Wanneer een rafter de stroomversnellingen tussen de mijlenhoge wanden van de Grand Canyon trotseert, kijkt hij zogenaamd op naar miljoenen jaren wereldgeschiedenis. Hoe komen wetenschappers op zo’n hoge leeftijd? Laten sedimentlagen werkelijk miljoenen jaren aan geologische activiteit zien?
Zo oud als de heuvels
Voordat we ons al te zeer opwinden over de leeftijd van de aarde, moeten we eerst onze eigen dagen eens tellen (Psalm 90:12). We leven maar zo’n 70-80 jaar. Welk percentage van je leven is waarschijnlijk al voorbij? Onze levensduur is een adem, onze kennis is eindig, en onze ideeën zijn feilbaar. Toen iemand eens de Schepper in twijfel trok, vroeg Hij hem: “Waar was jij toen Ik de grondvesting van de aarde legde? Vertel het Mij, als je verstand hebt” (Job 38:4).
We zouden onze zoektocht naar de leeftijd van de aarde moeten beginnen met de nederige erkenning van onze beperkingen, gecombineerd met vertrouwen in de Schepper en Zijn Woord (Hebreeën 11:3, 6). Beginnend met het scheppingsverslag en de genealogieën uit de Bijbel, kunnen we behoorlijk eenvoudige toevoegingen gebruiken om te concluderen dat de aarde ongeveer 6.000 jaar oud is. Dat is slechts een paar miljard jaar verschil met de mainstream wetenschap, die de leeftijd van de aarde dateert op 4,5 miljard jaar. Gesteenten worden natuurlijk niet gevonden met kant-en-klare labels met hun leeftijd erop. Interpretatie van tijdsperioden in het geologisch bestand hangt af van iemands wereldbeeld.
Altijd maar dezelfde constante processen?
Oude-aardetheoristen worden geleid door een uniformitaire visie – dat de processen op aarde in de loop van de tijd op dezelfde manier plaatsvinden, over het algemeen met een constante, langzame en geleidelijke snelheid. Ze denken dat het heden de sleutel is om het verleden te begrijpen. Vandaag de dag zien we dat steenlagen zich heel langzaam vormen door natuurlijke processen zoals erosie, waarbij sediment van de ene plek wordt geveegd en op de andere plek in een laag wordt afgezet. Dus een oude-aardetheorist gaat bij ophoping uit van deze slakkensnelheid en rekent miljoenen jaren voor het vormen van stapels sedimentair gesteente.
Sedimentair gesteente is één van de drie hoofdgroepen steen, de andere zijn metamorf gesteente en vuursteen. Sedimentair gesteente wordt, meestal onder water, op een bijzondere manier gevormd door sediment, zoals modder en zand, dat vervolgens veranderde in steen. Voorbeelden van sedimentair gesteente zijn moddersteen, kalksteen en zandsteen.
Een jonge-aardetheorist wijst erop dat catastrofale gebeurtenissen sedimentlagen kunnen vormen met een drastisch verhoogde snelheid. Een hedendaags voorbeeld is de uitbarsting van de Mount St. Helens in 1980, die een rots van 8 meter dik vormde, bestaand uit duizenden dunne sedimentlagen, in enkele uren. Terwijl wetenschappers normaal gesproken aannemen dat langzame, geleidelijke processen dunne lagen veroorzaken, laten onze waarnemingen in dit geval iets anders zien. Na een latere uitbarsting op de berg sneed een modderstroom met hoge snelheid een “kleine Grand Canyon” uit tot 26 meter diep.
De uitbarsting van Mount St. Helens was een plaatselijke gebeurtenis, maar het laat zien hoe snel steenlagen en geologische structuren gevormd kunnen worden in een globale catastrofe. Aan het begin van het Bijbelboek Genesis vinden we een historische vermelding van de wereldwijde vloed in de tijd van Noach (veel culturen hebben ook vermeldingen van de vloed). Als we de genealogieën en data uit de Bijbel gebruiken, weten we dat de vloed ongeveer 1.500 jaar na de schepping en ongeveer 4.500 jaar geleden plaatsvond.
