Geïdentificeerde overblijfselen uit Idaho roepen grote vragen op voor antropologen

by Phil Robinson | jan 28, 2017 | Antropologie, Onderwijs

Een nieuwsbericht in de Idaho County Free Press¹ van 29 december 2015 door David Rauzi beschrijft hoe verfijnde DNA-extractietechnologie uiteindelijk heeft geleid tot de oplossing van een 21 jaar oud raadsel. In 1994 verdronk – naar verluid – de 56-jarige Patricia Tamosaitis na een kajakongeluk bij Snow Hole Rapids in de Salmon River in Idaho (VS). Nadat haar kajak was omgeslagen is Tamosaitis nooit teruggezien; slechts delen van haar reddingsvest en zwempak werden gevonden.

Rauzi schrijft:

Twee jaar later, op 20 juli 1996, vond een medewerker van het Bureau of Land Management (BLM) een menselijke schedel langs een zandbank op ruim een halve kilometer afstand van Snow Hole Rapids. Later die maand beoordeelde een professor in de antropologie van de universiteit van Idaho de schedel als waarschijnlijk afkomstig van een 17-20 jaar oude indiaanse man die zo’n 20 jaar voordien omgekomen zou zijn. Een andere BLM-medewerker vond in dezelfde omgeving een opperarmbeen, maar daar bleef het bij.

“Wat moet je daar mee?” was de vraag van rechercheur Johnson naar aanleiding van de vondsten zo dicht bij de plaats van het ongeval. Die aanhoudende twijfels én de vorderingen die sinds 1996 werden gemaakt met de DNA-extractietechniek en de forensische wetenschap deden hem en forensisch technica Amanda Davis besluiten de gevonden overblijfselen in juni 2012 op te sturen naar het Center for Human Identification van de universiteit van Noord-Texas (UNT).

De eerste bevindingen in september waren niet veelbelovend, legde Johnson uit, want forensisch onderzoek deed vermoeden dat de schedel niet van Tamosaitis was geweest: “De verweerde toestand en de volledige afwezigheid van zacht weefsel vereisen waarschijnlijk meer dan twee jaar in een riviermilieu.”

“Ik kan hun verwarring voor een deel wel begrijpen,” meende Johnson. “Ze onderschatten de kracht van de rivieren hier in Idaho County.” Het watergeweld zorgt samen met het schurende zand voor bijzonder sterke verwering.

Raadsel opgelost, nieuwe vragen rijzen

De onderzoekers hadden sterk de indruk dat Tamosaitis in 1994, na uit de kajak te zijn geslingerd, was blijven steken onder een grote rots in het midden van de “wildwater-vier”-stroomversnelling en dus vermoedelijk niet door de rivier was meegesleurd zoals meestal gebeurt. Zo was het redelijk te veronderstellen dat de in 1996 gevonden overblijfselen van haar afkomstig waren, hoewel deze mogelijkheid verworpen was door de beoordeling van de antropoloog. Nu echter, door het in 1996 uit het bot geëxtraheerde DNA te vergelijken met dat van Tamosaitis’ drie kinderen, bleek dat het van hun moeder was. Het gezin ontving het bericht uiteindelijk in december 2015 – bedroefd, maar blij zekerheid te hebben omtrent wat er met hun moeder was gebeurd.

Terwijl dit natuurlijk een welkom bericht was voor de familie doet het grote vragen rijzen omtrent de beoordeling van de overblijfselen door antropologieprofessor Donald Tyler van de universiteit van Idaho. Hoe kon een deskundige antropoloog een 2 jaar oude schedel van een 56-jarige Kaukasische vrouw verwarren met een “minstens 20 jaar geleden” overleden 17- tot 20-jarige indiaanse man?² Tyler, een landelijk en internationaal erkende deskundige op het gebied van de menselijke evolutie van Zuidoost-Azië³ reageerde op de vraag hoe het kon dat zijn analyse er zo ver naast zat: “Ik kan me niet meer herinneren op grond van welke gegevens ik tot de conclusie ben gekomen dat de schedel van een indiaan afkomstig was.”⁴ Als de verfijnde DNA-extractietechniek niet was ontwikkeld zou de beoordeling van de deskundige antropoloog waarschijnlijk tot op de dag van vandaag gelden als de meest waarschijnlijke.

