Hoewel de voorspelling die voortvloeit uit transcendenteel-filosofische stelsels, dat ‘overgangsvormen’ tussen dier- en plantensoorten (ook wel ‘missing links’ genoemd) niet (kunnen) bestaan, sinds de post-neodarwinistische genetische revolutie nu ook glashard door de empirische bevindingen en de daarop gebaseerde theoretische overwegingen van mensen zoals Michaël Behe, Jonathan Wells, Reinhard Junker en Siegfried Scherer, Peter Scheele en, heel uitgebreid, door Stephen Meyer, overweldigend wordt bevestigd, blijf ik in dit kikkerlandje maar discussies tegenkomen waarbij er net gedaan wordt alsof dit onmogelijke gedachtenspinsel niet al lang en breed gefalsificeerd is. Als ik de teksten van neodarwinisten lees, waarin gepraat wordt over fylogenetische reeksen zoals die van de vermeende evolutie van het paard of over een evolutie van snuit naar slurf, dan lijkt het wel alsof de tijd bij die lieden sinds de jaren vijftig (op zijn laatst) heeft stil gestaan! Zulke gedachten komen op mij niet meer dan kinderlijk over, ongeveer vergelijkbaar met de inhoud van de presentatie van de natuurkundige Cees Dekker op het op 22 september 2017 te Nijkerk gehouden congres over het boek van Gijsbert van den Brink, getiteld ‘En de aarde bracht voort’.
Het artikel is hier te downloaden.
