Al is er veel wetenschappelijk onderzoek gedaan naar de risico’s voor de geestelijke gezondheid die een abortus met zich mee brengt, toch ontbrak tot voor kort een grootschalig en breed opgezet kwalitatief onderzoek. Omdat bij iedere abortus unieke persoonlijke omstandigheden een rol spelen, vonden professor Priscilla K. Coleman, verbonden aan de Bowling Green State University in de Verenigde Staten, en drie van haar studenten het juist van groot belang om zo’n onderzoek te doen. In hun kwalitatieve onderzoek1 lieten de onderzoekers de deelnemende vrouwen zoveel mogelijk aan het woord om een zo goed mogelijk beeld te krijgen van hun ervaringen.
De onderzoekers legden aan 987 vrouwen twee open vragen voor.
- Wat zijn uw belangrijkste positieve ervaringen (als die er zijn) als gevolg van uw beslissing tot abortus?
- Wat zijn uw belangrijkste negatieve ervaringen (als die er zijn) als gevolg van uw beslissing tot abortus?
Het betrof steeds vrouwen die na een abortus tegen psychische en emotionele problemen aanliepen en daarom om hulp vroegen bij een crisis pregnancy centervan Care Net, een christelijke pro-life organisatie.
De deelneemsters wonen verspreid over de Verenigde Staten, zijn nu tussen de 20 en 72 jaar oud en hebben meestal een goede opleiding gehad. Voordat ze hun eerste (en meestal enige) abortus ondergingen was 70 procent 21 jaar of jonger en was men over het algemeen psychisch gezond, hoewel er omstandigheden waren die de kans op nadelige psychische gevolgen van de abortus groter maakte:
- 58,3% van de vrouwen besloot tot abortus om anderen ‘gelukkig te maken’;
- 73,8% erkent dat bij het besluit tot abortus sprake was van (subtiele) druk van anderen;
- 28,4% aborteerde uit angst anders de partner te verliezen;
- 49,2% geloofde dat de foetus een mens was tijdens de abortus;
- 66,0% wist in haar hart dat het fout was om te aborteren;
- 67,5% vond het een van de moeilijkste besluiten van haar leven;
- 33,2% voelde zich emotioneel verbonden met de foetus vóór de abortus.
De onderzoekers stellen vast dat de reacties op genoemde vragen niet overeenkomen met de ‘hedendaagse feministische retoriek.’ De vrouwen hebben het niet zozeer over zelfbeschikking, de mogelijkheid om voortplanting zelf onder controle te hebben, de noodzaak van abortus om de competitie met collega’s op het werk aan te kunnen, en dergelijke. Integendeel, zo’n 32% noemt helemaal geen positief gevolg van de abortus (22% beantwoordt deze vraag niet), en de positieve ervaringen die wel genoemdworden hebben niet met de abortus zelf te maken. Het zijn ervaringen die voortkomen uit het psychische lijden gedurende vele jaren erna. Er worden dingen genoemd als:
- verdiept geestelijk leven door het ontvangen van vergeving en vrede;
- betrokken geraakt bij het pro-life werk, bijvoorbeeld het delen van de abortuservaring in de hoop dat anderen zich tijdig bedenken;
- tot bekering en de kennis van Christus gekomen.
Een van de reacties luidt: ‘het enige positieve is dat het me tot een eind gebracht heeft en het bracht me op mijn knieën voor God. Hij heeft me tot Zich getrokken door Zijn oneindige vergevingsgezindheid, barmhartigheid en genade. Ik denk dat Hij me dezelfde dingen had kunnen laten zien als ik een andere weg had gekozen, maar zo ben ik tot Hem gekomen, niet als een christen, want dat was ik al, maar als iemand die Hem nu werkelijk kent’.
De vraag naar de belangrijkste negatieve gevolgen van de abortus wordt door 20,2% niet beantwoord. De andere deelneemsters noemen het volgende:
- het verlies van een mensenleven (23,7%);
- depressie (14,4%);
- gevoelens van schuld en wroeging (14%);
- zichzelf haten, boos zijn op of afschuw hebben van zichzelf, gevoelens van waardeloosheid, geen liefde waard te zijn (12,4%);
- schaamte (10,9%);
- drugs- of alcoholverslaving (9%);
- spijt (9,3%);
- gedrag dat schadelijk is voor mijzelf (7,7%);
- laag zelfbeeld (7,6%);
- angst (7,1%);
- gedachten aan en pogingen tot zelfmoord, doodswensen (6,2%).
Ter illustratie wordt onder meer de volgende reactie weergegeven: ‘Mijn kind is dood en dat door mijn eigen keus. Ik heb jaren doorgemaakt
in woede, schaamte en verdriet. Het schaadde mijn verhouding tot mijn echtgenoot, mijn kinderen, en mijn God. Dertig jaar lang sprak ik er met
niemand anders dan mijn echtgenoot over. Mijn verdriet overstelpte hem en zorgde ervoor dat hij zich machteloos en beschaamd voelde. Jarenlang huilde ik elke zondag in de kerk, maakte ik donkere depressies door, had ik gedachten aan zelfmoord en vlagen van woede. De verhouding tot mijn
kinderen was uit balans. Ik moest de perfecte moeder zijn en zij de perfecte kinderen of ik vond mezelf beneden alle peil. Stel je voor in wat een
puinhoop ik leefde. Ik zou daar nog steeds inzitten als ik geen begeleiding gegrond op de Bijbel had gekregen vanuit een plaatselijk crisis pregnancy center.’
De onderzoekers merken op dat in veel gevallen de vrouwen eigenlijk geen abortus wilden, maar er toch door hun (bijvoorbeeld economische of sociale) omstandigheden mee hebben ingestemd. Citaat: ‘Als een maatschappij die (keuze)vrijheid belangrijk vindt, hebben we de morele plicht om
te zorgen voor sociale structuren die noodzakelijk zijn om even makkelijk te kunnen kiezen voor moederschap als voor abortus.’
Dit artikel is een samenvatting van het onderzoek: www.jpands.org/vol22no4/coleman.pdf.
Dit artikel is met toestemming overgenomen uit Leef Magazine. De volledige bronvermelding luidt: Lemstra, J.W., 2018, Emotioneel leed bij vrouwen na een abortus: een onderzoek naar hun ervaringen, Weet 34 (5): 6-7 (PDF).
