De studie “we dachten dat het rommel was, maar het bleek cruciaal te zijn” van enige tijd geleden1 komt met een extra bonus dat de zogenaamde “rommel” ook nog eens soortspecifiek/taxonomisch beperkt is. Het algemene onderwerp is tandem-herhaald satelliet-DNA in de veel bestudeerde fruitvlieg, Drosophila melanogaster. Deze satelliet-DNA-regio’s omvatten 15-20% van het genoom van D. melanogaster en een van de regio’s, AAGAG (n), wordt getranscribeerd in veel van de celtypes van D. melanogaster.
Terwijl evolutionisten hebben gehoopt en betoogd dat transcriptie (om nog maar te zwijgen van de simpele aanwezigheid) geen functie impliceert (biologie is tenslotte één grote hack-job, dus RNA-polymerase weet niet altijd wat het doet), werkt D. melanogaster hieraan opnieuw niet mee. Niet alleen is het satelliet-DNA alomtegenwoordig en wordt het op grote schaal getranscribeerd, het AAGAG-RNA bleek belangrijk te zijn voor de mannelijke vruchtbaarheid. Nogal belangrijk dus. Maar het wordt erger. Veel erger.
Niet alleen is het satelliet-DNA van D. melanogaster alomtegenwoordig, het wordt op grote schaal getranscribeerd in veel celtypen en is van cruciaal belang, het is soortspecifiek. De hoeveelheid AAGAG-satelliet-DNA is vele malen minder aanwezig in D. simulans en D. sechellia, en bijna afwezig in andere soorten binnen het Drosophila-geslacht. Dit past totaal niet in het evolutieplaatje. Nu moeten we zeggen dat niet alleen een enorme hoeveelheid AAGAG-satelliet-DNA plotseling verschijnt in een bepaalde soort vlieg, maar dat het daarin onmiddellijk een absoluut cruciale rol op zich neemt. Een rol die natuurlijk op de een of andere manier al vervuld werd in de vermeende evolutionaire voorouder. Met andere woorden, de functie in kwestie (mannelijke vruchtbaarheid) functioneerde prima, en toen met een nieuwe soort, en niet in veel van zijn verwante soorten, werd de cruciale functie op de een of andere manier opnieuw ingevuld en opnieuw toegewezen aan een relatief nieuw, veel voorkomende DNA satellietsequentie.
Dit is absurd. Zelfs het artikel geeft toe: “Ten slotte is het vermeldenswaard dat de expressie van eenvoudige satellieten voor essentiële functies onverenigbaar lijkt met de snelle evolutie van satelliet-DNA’s, wat tot uiting komt in dramatische veranderingen in zowel sequentietypen als aantal kopieën bij verschillende soorten.” Wat denk je? De volgende stap zal zijn dat evolutionisten dit spectaculaire falen omzetten in overtuigend bewijs dat evolutie DNA kan produceren dat zowel (i) soortspecifiek als (ii) functioneel essentieel is. En waarom is dat zo? Omdat het satelliet-DNA natuurlijk is geëvolueerd. En aangezien het soortspecifiek en essentieel is, hebben we nu bewijs dat evolutie zo’n onverwacht resultaat kan opleveren. Dat is nog eens goed, solide, wetenschappelijk onderzoek.2 Religie drijft de wetenschap en is belangrijk.
Dit artikel is met toestemming overgenomen van Darwin’s God. Het originele artikel is hier te vinden.
