Lucy’s bavianen wervel

De beroemde ‘Lucy’ (Australopithecus afarensis) is lange tijd een icoon van de evolutie geweest, die in musea en handboeken werd afgebeeld als een rechtop lopende aapvrouw, ‘gedateerd’ op ongeveer 3,2 miljoen jaar oud. Nu, meer dan 40 jaar na haar ontdekking in Ethiopië, hebben paleo-antropologen geconstateerd dat een van Lucy’s botten niet echt van haar is, maar van een baviaan.

Deze wetenschappers van het American Museum of Natural History in New York en de New York University werkten samen aan een nieuwe reconstructie van Lucy’s skelet. Maar ze realiseerden zich dat een van de botten in haar wervelkolom niet op haar plaats leek – het was te klein in vergelijking met de rest van haar ruggengraat.¹ Verder onderzoek wees uit dat dit bot meer verweerd was, en een andere textuur had dan de rest van haar wervels – iets wat Lucy’s ontdekker, Donald Johanson, ook had opgemerkt toen hij het skelet voor het eerst beschreef.²

Dit textuurverschil werd decennialang over het hoofd gezien omdat de meeste wetenschappers alleen mogen werken met afgietsels van Lucy’s botten. En die missen sommige details van de originelen. Maar nadat hij achterdochtig geworden was, vergeleek een van de onderzoekers, samen met wervelspecialist Marc Meyer van het Chaffey College in Rancho Cucamonga, Californië, het bot in kwestie met de wervels van andere dieren. Ze concludeerden al snel dat het hoogstwaarschijnlijk toebehoorde aan een uitgestorven soort baviaan.

Wat betekent dat?

Hoewel dit bot niet bijzonder cruciaal was bij het bepalen van Lucy’s houding of voortbeweging, laat staan haar status als een veronderstelde menselijke voorouder, is deze herziening niet onbelangrijk. Het feit dat dit bot 40 jaar lang ten onrechte aan Lucy is toegewezen, wekt niet veel vertrouwen dat evolutionisten op andere plaatsen de juiste conclusies trekken betreffende de oorsprong van mensen.
Bij het lezen van publicaties over deze ontdekking, krijgt men de indruk dat evolutionisten zich inspannen de schade te beperken. Ze stellen het publiek gerust met beweringen als: “het verkeerd gelabelde bavianenfragment ondermijnt Lucy’s belangrijke positie in de evolutie van onze afstamming niet.”³ En ze proberen een positieve draai te geven aan dit nieuws door te zeggen: “Dit is hoe de wetenschap zich ontwikkelt; we laten de dingen niet onopgelost.”⁴ Behalve dan, dat er tal van basisaannames zijn die evolutionisten niet willen onderzoeken, zoals het naturalistische evolutionaire paradigma zelf.

In werkelijkheid illustreert het geleende stukje ruggengraat van Lucy hoe gemakkelijk het is, zelfs voor getrainde wetenschappers, om fouten te maken bij het reconstrueren van het verleden. Wat vandaag beweerd wordt vastgelegde wetenschap te zijn, kan morgen onderuit gehaald worden. Dit geldt met name als het gaat om historische wetenschap – de methode om het niet waarneembare, onherhaalbare verleden, samen te stellen uit beperkte, indirecte aanwijzingen in het heden.⁵ Beweringen over aapmensen in het bijzonder, zijn vaak gebaseerd op partiële fragmentarische overblijfselen, die zich lenen voor een breed scala aan interpretaties. Deze verkeerd geïdentificeerde wervel attendeert ons weer op het feit dat, wanneer we de ware geschiedenis van de wereld willen ontdekken, onze uiteindelijke autoriteit het ooggetuige, onfeilbare verslag van de door God geïnspireerde Schrift moet zijn in plaats van de meningen van feilbare mensen.

1. Barras, C., Baboon bone found in famous Lucy skeleton, newscientist.com, 10 April 2015.
2. van Hilten, L.G., Why Lucy’s baboon bone is great for science (and evolutionary theory), elsevier.com, 15 June 2015.
3. Barras, C., Baboon bone found in famous Lucy skeleton, newscientist.com, 10 April 2015.
4. van Hilten, L.G., Why Lucy’s baboon bone is great for science (and evolutionary theory), elsevier.com, 15 June 2015.
5. Batten, D., ‘It’s not science’, 18 September 2014; creation.com/its-not-science.