Reporter van het Vanderbilt Universitair Medisch Centrum berichtte onlangs de laatste bevindingen over de oorsprong van DNA, wat in wezen een zoektocht is naar de oorsprong van het leven. Vanderbilt-biochemicus Dr. Martin Egli heeft dertien jaar besteed aan onderzoek naar de reden dat DNA en RNA een moleculaire ruggengraat hebben die is opgebouwd uit suikers met vijf koolstofatomen in plaats van suikers met zes koolstofatomen, zoals glucose. De inleidende verklaring van het artikel is het vermelden waard:
De eenvoudige en elegante structuur van DNA … lijkt het werk te zijn van een ervaren beeldhouwer. Toch is het sierlijke, kronkelige profiel van de dubbele DNA-helix het resultaat van willekeurige chemische reacties in een sudderende, oer-stoofpot. Hoe de natuur tot dit molecuul is gekomen en haar zustermolecuul, RNA, blijft een van de grootste – en mogelijk onoplosbare – wetenschappelijke mysteries.1
Dr. Egli voegt toe: “Deze moleculen zijn het resultaat van evolutie. Op de een of andere manier zijn ze gevormd en geoptimaliseerd voor een bijzonder doel.”2
DNA is de genetische blauwdruk die in alle levende cellen aanwezig is. Elk DNA-molecuul is geconstrueerd als een gedraaide ladder. De sporten van de ladder bevatten gecodeerde informatie in de vorm van vier verschillende stikstofhoudende basen. De rails van de ladder zijn gemaakt van afwisselende suiker- en fosfaateenheden. Ons DNA, dat ontrold als een dunne streng ongeveer twee meter lang is, moet zichzelf stevig genoeg opwinden om in de kern van elke menselijke lichaamscel te passen, die zelf te klein is om te zien zonder een microscoop.
De basen, die de sporten van de ladder vormen, kunnen worden gezien als het alfabet van het leven. Om zichzelf te kopiëren, moet de DNA-ladder door midden gesplitst worden en wordt elke base (“sport”) gekoppeld aan een bijpassende base. De basen volgen strikte koppelingsregels om “spelfouten” tot een minimum te beperken en daardoor een grote precisie te behouden bij het verzenden van informatie naar de volgende generatie. (Dergelijke ‘spelfouten’ worden mutaties genoemd.)
De verschillende arrangementen en combinaties van deze ‘letters’ in het DNA bieden alle informatie die nodig is om een enkel bevrucht menselijk eitje te instrueren om te groeien, zich te vermenigvuldigen en zichzelf te vormen tot een volledig herkenbare baby. Elk van de cellen in die baby bevat een kopie van dat DNA met alle informatie om het menselijk lichaam een leven lang te bedienen. DNA is het meest compacte informatieopslagsysteem in de wereld; geen enkele door mensen uitgevonden computer kan de hoeveelheid en complexiteit van de informatie die het bevat benaderen.
DNA bevat zelfs de instructies om de cellulaire machinerie te construeren om de instructies te decoderen. Zonder een mechanisme om de informatie te decoderen, zou de DNA-blauwdruk nutteloos zijn. Zelfs als DNA erin was geslaagd om te evolueren, zoals Egli gelooft, had het decoderingsmechanisme om het te lezen, precies op hetzelfde moment moeten evolueren. Dit scenario is onmogelijk omdat de instructies voor het bouwen van de decoderingseenheid in het DNA zelf zitten.
Het onderzoek van Dr. Egli richt zich niet op de informatie bevattende basen die de sporten van de ladder vormen, maar op de suikers die de poten of rails van de ladder vormen. Door een synthetisch alternatief voor DNA dat is gebouwd met een andere suiker te bestuderen, hoopt Egli te bepalen hoe de natuur toevallig het actuele DNA-suiker heeft geselecteerd. Hij bestudeert de prestaties van de vervalsing om te bepalen hoe goed deze zou kunnen functioneren. De talloze andere problemen die inherent zijn aan de veronderstelling dat de hele “DNA dubbel-helix het resultaat is van toevallige chemische reacties in een sudderende, oer-stoofpot”, worden niet eens overwogen; er wordt eenvoudig aangenomen dat er evolutie is geweest.
