Sponzen worden gezien als eenvoudige organismen. Zo ook het Venusmandje. Toch heeft deze spons een heel inventief mechanisme om zich aan de zeebodem te verankeren: dankzij buigzaam glas.
Ondanks z’n ingewikkeld uitziende vorm van vergroeide skeletnaalden wordt het Venusmandje (of kansspons) als een simpel organisme gezien. Toch heeft dit ‘simpele’ organisme een bijzonder complexe manier om zich aan de bodem vast te houden. Daarvoor heeft het Venusmandje pluizig uitziende tentakeltjes (spiculae). Het Venusmandje behoort tot de familie van de glassponzen. Die hebben als kenmerk dat hun skelet gemaakt is van kiezel (SiO2, waaruit ook glas bestaat).
Onderzoekers van Brown University (VS) hebben ontdekt dat de spiculae van het Venusmandje bestaan uit een vaste kern van glas, verstevigd met wel 25, steeds dunner wordende, glasomhulsels (zie afbeelding). De diameter van één zo’n spicula is half zo dik als een haar. Deze constructie zorgt ervoor dat de tentakeltjes van het Venusmandje veel buigzamer zijn dan van glassponzen die dat niet hebben. De onderzoekers willen het Venusmandje verder bestuderen en hopen zo tot nieuwe toepassingen te komen. Misschien kan deze ‘simpele’ spons weleens de sleutel bevatten tot het maken van heel complex, buigzaam glas.
Het Venusmandje, vernoemd naar de Romeinse godin van de liefde, dankt z’n naam overigens aan een bijzonder fenomeen. Binnenin de spons leeft namelijk een garnalenpaartje. Die houden het Venusmandje schoon en krijgen in ruil daarvoor hun voedsel van de spons. De nakomelingen van de garnalen ontsnappen door de kleine kiertjes tussen de skeletdraden en zoeken hun eigen Venusmandje. Eenmaal binnen groeien ze waardoor ze er niet meer uit kunnen. Het garnalenpaartje blijft dus hun hele leven bij elkaar in een ‘glazen huis’.
Dit artikel is met toestemming overgenomen van de website van Weet Magazine. Het originele artikel is hier te vinden.
