Dr. Gabriela Haynes vertelt over haar ervaringen bij het bestuderen van de Santana-formatie in Brazilië en hoe deze gesteenten de catastrofale gevolgen van de wereldwijde overstroming in Zuid-Amerika laten zien. De fijne details die in fossielen bewaard zijn gebleven, zijn een raadsel voor evolutionisten, maar niet voor paleontologen die in de zondvloed geloven.
Een van mijn eerste opdrachten toen ik in Brazilië naar de universiteit ging, had betrekking op fossielen. We moesten een artikel schrijven en een presentatie geven over de verbazingwekkende mix van goed bewaard gebleven dinosauriërs, pterosauriërs, vissen en insecten die begraven liggen in de beroemde Santana-formatie in mijn geboorteland. Vanaf dat ik een tiener was, had ik daarover gehoord, en hier stond ik, als bachelor, op het punt om die fossielen nauwkeurig te bestuderen. Ik was er heel enthousiast over.
Terwijl de directeur van het museum ons de fossielen liet zien, bleef hij praten over hun ouderdom, ongeveer 120 miljoen jaar. Hij geloofde in evolutie en miljoenen jaren, maar tegelijkertijd liet hij zien hoeveel fijne details bewaard zijn gebleven, zoals huid, spieren, kleuren, haar, voedsel in hun maag en zelfs bloedcellen. Dat verbaasde me!
De conservatie van fijne details, dat heeft Santana zo beroemd gemaakt. Elke keer dat ik een excursie maakte, zocht ik vooral naar mijn favoriete fossielen: vissen. Je kunt hun kleine botten en hun vinnen zien alsof ze gisteren begraven waren. Meer nog dan dat, Santana staat bekend om de enorme aantallen vissen, waarvan veel wetenschappers toegeven dat ze gestorven en in massagraven bewaard moeten zijn door zeldzame catastrofale omstandigheden, zoals de plotselinge afgifte van giftige chemicaliën in het sediment of bacteriebloei. Sommige studies suggereren ook dat veranderingen in zout- of zuurstofconcentratie in het water factoren zouden kunnen zijn geweest.
Tijdens mijn laatste studiejaar begon ik te werken in een geologisch park en opnieuw werd ik omringd door fossielen uit de Santana formatie. Ik werd me ervan bewust dat het deze formatie is waarvan de Heer wilde dat ik die zou bestuderen. Als Bijbels creationist die op een terrein vol evolutionistische aannames werkte, voelde ik een last om de prachtige waarheden op te delven die deze fossielen ons leren over de catastrofale gevolgen van Gods oordeel tijdens de wereldwijde vloed die in de Schrift staat opgetekend.
Specialiseren in kruipende beestjes
Vanwege de prachtige conservering van zoveel verschillende soorten planten, insecten, vissen, dinosaurussen, pterosauriërs, vogels en andere levensvormen is de Santana-formatie een van de meest populaire plaatsen voor paleontologisch onderzoek in de wereld. In de Santana-formatie wordt bijvoorbeeld een familielid van de beroemde Tyrannosaurus rex dinosaurus gevonden. Zijn naam is Santanaraptor placidus.
Er zijn zoveel verschillende soorten schepsels, dat ik voor mijn masterprogramma me moest focussen op een beperkte groep. Ik besloot om een grote groep, Hymenoptera genoemd die wespen, mieren en bijen omvat, te onderzoeken. Ze werden mijn nieuwe favorieten. (Het lijkt erop dat ik veel favorieten heb.) Ze zijn misschien erg klein, maar ze vertonen verbazingwekkend fijne details. Aders, de naam die wordt gegeven aan de lijnen en sporen daarvan die de vleugels markeren, zijn zo zichtbaar dat zelfs in gevallen waarin die lijnen niet in de rots gegraveerd zijn, ze er voorzichtig op gedrukt zijn zodat je de indrukken nog steeds kunt zien. Die lijnen en sporen helpen ons de insecten met grote precisie te classificeren.
Als ik bijvoorbeeld een aantal wespen bestudeer, zie ik de aderen, rimpels, punctuaties (kleine stippen op hun lichaam), haartjes, gekleurde vleugels, flagellomeren (kleine stukjes die de antenne vormen), stekels en sporen op de poot. Sommige van die kenmerken kun je zonder vergrootglas zien, maar om andere details te zien heb je een speciale microscoop nodig.
De conservering van deze kleine fossielen verbaast iedereen die op dit terrein bezig is, zelfs de wetenschappers die ze voortdurend onder ogen hebben. Ze begrijpen dat de exemplaren gepreserveerd moeten zijn door snelle begraving, omdat de dieren en planten geen tijd hadden om het normale afbraakproces door te maken. Een onderzoek naar kakkerlakken heeft bijvoorbeeld uitgewezen dat ze na 48 uur in een wateromgeving niet intact kunnen blijven. Water begint hun structuren meteen te vernietigen.
