Op de zestigste herdenkingsdag van de ontdekking van de DNA-structuur schreef de auteur van (populair) wetenschappelijke artikelen Dr. Philip Ball een artikel in Nature,1 waarin hij zei: “We begrijpen niet volledig hoe evolutie werkt op moleculair niveau.” Ball verwees hiermee naar de vooruitgang van het begrip over hoe DNA werkt om organismes te creëren. Het oude idee dat DNA bestaat uit genen die simpele rijen DNA-‘letters’ vormen, elk een RNA kopie maken en daarna een eiwit (ook wel proteïne genoemd), is simplistisch—zo erg zelfs dat het misleidend is, zei hij.
Hij schreef over gen-netwerken waarbij veel genen in wisselwerking iets tot stand brengen. Daarnaast maakt het grootste deel van het DNA de eiwitten niet rechtstreeks, maar reguleert het de productie van proteïnen (het waar, wanneer en hoeveel). Er komen ook veranderingen in de DNA-structuur (niet de daadwerkelijke ‘letters’) die organismes beïnvloeden en overerfbaar zijn (een relatief nieuw onderzoeksveld dat ‘epigenetica’ wordt genoemd). Dit betekent dat het heersende evolutionaire dogma—dat organismes via mutaties (willekeurige veranderingen in de ‘letters’) zijn geëvolueerd, uitgezocht door natuurlijke selectie—niet verklaart wat wetenschappers verder in kaart aan het brengen zijn. Dit dogma staat ook wel bekend als neodarwinisme of de ‘moderne synthese’ (Modern Synthesis in het Engels).
Niemand minder dan de voorzitter van de International Union of Physiological Sciences, hoogleraar Denis Noble (Oxford University), heeft een paper gepubliceerd waarmee hij tot doel had duidelijk te maken “dat alle belangrijke aannames van de moderne synthese (vaak ook neodarwinisme genoemd) zijn ontkracht.” Noble zei dat hij hoopt op een nieuwe ‘evolutietheorie’ die het bewijsmateriaal zal verklaren.2 Ball gaf commentaar op het gebrek aan bereidheid om de werkelijke implicaties van het bewijsmateriaal onder ogen te zien: “Er kan sprake zijn van angst omdat toegeven van ook maar enige onzekerheid over de mechanismes van evolutie zou kunnen worden uitgebuit door hen die het [evolutie] willen ondermijnen.” En dat bleek, want zijn artikel heeft zeker verontrusting teweeg gebracht, waardoor velen zich uitten ter verdediging van het neodarwinisme.
De Australische nationale omroep ABC (door de overheid bekostigd), interviewde Australische academici die hun best deden om dergelijke schadelijke ideeën (dat er iets mis zou zijn met evolutie) tegen te spreken.3 Maar sommigen van hen werden overrompeld terwijl ze hun ideeën stoïcijns verdedigden. Ze erkenden hoe verschrikkelijk complex de werking van het DNA is. En dat is onderdeel van het probleem binnen die prachtige afgeronde evolutionaire verhalen waaraan leerlingen op school en de universiteit worden blootgesteld. Sommige anderen die werden geïnterviewd stelden zelfs voor het grote publiek maar in onwetendheid te laten over de complexiteit.
Professor Simon Foote (Macquarie University), die onderzoek doet naar de genetische controle op gevoeligheid voor ziekten, beweerde: “Het centrale dogma is niet verkeerd”, om vervolgens verder te gaan met: “Er zijn zestig genen betrokken bij multiple sclerose, die elk bijdragen aan een klein stukje van deze ziekte, en ook waarschijnlijk nog inspelen op elkaar en bovendien, waarschijnlijk ook inspelen en reageren op de omgeving.” Precies! Hoe verwierf een netwerk van zestig genen, dat inspeelt en reageert op zijn omgeving (epigenetica?), zijn normale functie door willekeurige veranderingen en natuurlijke selectie? Het lijkt erop dat voor veel academici geldt: ‘oogjes dicht en snaveltjes toe’. Want stel je voor dat we het grote publiek laten schrikken!
Dit artikel is met toestemming overgenomen uit Creation Magazine. De volledige bronvermelding luidt: Batten, D., 2015, Evolutionary dilemma. The more we know about DNA, the tougher things get for modern Darwinism, Creation 37 (2): 41 (Artikel).
Voetnoten
- Ball, P., DNA: Celebrate the unknowns, Nature 496:419–420, 2013; doi:10.1038/496419a.
- Noble, D., Physiology is rocking the foundations of evolutionary biology, Experimental Physiology 98(8):1235–1243, 2013; DOI: 10.1113/expphysiol.2012.071134.
- Salleh, A., Leading science writer refutes DNA ‘tale’, abc.net.au, 25 April 2013.
