Pluto. Een oude planeet?

Gisteren kwamen de eerste scherpe beelden van Pluto en haar grootste maan Charon bij de NASA binnen. Wat blijkt? Ruimtesonde New Horizons laat beelden zien die men niet had verwacht. Zo is er te zien dat er “spectaculaire bergen” op Pluto zijn en blijkt Charon weinig kraters te vertonen. 

In ons artikel De kosmos. Bewijs voor miljarden jaren?¹ schreven we al dat binnen de theorie dat de kosmos al miljarden jaren oud is, geen kleine hemellichamen passen die nog geologisch actief zijn. Pluto is ook zo’n klein hemellichaam. Seculiere wetenschappers gingen er daarom vanuit dat Pluto geen geologische activiteit meer zou vertonen…. Tot gisteren!

Wat vertelden de nieuwe foto’s ons over Pluto en Charon?

Geologische activiteit op Pluto

De bergen van Pluto zijn waarschijnlijk niet ouder dan 100 miljoen jaar […] Het lijkt erop dat dit gedeelte van Pluto nog steeds geologisch actief is.

“Dit is een van de jongste planeetoppervlakten die we ooit in het zonnestelsel hebben gezien,” zei Jeff Moore, teamlid van het New Horizons Geologen team (GGI).

Anders dan de ijzige manen van grote planeten, kan Pluto niet worden opgewarmd door interactie met een veel groter hemellichaam. Er moet een ander proces zijn dat het berglandschap heeft gevormd.²

Volgens John Spencer, hoofd van het GGI team, zijn de vondsten zo anders dan verwacht, dat “dit een reden kan zijn om opnieuw te bedenken wat de bron is van geologische activiteit op veel andere ijzige werelden”.³

Hiermee zegt Spencer: (1) we weten niet waarom er nog geologische activiteit op Pluto is, dit hadden we niet verwacht en (2) we hadden wel iets bedacht voor andere ijzige werelden, maar deze theorie is niet zo heel goed,⁴ hopelijk vinden we niet iets beters.

Weinig kraters op Charon

Over de grootste maan van Pluto, Charon, laat NASA weten:

Eenstrook van kliffen en dalen strekt zich over 1.000 kilometer uit van links naar rechts, wat lijk te duiden op een
wijdverbreide breuken in Charon’s korst, waarschijnlijk het resultaat van interne processen. Rechts boven bevindt zich een kloof die naar schatting 7 tot 9 kilometer diep is.

Missie wetenschappers zijn verbaasd door het schijnbare gebrek aan kraters op Charon. Zelfs op de onderste helft van de maan, waar topografische structuren beter zichtbaar zijn door de schaduwen die het schuine zonlicht veroorzaakt, zijn relatief weinig kraters te zien. Dit duidt op een relatief jong oppervlak, dat later onder invloed van geologische activiteit de huidige vorm heeft gekregen.⁵

Charon ziet er dus jonger uit dan verwacht. Steeds weer komt er data binnen die seculiere wetenschappers verbaast. De verbazing is er, omdat de hypotheses die men maakt op basis van het model van een big bang, miljarden jaren geleden, steeds weer onjuist blijken te zijn.

Magnetisch veld

We schreven in ons eerdere artikel ook over de magnetische velden van hemellichamen.⁶ Ook in Weet verscheen hierover een artikel.⁷ Creatie wetenschapper Humphreys berekende aan de hand van zijn theorie de verwachte sterkte van het magnetische veld van planeten, voordat dit gemeten was. Wat bleek? Zijn berekende sterkte bleek steeds behoorlijk goed te kloppen, waar de voorspellingen van seculiere wetenschappers keer op keer ver naast de gemeten hoeveelheid zaten.⁸ Van Pluto verwacht Humphreys dat die geen magnetisch veld meer heeft, we zijn benieuwd of ook deze keer zijn berekeningen kloppen.⁹

Bovenstaande ontdekkingen passen goed in een model waarin God het heelal niet lang geleden heeft geschapen. Is voor ons dan alles gesneden koek? Nee, ook ons blijft het verbazen hoe mooi, hoe anders elk detail van ons zonnestelsel blijkt te zijn. Wat dat betreft volgen we de bevindingen van New Horizon met spanning!

[related includes=”262″]

1. De kosmos. Bewijs voor miljarden jaren? https://logos.nl/schepping-en-evolutie-deel-3/
2. NASA: From Mountains to Moons: Multiple Discoveries from NASA’s New Horizons Pluto Mission
3. NASA: From Mountains to Moons: Multiple Discoveries from NASA’s New Horizons Pluto Mission
4. In ons eerdere artikel over de kosmos gaven we al aan dat evolutie-wetenschappers er niet in slagen dit te verklaren. Deze uitspraak van Spencer lijkt dat te bevestigen. NASA publiceerde in 2012 een artikel waarin werd verklaard dat bestaande modellen niet voldoen als verklaring voor de geregistreerde uitbarstingen en hun hitte (Neal-Jones, N and Steigerwald, B, Scientists to Io: your volcanoes are in the wrong place, nasa.gov, 4 April 2013.). De verklaring dat we getuige zijn van iets uitzonderlijks dat bijna nooit voorkomt klinkt ook wat vergezocht(McKee, M., Planetary Science: Caught in the Act, Nature 493(7434):592–596, 31 januari 2013 | doi:10.1038/493592a.) Meer hierover in dit engelstalige artikel.
5. NASA: Charon’s Surprising, Youthful and Varied Terrain
6. De kosmos. Bewijs voor miljarden jaren? – Magnetische velden
7. Jan van Meerten in Weet magazine, juni 2015
8. Zie hiervoor Humphreys wetenschappelijke artikel of deze vermelding op creation.com
9. Overigens verwachtten ook seculiere wetenschappers geen meetbaar magnetisch veld aan te treffen. Dit had echter te maken met het feit dat zij ervan uitgingen dat Pluto geologisch dood zou zijn – ik ben benieuwd of ze de verwachtingen bijstellen nu het erop lijkt dat Pluto nog wel geologisch actief is. Ook Humphreys berekeningen kunnen worden beïnvloed wanneer de samenstelling van Pluto bekend gaat worden – zijn berekeningen zijn vooral afhankelijk van het geleidingsvermogen en het gewicht van de stoffen waaruit de planeet bestaat.