DNA werd niet overal gevonden, maar alleen in bepaalde interne regio’s van de ‘cellen’. Dit patroon was net zo als in struisvogelcellen, maar leek totaal niet op biofilm uit andere bronnen en blootgesteld aan hetzelfde DNA-detecterende patroon. Dit is voldoende om bacteriën uit te sluiten, omdat in complexere cellen (zoals de onze en die van dino’s) het DNA wordt opgeslagen in een klein deel van de cel: de kern.²²

Bovendien ontdekte het team van Schweitzer een speciaal eiwit genaamd histon H4. Niet alleen is dit nog een ander eiwit een groot probleem voor miljoenen jaren, want dit is een specifiek eiwit voor DNA. (DNA is deoxy-ribonucleïnezuur, dus negatief geladen, terwijl histonen alkalisch/basisch zijn, dus positief geladen, dus trekken ze DNA aan). In complexere organismen zijn de histonen kleine spoelen waar het DNA omheen is gewikkeld.²³ Maar histonen worden niet gevonden in bacteriën. Dus, zoals Schweitzer et al. zeggen: “Deze gegevens ondersteunen de aanwezigheid van niet-microbieel DNA in deze dinosauruscellen.”²⁴

Update 23 april 2020

Sommige anticreationisten hebben ontkend dat Dr. Schweitzer enig dinosaurus-DNA heeft gevonden, maar al het bewijs in dit artikel kan het beste worden verklaard door de aanwezigheid van intact DNA. En in een artikel dat begin 2020 werd gepubliceerd, waarvan zij co-auteur was, zijn de claims nog explicieter.²⁵ In dat artikel beweren ze dat om te interageren met moleculen zoals DAPI, een dubbelstrengs stuk DNA van ten minste 6 baseparen vereist, gebaseerd op een artikel uit 1995²⁴, hoewel een eerder artikel suggereerde dat DAPI kan binden aan een stuk DNA van minimaal 12 bp, zolang er maar 4 A-T-paren zijn, aangezien DAPI intercaleert in “de kleine groef van A-T rijke sequenties van DNA.”²⁶ Het artikel zegt:

Deze studie levert de eerste duidelijke chemische en moleculaire demonstratie van verkalkt kraakbeenbehoud in Mesozoïcum skeletmateriaal, en suggereert dat naast kraakbeenspecifiek collageen II, DNA, of op zijn minst de chemische merkers van DNA (bijvoorbeeld chemisch veranderde basenparen die nog steeds kunnen reageren met PI en DAPI), miljoenen jaren bewaard kunnen blijven.²⁷

Maar een chemische wijziging van de basenparen zou zeker de basepaarinteractie ruineren  die nodig is om het DNA in een dubbele helix te houden. Het artikel concludeert:

… onze gegevens suggereren dat het geconserveerde nucleaire materiaal in Hypacrosaurus zich in een gecondenseerde staat bevond op het moment van de dood van het organisme, wat mogelijk heeft bijgedragen aan de stabiliteit ervan. We stellen voor dat DNA-condensatie een gunstig proces kan zijn voor de fossilisatie ervan. Bovendien, zoals werd gesuggereerd voor eiwitfossilisatie [Refs.], kan crosslinking een ander mechanisme zijn dat betrokken is bij het bewaren van DNA voor lange tijd.²⁸

Conclusie

Het is moeilijk om een van de vroege citaten van Mary Schweitzer te verbeteren:

Het was net alsof je naar een stukje modern bot keek. Maar natuurlijk kon ik het niet geloven. Ik zei tegen de laborant: “De botten zijn immers 65 miljoen jaar oud. Hoe kunnen bloedcellen zo lang overleven? ”²⁹

Maar dit toont alleen maar de greep van het hoge ouderdom-termijn paradigma. Een meer redelijke en inderdaad wetenschappelijke vraag zou zijn:

“Dit ziet eruit als modern bot; Ik heb bloedcellen [en bloedvaten] gezien en hemoglobine gedetecteerd [en nu actine, tubuline, collageen, histonen en DNA], en realistische scheikunde toont dat ze niet 65 miljoen jaar kunnen overleven. Wat ik niet zie, zijn de beweerde miljoenen jaren. We moeten deze doctrine dus afschrijven.”

