We zijn in het ziekenhuis, de arts is met andere artsen aan het overleggen. Mijn vrouw zit naast mij met een dikke buik, de baby laat even op zich wachten. Een thuisbevalling zit er niet meer in nu blijkt dat er te weinig vruchtwater is overgebleven. Verschillende handboeken zoals Vader worden voor dummies heb ik al ver van te voren geraadpleegd. Ook een DVD over de ontwikkeling van een baby in de baarmoeder heb ik grijs gedraaid. Want ja, voor de tweede keer vader worden is nog steeds heel bijzonder. Zou het net zo gaan als bij onze eerste? Wat als mijn vrouw of de baby….? Die laatste gedachte druk ik snel weg. We mogen nog even naar huis om wat spullen te halen en in de avond moet het dan echt gebeuren. Na enkele uitputtende uren zijn wij verblijd met de geboorte van een zoon.
“Heb je wel eens nagedacht wat er allemaal bij een baby gebeurt in de baarmoeder? De ontwikkeling van een baby zit wonderlijk in elkaar. Beginnende bij één cel, via een klein klompje cellen tot een volledig kind.”
Heb je wel eens nagedacht wat er allemaal bij een baby gebeurt in de baarmoeder? De ontwikkeling van een baby zit wonderlijk in elkaar. Beginnende bij één cel, via een klein klompje cellen tot een volledig kind. Hoe weten die startcellen dat ze een arm of een been moeten vormen? Daar zit een ingenieus geprogrammeerd systeem achter. Heb je wel eens nagedacht over de overgang die een baby van baarmoeder naar de buitenwereld meemaakt tijdens de bevalling? In de baarmoeder is de baby in een veilige waterwereld. Echter onmiddellijk na de bevalling is het leven onder water onmogelijk geworden. Hoe kan dat? Daar zit ook een ingenieus bedacht systeem achter: de foetale bloedsomloop. In het eerste nummer van Weet Magazine schrijft een christelijke wetenschapper: “Gods hand is daarin te zien, evenals Die te zien is in Zijn Woord en in de natuur om ons heen. Hij schept, Hij dirigeert, Hij voorziet, Hij zorgt. Inderdaad, alles wat Hij doet, gaat ons voorstellingsvermogen te boven.”
Tegenwoordig erkennen veel wetenschappers dit niet meer. De mens is, volgens hen, een product van evolutie en in de laatste fase voortkomend uit een aapachtige. Het is teleurstellend dat sommige christenwetenschappers daarin meegaan. Nog afgezien van de wetenschappelijke bezwaren, ondergraaft deze visie de Schrift: Hoe moeten we dit rijmen met een God als Schepper die de eerste mens uit het stof van de aarde maakte? Dat het karakter van God als Schepper aangetast wordt, is een feit: zou Hij ziekte, dood en verderf als Zijn scheppingsmethode gebruikt hebben? De orthodoxe scheppingsvisie met daarin de trits schepping-zondeval-verlossing zorgt hier voor minder problemen.
Schepping en leven horen onlosmakelijk bij elkaar. Het leven op aarde is hier ter ere van onze Schepper. Zouden wij dan wijzer zijn dan God en het leven geschonken aan een ongeboren baby wegnemen? Een baby die door God geschapen is om te leven tot Zijn eer? Zouden wij dan wijzer zijn dan God en onze ontstaansgeschiedenis in Zijn Woord dermate ombouwen dat we de rol van de Schepper met een vergrootglas moeten zoeken? De Schrift geeft ons een eenduidig antwoord (Psalm 139:14-17 en Jesaja 29:16): Nee.
[noot Logos Instituut: Op zaterdag 17 september 2016 organiseren wij i.s.m. Logos Instituut een dag over ‘schepping en leven’ met diverse sprekers. Aanmelden kan via deze link.]Dit artikel is met toestemming overgenomen uit Leef. De volledige bronvermelding luidt: Meerten, J.W. van, 2015, Schepping en leven horen onlosmakelijk bij elkaar, Leef 31 (7): 8.