Een wereldwijde vloed zou ervoor zorgen dat miljoenen dode dingen over de hele aarde worden verspreid en begraven in steenlagen. En dat is precies wat we vinden. De vloed verklaart de meeste fossiel-bevattende steenlagen. Wetenschappers hebben recent ontdekt dat modderdeeltjes in snel bewegend water kunnen samenklonteren (als vlokjes) en snel worden afgezet in meerdere lagen.
Dr. Andrew Snelling, een geoloog en onderzoeker voor Answers in Genesis, geeft de volgende zes bewijzen voor Noachs vloed:
- Oceaandieren afgezet en gefossiliseerd middenin continenten en bovenop bergtoppen. Of je nu een mijl boven zeeniveau in de Grand Canyon kijkt, of in het hoogste berggebied op aarde, de Himalaya, je kunt er zeefossielen vinden. Dit hangt samen met de Bijbelse vermelding dat het water “alle hoge bergen onder heel de aarde bedekte… vijftien el diep” (Genesis 7:19-20). Oceaandieren konden zo worden weggespoeld over grote afstanden en hoogten om vervolgens te worden begraven in de lagen die nu de Himalaya en de wanden van de Grand Canyon vormen.
- Fossiele begraafplaatsen over de hele wereld. Fossielen worden zelden gevormd onder normale omstandigheden. Wanneer een organisme sterft, ontbindt het meestal snel. Maar de steenlagen vol fossielen die we vandaag de dag vinden zijn een bewijs van de rampzaligheid van de vloed. Of je nu graaft in de VS of Afrika, je kunt herkenbare patronen vinden die wijzen op het snelle, doorgaande begraven van verschillende ecosystemen. Aan het begin van de vloed, toen “alle bronnen van de grote diepte openbarsten” (Genesis 7:11), liet de hevige plaattektoniek water los vanuit de aarde, waarschijnlijk vergezeld door lava. Beginnend in de oceaanbassins (de grote diepte), overweldigde de vloed eerst zeedieren zoals trilobieten, mosselen en vissen, die we vroeg in het fossielenbestand vinden. Vervolgens rees het vloedwater over het land, waar het kustdieren begroef, zoals amfibieën en reptielen, en later zoogdieren. Vreemd genoeg vinden we sporen van trilobieten in steenlagen die zich veel lager bevinden dan de lagen die de gefossiliseerde lichamen van deze dieren bevatten. Hetzelfde vinden we bij reptielsporen gevolgd door hun gefossiliseerde resten in hogere lagen. Dit is een mysterie als de lagen tussen de sporen en de gefossiliseerde lichamen gescheiden werden door talloze millennia. Maar het is logisch wanneer de lagen zijn afgezet met hoge snelheid en snel opeenvolgend tijdens het vloedjaar, terwijl deze dieren probeerden te vluchten voor het water, hun sporen achterlatend, totdat ze werden bedolven in het moddergraf. Dieren werden zo snel overweldigd en begraven dat vele details bewaard zijn in fossielen: bijvoorbeeld de samengestelde lenzen van de ogen van trilobieten, een vis die een andere vis doorslikt, en zelfs een bevallende reptiel.
- Sedimentlagen die zich over continenten uitstrekken. Zulke wijdverspreide lagen wijzen op een globale ramp. Bijvoorbeeld de Tapeats Sandstonelaag, die trilobietfossielen bevat en zich vlakbij de bodem van de Grand Canyon bevindt, is ook gevonden in dezelfde positie in het geologisch bestand over een groot deel van North America en over Noord-Afrika tot aan Israël. De algemene consistentie wereldwijd in de volgorde van steenlagen past goed bij het verslag van de vloed.
- Sedimenten vervoerd over grote afstanden. In Zion National Park vind je de Navajo Sandstonelaag die zich verspreidt over het zuiden van Utah. Tests wijzen uit dat dit zand is geërodeerd en weggevoerd vanaf het oosten van de VS en Canada. Een dergelijke landtrip kan niet geweten worden aan langzame en geleidelijke processen. Bewijs zoals gefossiliseerde rimpelingen in de steenlagen laat zien hoe water stroomde van noordoost naar zuidwest over Noord- en Zuid-Amerika, volgens een oude-aarde tijdschaal gedurende 300 miljoen jaar. Het stromende water tijdens de vloed vormt een veel logischer verklaring voor deze waterstromingsindicatoren.