Als zo’n grote vergissing gemaakt kan worden met botten van minder dan twee jaar oud, dan kun je terecht vragen stellen bij enkele van de overbekende indrukwekkende beweringen die door evolutie-paleoantropologen zijn gedaan. Zij onderzoeken per slot van rekening botten die duizenden jaren ouder zijn en waarover veel minder bekend is.

Andere verkeerde identificaties

De geschiedenis laat zien dat in de afgelopen 100 jaar een groot aantal botten foutief geïdentificeerd is en ten onrechte gebruikt om het evolutieverhaal te ondersteunen, zie bijvoorbeeld deze (Engelstalige) artikelen: Nebraska Man⁵ en Montana Man, Peking Man or Java Man II.⁶ Recenter werd ook bekend dat botten en tanden gevonden in de San Bernardino-grot in Italië, die waren geclassificeerd als behorend tot Homo neanderthalensis in rotslagen die verondersteld werden 28.000-59.000 jaar oud te zijn, verkeerd waren geïdentificeerd en nu hergeclassificeerd zijn als afkomstig van een middeleeuwse Italiaanse man uit de 15e eeuw.⁷ Verder was er destijds de vervalsing van de Piltdown-mens⁸, en zelfs de nieuwste vondsten met betrekking tot ‘voorouderlijke’ menselijke overblijfselen, zoals Homo naledi⁹, blijven deskundigen in kampen verdelen over de vraag of ze het evolutieverhaal nu wel of niet helpen. Zoals de evolutionistische paleantropologie-professor Tim White onlangs opmerkte: “Meningsverschillen [tussen evolutionisten] zijn algemeen, en de gedaante van de hominidentwijg aan de stamboom van het leven blijft een zaak van bijzondere strijd.”¹⁰ Het evolutionaire praatje van de menselijke oorsprong is een nooit aangetoond¹¹, steeds veranderd verhaal dat niets meer is dan een gammel, op zandgrond gebouwd kaartenhuis.

De Bijbel is duidelijk over de afkomst van de mens als bijzonder schepsel van God, en ieders afstamming van Adam en Eva.¹² Deze gegevens, samen met de historische gebeurtenissen in de Bijbel zoals de Zondvloed ten tijde van Noach, bieden christenen een duidelijk kader dat kan worden benut om ieder fossiel overblijfsel dat kan worden gevonden te interpreteren. Zie voor meer hierover Anthropology and Apemen Questions and Answers.¹³

Hoe ontstaan foutieve interpretaties?

Soms trekken deskundigen onjuiste conclusies door eropaf te snellen zonder een volledig onderzoek in te stellen. Anderen hebben niet alle gegevens ter beschikking of hebben niet alle beschikbare gegevens in beschouwing genomen, en als nieuwe gegevens voorbij komen verandert de conclusie. Degenen die betrokken zijn bij de historische wetenschapsrichtingen¹⁴ en evolutie inclusief al wat daaruit volgt aanvaarden zitten fout met hun uitleg van de gegevens, niet door informatie die ze hebben, maar vanwege het naturalistische filosofische raamwerk waarop hun denkproces steunt.¹⁵

‘Deskundigen’, zoals in het geval van de schedel en andere overblijfselen van Tamosaitis kunnen door allerlei oorzaken fout zitten. Kijk uit met je toe te vertrouwen aan enige autoriteit anders dan de Bijbel.

Dit artikel is met toestemming overgenomen van de website creation.com. Het originele artikel is hier te vinden.