1. Schweitzer, M.H. et al., Heme compounds in dinosaur trabecular bone, PNAS 94:6291–6296, Jun 1997. Zie ook Wieland, C., Sensational dinosaur blood report! Creation 19(4):42–43, 1997; creation.com/ dino_blood.
2. Nielsen-Marsh, C., Biomolecules in fossil remains: Multidisciplinary approach to endurance, The Biochemist, pp. 12–14, Jun 2002. Zie ook Doyle, S., The real ‘Jurassic Park’? Creation 30(3):12–15, 2008; creation.com/real-jurassic-park en Thomas, B., Original animal protein in fossils, Creation 35(1):14–16, 2013.
3. Schweitzer, M., Nova Science Now, May 2009, cross.tv/21726. See also Wieland, C. And Sarfati, J., Dino proteins and blood vessels: are they a big deal? creation.com/dino-proteins, 9 May 2009.
4. Schweitzer, M.H., et al., Analyses of soft tissue from Tyrannosaurus rex suggest the presence of protein, Science 316(5822):277–280, 2007.
5. Schweitzer, cited in Science 307:1852, 25 Mar 2005.
6. Kaye, T.G. et al., Dinosaurian soft tissues interpreted as bacterial biofilms, PLoS ONE 3(7):e2808, 2008 | doi:10.1371/journal.pone.0002808.
7. Researchers debate: Is it preserved dinosaur tissue, or bacterial slime? blogs.discovermagazine.com, 30 Jul 2008.
8. Wieland, C., Doubting doubts about the Squishosaur, creation.com/squishosaur-doubts, 2 Aug 2008.
9. Yeoman, B., Schweitzer’s dangerous discovery, Discover 27(4):37–41, 77, April 2006. Zie ook Catchpoole, D. and Sarfati, J., Schweitzer’s Dangerous Discovery , creation.com/schweit, 19 Jul 2006.
10. Classificatie code—Museum of the Rockies.
11. Schweitzer, M.H. et al. Molecular analyses of dinosaur osteocytes support the presence of endogenous molecules, Bone, 17 Oct 2012 | doi:10.1016/j.bone.2012.10.010. Zie ook Thomas, B., Did scientists find T. Rex DNA? icr.org/article/7093/, 7 Nov 2012.
12. Wieland, C., Bridges and bones, girders and groans, Creation 12(2):20–24, 1990; creation.com/bones.
13. Sarfati, J., Bone building: perfect protein, J. Creation 18(1):11–12, 2004; creation.com/bone.
14. Embery G., Milner A.C., Waddington R.J., Hall R.C., Langley M.S., Milan A.M., Identification of proteinaceous material in the bone of the dinosaur Iguanodon, Connect Tissue Res. 44 Suppl 1:41–6, 2003.
15. Antilichamen uit kippen bonden zich met dino PHEX, maar niet met die van alligators. Schweitzer heeft lang haar gegevens gebruikt om het dogma “vogels zijn dino’s” te bevorderen. Voor een respons op eerdere claims zie Menton, D., Ostrich-osaurus discovery? creation.com/ostrich-dino, 28 March 2005. Zie ook Sarfati, J., Bird breathing anatomy breaks dino-to-bird dogma, creation.com/dino-thigh, 16 Jun 2009.
16. Vergelijk Sarfati, J., Origin of life: the polymerization problem, J. Creation 12(3):281–284, 1998; creation.com/polymer.
17. Newly discovered DNA repair mechanism, Science News, sciencedaily.com, 5 Oct 2010; see also Sarfati, J., New DNA repair enzyme discovered, creation.com/DNA-repair-enzyme, 13 Jan 2010.
18. Allentoft, M.E. et al., The half-life of DNA in bone: measuring decay kinetics in 158 dated fossils, Proc. Royal Society B 279(1748):4724–4733, 7 Dec 2012 | doi:10.1098/rspb.2012.1745.
19. 4′,6-diamidino-2-phenylindole, Een fluoriserend kleurmiddel. DAPI kan zich binden aan een 12-bp lang stuk DNA, zolang als daarin 4 A-T-paren aanwezig zijn, volgens Larsen, T.A. et al., The structure of DAPI bound to DNA, Journal of Biomolecular Structure and Dynamics 7(3):477–491, 1989 | doi:10.1080/07391102.1989.10508505.
20. Kapuscinski, J., DAPI: a DNA-specific fluorescent probe, Biotech. Histochem. 
21. Propidium iodide (C27H34I2N4), a fluoriserend kleurmiddel.
22. Segal, E. et al., A genomic code for nucleosome positioning, Nature 442(7104):772–778, 17 Aug 2006; DOI: 10.1038/nature04979. See also White, D., The Genetic Puppeteer, Creation 30(2):42–44, 2008; creation.com/puppet.
23. Schweitzer, M.H., Montana State University Museum of the Rockies; cited on p. 160 of Morell, V., Dino DNA: The hunt and the hype, Science 261(5118):160–162, 9 Jul 1993.
24. Schweitzer, M.H. et al. Molecular analyses of dinosaur osteocytes support the presence of endogenous molecules, Bone, 17 Oct 2012 | doi:10.1016/j.bone.2012.10.010. See also Thomas, B., Did scientists find T. Rex DNA? icr.org/article/7093/, 7 Nov 2012.
25. Bailleul, A.M., Zheng, W., Horner, J.R., Hall, B.K., Holliday, C.M., and Schweitzer, M.H., Evidence of proteins, chromosomes and chemical markers of DNA in exceptionally preserved dinosaur cartilage, National Science Review nwz206, 12 Jan 2020 | doi:10.1093/nsr/nwz206.
26. 4′,6-diamidino-2-phenylindole, Een fluoriserend kleurmiddel. DAPI kan zich binden aan een 12-bp lang stuk DNA, zolang als daarin 4 A-T-paren aanwezig zijn, volgens Larsen, T.A. et al., The structure of DAPI bound to DNA, Journal of Biomolecular Structure and Dynamics 7(3):477–491, 1989 | doi:10.1080/07391102.1989.10508505.
27. Bailleul, A.M., Zheng, W., Horner, J.R., Hall, B.K., Holliday, C.M., and Schweitzer, M.H., Evidence of proteins, chromosomes and chemical markers of DNA in exceptionally preserved dinosaur cartilage, National Science Review nwz206, 12 Jan 2020 | doi:10.1093/nsr/nwz206.
28. Bailleul, A.M., Zheng, W., Horner, J.R., Hall, B.K., Holliday, C.M., and Schweitzer, M.H., Evidence of proteins, chromosomes and chemical markers of DNA in exceptionally preserved dinosaur cartilage, National Science Review nwz206, 12 Jan 2020 | doi:10.1093/nsr/nwz206.
29. Schweitzer, M.H., Montana State University Museum of the Rockies; cited on p. 160 of Morell, V., Dino DNA: The hunt and the hype, Science 261(5118):160–162, 9 Jul 1993.

Gerelateerde berichten:

Graven naar dino’s met Mr Gibb