Wanneer een predator in de buurt komt van een bijzondere kwallensoort, dan dooft de kwal de oplichtende delen in zijn klokvormige lichaam en doet hij de lichten aan het einde van zijn tentakels aan. Vervolgens rekt de kwal zijn lichaam zo ver mogelijk uit, weg van zijn tentakels. Zodra het roofdier richting de verlichte tentakels gaat, schakelt de kwal al zijn lichten uit en schiet zo snel mogelijk weg. Als het roofdier daardoor niet wordt misleid en de achtervolging wil voortzetten, gaat de kwal over op zijn plan B.
Hij schakelt nu zowel de blauwe lichten in zijn lichaam alsook de witte lichten in zijn tentakels in. Wanneer de aanvaller heel dichtbij is, doet de kwal het licht in zijn lichaam uit, maakt zijn nog gloeiende tentakels van zijn lichaam los en gaat zelf omhoog. De tentakels blijven ronddraaien in het water, waardoor het roofdier wordt afgeleid. In het evolutiemodel behoren kwallen tot de meest “primitieve” meercellige dieren. Toch toont deze slimme overlevingsstrategie duidelijk aan: kwallen zijn niet eenvoudig noch primitief.
Een ander soort “kwal” leeft samen in zwemmende kolonies, die soorten worden binnen de neteldieren tot de orde Siphonophorae gerekend. Deze kolonies kunnen wel 12 meter lang zijn en kunnen zelfs functioneren in totale duisternis meer dan 350 meter onder het oceaanoppervlak. Wanneer ze zich verbinden, fungeren sommige van de “kwallen” als monden, terwijl andere als magen dienen. Sommigen zorgen voor het zwemmen, anderen werpen hun tentakels uit om voedsel te verzamelen. Gezamenlijk fungeren ze als één enorm enkel organisme! Hoe ontwikkelden organismen, die in staat waren om zelfstandig te overleven, het vermogen om te functioneren als onderdeel van een complexe kolonie? Toont dit niet planning en ontwerp aan?
Dit artikel is met toestemming overgenomen uit de nieuwsbrief van ‘Search for the Truth’. Zie hier voor de website van deze organisatie.