Desalniettemin zijn de bevindingen van Dr. Egli interessant, en is de suggestie “ervaren beeldhouwer” een uitstekende keuze. Het kunstmatige DNA substitueert een 6-koolstofsuiker voor de gebruikelijke 5-koolstofsuiker, desoxyribose (de suiker waarnaar het complexe DNA-molecuul is genoemd). Aan de ene kant is het synthetische DNA eigenlijk stabieler dan echt DNA, een kenmerk dat het minder vatbaar maakt voor bederf, beschadiging en mutatie. Aan de andere kant verstoort de suikervervanging van het synthetische DNA de strikte koppelingsregels voor de informatie dragende sporten, waardoor de code zichzelf niet meer nauwkeurig kan kopiëren. Bovendien maakt de eenvoudige toevoeging van één extra koolstofatoom in elke suiker het molecuul te omvangrijk om strak op te kunnen draaien en om een lange rij te vormen voor correct kopiëren. Met andere woorden, een dergelijke vervanging zou het DNA volledig onbruikbaar maken voor het overdragen van genetische informatie van de ene generatie op de volgende.3
Het artikel concludeert:
De nieuwe inzichten die deze structuur biedt, vormen de kern van de meest fundamentele wetenschappelijke onderzoeken – de oorsprong van het leven op aarde. Als de stukjes DNA en RNA niet zo samen gesteld waren, zou het leven zoals we het kennen niet bestaan.4
Hierin schuilt een fundamenteel misverstand over het doel en de potentie van wetenschap. Wetenschappelijk onderzoek omvat juist onderzoek naar processen die waarneembaar, testbaar en herhaalbaar zijn. De oorsprong van leven op aarde kan niet worden waargenomen, getest of herhaald, omdat het in het verleden is gebeurd.
Zelfs als het DNA en het RNA zomaar samen ontstaan zouden zijn, zou de rest van de cellulaire machinerie om de informatie te interpreteren niet beschikbaar zijn geweest voordat de machinerie zelf volgens de instructies was gebouwd. Het probleem is een vicieuze cirkel; de enige oplossing ligt in het plotseling verschijnen van een volledig functioneel organisme met alle benodigde machines en informatie, zonder de noodzaak van miljoenen jaren vallen en opstaan, vereist voor moleculen-tot-mens evolutie.
De meester ‘beeldhouwer’ ‘lijkt’ niet alleen hier aan het werk te zijn geweest; Hij is het essentiële antwoord op de hele puzzel! De oorsprong van het leven is een kwestie van geschiedenis; geschiedenis kan alleen worden gekend door ooggetuigenverslagen. De Bijbel is het opgetekende ooggetuigenverslag van de Architect van het universum, de Schepper van alle leven. De Bijbel is niet in strijd met waarneembare wetenschap, maar is er veeleer consistent mee. Als geschiedenisboek van het universum vertelt de Bijbel niet alleen over de oorsprong van leven, maar ook over de oorsprong van dood. Aangezien dood een fundamentele kwestie is waar we allemaal mee te maken hebben, moeten de antwoorden in de Bijbel voor iedereen interessant zijn. Hoe tragisch dat de vooronderstelling dat het leven moet zijn voortgekomen uit een “sudderende, oeroude stoofpot” ondanks overvloedig bewijs van het tegendeel, juist verblindend werkt voor de echte fundamentele vragen van het leven.
Dit artikel is met toestemming overgenomen van de website van Answers in Genesis. Het originele artikel is hier te vinden.
Voetnoten
- Melissa Marino, “Investigator Seeks to Uncover Roots of DNA’s ‘Sweet’ Secret,” The Reporter, September 29, 2006, http://www.mc.vanderbilt.edu/reporter/index.html?ID=5043.
- Melissa Marino, “Investigator Seeks to Uncover Roots of DNA’s ‘Sweet’ Secret,” The Reporter, September 29, 2006, http://www.mc.vanderbilt.edu/reporter/index.html?ID=5043.
- Het synthetische DNA kan ook niet gebruikt worden bij de eiwitsynthese omdat het niet gekopieerd kan worden naar RNA.
- Marino in “Investigator Seeks to Uncover Roots of DNA’s ‘Sweet’Secret.
