Tijdens zijn leven was Leonardo da Vinci getuige van het begin van een opmerkelijke en voortdurende uitbreiding van de kennis over de menselijke geschiedenis. Toen Leonardo de middelbare leeftijd bereikte, bracht Christopher Columbus de ‘Nieuwe Wereld’ van de Amerikaanse continenten onder de permanente aandacht van West-Europa, wat leidde tot het tijdperk van ontdekkingsreizen. Deze verkenningen verstoorden het Europese wereldbeeld, zoals geïllustreerd in de middeleeuwse Mappa Mundi (wereldkaart). De typische middeleeuwse kaart integreerde geografie met Bijbelse geschiedenis. Getoond werden de continenten Azië, Afrika en Europa overeenkomend met de landen die respectievelijk door Sem, Cham en Jafeth werden bezet. Leonardo produceerde zijn eigen Mappa Mundi in 1514, met ook afbeeldingen van de Amerika’s.
De ontdekking van hele continenten bewoond met unieke dieren, planten en mensen verstoorde het eenvoudige beeld van de drie zonen van Noach die drie continenten bevolkten. De eerste reacties waren meestal gericht op het verzoenen van de meer complexe wereld met een historisch begrip van Genesis 1-11. Deze verstoringen van onze eerdere opvattingen blijven tot op de dag van vandaag doorgaan. Terwijl onderzoekers regelmatig bewijzen van voorheen onvermoede volkeren ontdekken, blijven christenen ons eerdere begrip van de geschiedenis van de mensheid herzien.
Meer recent zijn enkele evangelische christenen begonnen met het bepleiten van een andere benadering om de al lang bestaande zoektocht naar integratie van de Bijbelse en menselijke geschiedenis te verlaten ten gunste van een hogere kritische benadering van de tekst. Deze beweging vertegenwoordigt een terugtrekking uit de christelijke wetenschap, als pleitbezorger van een theologie die niets te zeggen heeft over de wetenschap en daarom niets te zeggen heeft over de realiteit waarin we leven. Een theologie die ongevoelig is voor wetenschappelijke ontdekking is een theologie die niet relevant is voor ons leven. In tegenstelling daarmee, realiseren degenen onder ons die blijven zoeken naar integratie en een beter begrip van de menselijke geschiedenis in overeenstemming met zowel wetenschappelijk als Bijbels bewijs, zich dat ons werk nooit aan deze kant van het Koninkrijk van God zal eindigen. In plaats daarvan kunnen we de huidige (voorlopige) status van ons begrip inventariseren met het oog op toekomstige ontdekkingen.
Ten eerste erkennen we dat het geheel van het menselijke fossielenbestand zeer waarschijnlijk van na de zondvloed is, en een beeld geeft van de hervestiging op de verwoeste wereld, een wrak van de wereld zoals Adam die kende. Ten tweede zien we dat we, ondanks vele spectaculaire fossiele ontdekkingen, nog steeds een onderscheid kunnen maken tussen menselijk en niet-menselijk. Er is geen ononderbroken lijn fossielen die mensen met dieren verbindt. Ten derde tonen de fossiele overblijfselen van deze vroege, na-zondvloed mensen morfologieën en genomen die duidelijk buiten het scala van moderne mensen liggen. Deze oude diversiteit roept de vraag op waar en hoe deze diversiteit is ontstaan. Ten vierde onthult de genetica van oudheid-mensen een complexe geschiedenis die zich verzet tegen gemakkelijke verzoening met het Bijbelse verslag van Sem, Cham en Jafeth. Ten slotte erkennen we dat onze theorieën ernstig bepaald worden door een gebrek aan gegevens, zoals geïllustreerd wordt door nieuwe ontdekkingen van voorheen onbekende menselijke vormen (zoals Homo luzonensis) en het sterker wordende bewijs dat theorieën over de evolutie van mensachtigen zwaar worden beïnvloed door fossiele ontdekkingen.
De toekomst van ontdekkingen is grotendeels onmogelijk te voorspellen, maar we kunnen uitzien naar nog meer hominine diversiteit die in het fossielenbestand wordt ontdekt, samen met een verdere uitbreiding van ons begrip van oude genetica. Hoe creationisten op deze ontdekkingen zullen reageren, hangt af van lopende en samenvattende studies van geologie, radiometrische datering, het Bijbelse verslag, paleontologie, baraminologie en genetica. We moeten aangemoedigd worden door de huidige status en ons opnieuw wijden aan verdere studie.
Dit artikel is met toestemming overgenomen van de blog van dr. Todd C. Wood. Het originele artikel is hier te vinden.