Snelle preservatie
Seculiere wetenschappers begrijpen niet hoe zo veel insecten zo goed bewaard konden blijven. Het is bijna alsof ze begraven en versteend zijn terwijl ze nog in leven waren! Toch zijn alle evolutionistische wetenschappers het over één ding eens: deze begrafenis kan niet een paar duizend jaar geleden plaatsgevonden hebben. Momenteel dateren seculiere wetenschappers dan ook vol vertrouwen de fossielen in de Santana-formatie op 113 miljoen jaar oud (die cijfers veranderen echter voortdurend). Hoe kunnen ze dat zo zeker weten?
Tijdens haar onderzoek naar fossielen van insecten in de krijtlagen van de Santana-formatie in Brazilië, vond dr. Gabriela Haynes geregeld prachtig bewaard gebleven details, zoals het filament van een vleugel (linksboven), de spoor aan een poot (rechtsboven) en de angel van een wesp (onder). Er is slechts één redelijke verklaring – deze insecten werden plotseling en recent onder unieke omstandigheden begraven.Het is beslist niet vanwege het fysieke bewijs dat we voor ons zien: de zorgvuldig bewaarde exemplaren van een leven uit het verleden en ook niet vanwege de omringende rotsen. Daar staan geen stempels met de ouderdom op. Nee, deze claims zijn gebaseerd op verschillende aannames die ontwikkeld zijn door feilbare mensen; en de onderliggende aanname –zelfs voordat ze naar het bewijs kijken– is dat al het leven zich gedurende miljoenen jaren uit een gemeenschappelijke voorouder heeft ontwikkeld. Als scheppingswetenschapper ga ik uit van de Bijbel. Ik geloof dat de fossielen die in de Santana-formatie zijn gevonden, het resultaat zijn van de zondvloed ten tijde van Noach, zoals opgetekend in de hoofdstukken 6–9 van Genesis, en de feiten passen prachtig bij die veronderstelling.
De Bijbel vertelt ons dat de fonteinen van de grote diepte openbraken, de vensters van de hemel geopend werden en de regen 40 dagen en 40 nachten zwaar op de aarde viel (Genesis 7:11-12). Het gebeurde allemaal heel snel. Sommige dieren werden door het water afgevoerd en in de sedimenten ingebed, terwijl andere plotseling levend werden begraven. Sommigen van hen waren aan het kruipen, vliegen of zwemmen, en anderen waren aan het eten of zelfs aan het bevallen. We weten dat omdat hun bezigheden in de rotsen zijn vastgelegd.
Het is interessant dat de gegevens blijven wijzen op een snelle gebeurtenis die alles wat we zien in het fossielenarchief heeft begraven. Maar de seculiere wetenschappers, zelf wetende dat snel begraven een duidelijk belangrijke en noodzakelijke factor is voor het behoud van fossielen, houden vast aan hun model dat elk laag werd afgezet gedurende miljoenen jaren. De meesten geloven dat er niet één wereldwijde catastrofe heeft plaatsgevonden, maar dat sedimenten laag voor laag langzaam werden afgezet en dat ze geleidelijk de organismen bedekten.
De paleontologen zijn altijd verbaasd en verrast door de fijne details die ze zien bij de fossielen uit de Santana formatie en zoveel andere massagraven over de hele wereld. Wetenschappers over de hele wereld bestuderen hoe die details bewaard konden blijven. Ze hebben er geen goede verklaring voor hoe de fossielen miljoenen jaren konden trotseren en toch zoveel details tonen. Helaas willen ze het Bijbelse verslag niet eens in overweging nemen, omdat ze toegewijd zijn aan een ander wereldbeeld dat het niet als een optie toestaat.
Wij christenen kennen de oplossing voor deze plotselinge begrafenis. De Bijbel legt het heel goed uit. Telkens wanneer ik opmerkingen hoorde over het raadsel van zo’n voortreffelijke preservatie, zei ik vaak tegen mezelf: “Het is omdat die fossielen niet miljoenen jaren nodig hadden om gevormd te worden, maar omdat ze tijdens een catastrofe ontstonden.” Helaas, alleen al omdat ik een christen ben die in de schepping gelooft, kon ik niet openlijk over mijn visie spreken. Maar nu ik gepromoveerd ben, kan en wil ik dat wel. Die fijne details die we in de fossielen zien, zijn verbazingwekkend bewijs van de zondvloed beschreven in Genesis. Het is een voorrecht voor mij ze te bestuderen om het verbazingwekkende leven en dood en de conservering van deze organismen uiteen te rafelen!
