Het klimaat verandert, en dat is voornamelijk de schuld van de mens. Als je dat ontkent word je verketterd. Maar is dat wel terecht? Documentairemaker Marijn Poels vindt van niet, zo maakt hij in het Algemeen Dagblad 17 juni 2017 bekend.
Klimaatverandering is een gevoelig onderwerp. Iedereen heeft er wel een mening over, en dat mag… toch? De mening van de meesten is dat het steeds slechter gaat met de wereld, en dat menselijke activiteit daaraan ten grondslag ligt. We moeten er met z’n allen iets aan doen, vindt men. In Duitsland zie je heel duidelijk dat daaraan gehoor wordt gegeven. De overheid trekt daar de ene na de andere subsidie uit voor het aanboren van groene energiebronnen. Intussen hebben delen van de bevolking daar onder te lijden. Poels vond dat deze ‘schaduwkant’ van de klimaathype gehoord moest worden. En hoe kan een filmmaker dat beter doen dan door er een documentaire over te maken? Het resulteerde in The Uncertainty has Settled.
Toen Poels met Kerst zijn schoonfamilie bezocht in de (Oost-)Duitse deelstaat Saksen-Anhalt, ontdekte hij dat de klimaatpolitiek een duistere kant heeft. Subsidies voor boeren om groene energie te produceren, bekostigd door overheidsgelden, worden uiteindelijk door de belastingbetaler gefinancierd. Een gezin met vier kinderen betaalt daar gemiddeld 1000 euro per jaar aan mee. Hierdoor zijn er huishoudens die simpelweg de energierekening niet meer kunnen betalen. „In Saksen-Anhalt zag ik mensen Kerst vieren bij kaarslicht omdat de stroom voor hen te duur is,” zegt Poels. Onze oosterburen hebben er zelfs een woord voor: Energiearmut. Energiearmoede.
Niet alleen de gemiddelde burger heeft te lijden onder de klimaatpolitiek. Het ging Poels, die zelf uit een landelijk Limburgs dorp komt, ook aan het hart dat veel boeren zijn overgestapt op ‘energie kweken’. Daar is immers, dankzij de subsidies, meer geld mee te verdienen dan met een gewoon boerenbedrijf… En boeren zijn ondernemers, dus begrijpt Poels die overstap wel. Tegelijk vindt hij het jammer, verklaart hij tegenover de Limburgse omroep L1: „Een boer die te weinig verdient, houdt ermee op. Een regio zonder boeren is in feite een dode regio. Met deze energiepolitiek krijgen de boeren hun salaris, maar hoe gaat het over tien jaar? Dat is de vraag die ik in de film stel.”
In zijn docu gaat Poels in gesprek met klimaatdeskundigen en -sceptici. Zij verklaren dat de klimaatmodellen tekortschieten. Hun kant van het verhaal is als volgt: Het klimaat is een erg complex systeem. Met de computermodellen kun je prima het weer voor de komende dagen voorspellen, maar wat er over 50 jaar gaat gebeuren is giswerk. Toch doet men het overkomen alsof er geen discussie meer mogelijk is. Poels heeft dat aan den lijve ondervonden. Zijn eerdere docu’s werden goed ontvangen, maar deze rechtse, klimaat-kritische boodschap krijgt bijna geen podium bij het doorgaans linkse publiek waar Poels zich thuis bij voelt. „Klimaatverandering blijkt een heuse religie te zijn. Deze ervaring heeft mijn ogen geopend.”
Wat opvalt als je een beetje in de verschillende klimaatmodellen duikt is dat ze uitgaan van een miljarden jaren oude aarde. Daardoor lijkt het alsof de klimaatverandering van de afgelopen decennia enorm snel gaat vergeleken met de rest van de aardgeschiedenis. Als je echter uitgaat van een Bijbelse jonge aarde, ziet het plaatje er anders uit. Doordat je de tijdlijn van miljoenen jaren dan inkort naar enkele duizenden, gaan vermeende klimaatveranderingen uit het verleden minder geleidelijk: de temperatuur schommelt dan – relatief gezien – een stuk sneller! In dat perspectief is de temperatuurstijging die de aarde nu doormaakt veel minder schokkend, omdat het past binnen het plaatje van een jonge aarde.
Hoe werkt dat in de praktijk? Jonge-aardecreationisten zien het zo: tijdens, en mogelijk voor, de zondvloed was het klimaat op aarde warm. Na de zondvloed kreeg je een ijstijd. Die temperatuurwisseling tussen warm en koud heeft zich (steeds minder extreem) voortgezet. In de middeleeuwen had je een warme periode, in de zeventiende eeuw de ‘kleine ijstijd’ en nu zit de aarde weer in een natuurlijke opwarming. Dat wil niet automatisch zeggen dat menselijke activiteit in hun optiek geen bijdrage levert aan de opwarming, maar je moet het wel in perspectief blijven zien. Ook Poels ziet dat in.
Dat het met klimaatverandering wel los lijkt te lopen betekent overigens niet dat je geen rentmeester over de schepping meer hoeft te zijn. „Wij moeten rekening houden met onze uitstoot, maar niet vanwege het klimaat,” geeft Poels aan. „Dat moeten we voor onszelf doen: voor de dieren, voor onze gezondheid en dat het er allemaal een beetje netjes uitziet.” Daar zullen creationisten het van harte mee eens zijn.
Dit artikel is met toestemming overgenomen van de website van Weet Magazine. Het originele artikel is hier te vinden.
