Wanneer de eerste cel van een dier – de zygote – zich deelt, heeft deze meestal een voorkant en een achterkant, en deze oriëntatie is van invloed op hoe het embryo zich ontwikkelt. Deze oriëntatie wordt geërfd van het ei, waar bepaalde genproducten zijn afgezet, vaak aan de voorkant van het ei. Deze zogenaamde anterieure determinanten geven de voorkant-achterkant basisoriëntatie aan, die fundamenteel is voor de latere embryonale ontwikkeling. Maar zoals typisch is in de biologie, zijn de specifieke betrokken genen vaak niet geconserveerd over verschillende species.
Zoals de samenvatting van nieuw onderzoek dat in oktober 2019 is gepubliceerd, uitlegt:
“Op enkele uitzonderingen na hebben dieren “kop-” en “staart” -uiteinden die zich ontwikkelen als ze een embryo zijn. De genen die betrokken zijn bij het specificeren van deze uiteinden verschillen per soort en zelfs nauw verwante dieren kunnen voor dezelfde rol verschillende genen gebruiken.”
Zoals het artikel toegeeft, was deze diversiteit aan anterieure determinanten ‘onverwacht’. Wat de auteurs niet uitleggen, is waarom deze bevindingen ‘onverwacht’ waren. Dit begrijpen is cruciaal om het onderzoek ten volle te waarderen.
Als evolutionisten naar resultaten verwijzen als ‘onverwacht’, gaan ze er meestal niet op in, want wat ze bedoelen is dat ze ‘onverwacht’ zijn volgens hun theorie. Met andere woorden, de evolutietheorie voorspelt dergelijke bevindingen niet.
Dit geval is niet anders. In feite voorspelt evolutie precies het tegenovergestelde. Bij verschillende soorten, vooral bij nauw verwante soorten, moet fundamentele moleculaire machinerie homoloog zijn. Dat wil zeggen dat vergelijkbare genen en vergelijkbare processen fundamentele processen zouden moeten aansturen.
In feite hebben evolutionisten dit soort bevindingen vaak gevierd. Bedenk hoe Christian de Duve dit vermeende succes van de evolutietheorie op de eerste pagina van zijn boek Vital Dust verheerlijkt:
“Het leven is één. Dit feit, dat impliciet wordt erkend door het gebruik van één woord om objecten te omvatten die zo verschillend zijn als bomen, paddenstoelen, vissen en mensen, is nu zonder enige twijfel vastgesteld. Elke vooruitgang in het oplossend vermogen van onze gereedschappen, van het aarzelende begin van microscopie iets meer dan drie eeuwen geleden tot de scherpzinnige technieken van de moleculaire biologie, heeft de opvatting versterkt dat alle bestaande levende organismen zijn gemaakt van dezelfde materialen, functioneren volgens dezelfde principes, en, inderdaad,werkelijk verwant zijn. Ze zijn allemaal afstammelingen van één enkele voorouderlijke levensvorm. Dit feit is nu bewezen dankzij de vergelijkende sequentiebepaling van eiwitten en nucleïnezuren.”
Of zoals Niles Eldredge het met dezelfde zekerheid zei:
“Het basisidee dat het leven is geëvolueerd, doorstaat de zwaarste test met vlag en wimpel: de onderliggende chemische uniformiteit van het leven en de myriaden patronen van speciale overeenkomsten die worden gedeeld door kleinere groepen nauwer verwante organismen, wijzen allemaal op een groots patroon van ‘afstamming met modificatie’.”
Er is maar één probleem. Het is nu bekend dat dit allemaal gefalsifieerd is, en de anterieure determinanten van dierlijke eieren zijn weer een voorbeeld van dit monumentale falen van de evolutietheorie.
Evolutie voorspelt precies het tegenovergestelde van wat gevonden is. De genetica en moleculaire mechanismen die betrokken zijn bij de oriëntatie van dierlijke eieren zouden een “groots patroon” van overeenkomst tussen verschillende soorten moeten onthullen, vooral bij nauw verwante soorten.
Evolutionisten kunnen niet allebei hebben. Ze kunnen hun theorie niet bewijzen als de bevindingen voor hen werken, en er stilletjes mee wegkomen als de bevindingen niet passen. Als Feit X een krachtige bewijs van evolutie is, dan is Feit NIET X een monumentale falsificatie.
Oh, maar dat zijn de regels van de wetenschap, en evolutie werd nooit belemmerd door zulke ongemakken. De evolutionisten hebben niets anders dan ongegronde speculatie over hoe evolutie zo’n prestatie zou kunnen bereiken. Zoals een van de evolutionisten toegaf:
“We willen begrijpen waarom er bepaalde ontwikkelingsmechanismen zijn die belangrijke spelers in de evolutie vaak uitwisselen. Wat maakt dit soort evolutionistische plasticiteit mogelijk?”
Evolutionisten hebben geen idee, maar ondanks hun onwetendheid en de mislukkingen van hun theorie, gaan ze er blindelings vanuit dat alle dingen zijn geëvolueerd. Zoals het artikel concludeert: “Concluderend, vliegen ontwikkelden een onverwachte diversiteit aan anterieure determinanten…”.
Dit artikel is met toestemming overgenomen van de website van Cornelius Hunter. Het originele artikel is hier te vinden.