- Weinig of geen erosie tussen de steenlagen. Oude-aardetheoristen hebben zich gerealiseerd dat veel fossielbevattende lagen er geen miljoenen jaren over hebben gedaan om zich te vormen, omdat de lagen en hun fossielen snel moesten ophopen om de fossielen te behouden. Dus geloven zij dat er tussen veel sedimentlagen miljoenen jaren voorbij zijn gegaan. Maar als er miljoenen jaren tussen de opeenvolgende steenlagen hebben gezeten, verwachten we daar bewijs van, zoals erosie die heuvels en dalen in lagen sneed voordat de volgende lagen er miljoenen jaren later bovenop werden afgezet. In plaats daarvan zijn de grenzen tussen steenlagen opvallend messcherp vlak, en bevatten ze geen bewijs van erosie, wat erop wijst dat deze lagen met hoge snelheid zijn afgezet, de één na de ander, tijdens de maanden van de vloed.
- Plooien zonder breuken in sedimentlagen. Als de opeenvolgende steenlagen gedurende miljoenen jaren zijn gevormd, zouden we verwachten dat de resulterende harde steen zou zijn gebroken door daaropvolgende bewegingen die zorgden voor plooiing (buiging). Maar de geplooide steenlagen die we vinden op plaatsen zoals de Grand Canyon, getoond op de afbeelding naast Kwagunt Creek, zijn het bewijs voor de vloedwateren die met hoge snelheid vele lagen afzette en daarna de natte, buigzame stapels plooide.
- Rotsvaste radiometrische datering?
Wetenschappers hebben radiometrische datering van meteorieten gebruikt om op de geschatte leeftijd van de aarde te komen – 4,5 miljard jaar. Zaak gesloten, wetenschappelijk bewijs, toch? Bij radiometrische datering wordt leeftijd geschat door het meten van de ratio’s tussen twee gerelateerde chemische elementen – de één vervalt tot de ander. Op de middelbare school hoorden we voor het eerst de vreemde termen ‘halveringstijd’ en ‘moeder- en dochterisotopen’ hoorden, en bij velen van ons trok een mist op toen we ons realiseerden dat we wiskunde moesten gaan gebruiken.
Indien nodig is hier een snelle opfriscursus. Chemische elementen bestaan uit atomen. Elk element heeft een bepaald aantal protonen en elektronen in het atoom. Maar het aantal neutronen in het atoom kan variëren. Deze variaties zijn de isotopen van het element. Het element koolstof bijvoorbeeld heeft drie isotopen: koolstof-12, koolstof-13 en koolstof-14.
Bepaalde isotopen zoals koolstof-14 zijn instabiel, of radioactief. Dat komt doordat het aantal neutronen het centrum van het atoom, de nucleus, instabiel maakt. Deze instabiele atomen worden moederatomen genoemd, en ze kunnen vervallen of afbreken, waarbij ze deeltjes zoals neutronen en protonen verliezen, om een stabiele dochterisotoop te vormen van een ander element (doordat het aantal protonen en elektronen is veranderd). Bijvoorbeeld het instabiele moederisotoop uranium-238 vervalt tot het stabiele dochterisotoop lood-206.
De halveringstijd is de tijd die de helft van de moederatomen nodig heeft om te vervallen tot dochterisotopen. Koolstof-14 bijvoorbeeld, dat snel vervalt, heeft een halveringstijd van ongeveer 5.730 jaar. Een beginhoeveelheid van 10 gram koolstof-14 zal na 5.730 jaar vervallen tot 5 gram. De volgende halveringstijd zal de 5 gram verminderen tot 2,5 gram. Deze afname zal doorgaan tot er uiteindelijk geen waarneembare hoeveelheid oorspronkelijke koolstof-14 meer is.
Gesteente bevat echter normaal gesproken geen koolstof. Gesteente is geschikt voor datering als het genoeg moederisotopen bevat, en een wetenschapper kan daardoor kiezen voor basalt, een vulkanisch gesteente dat wordt gevormd als magma boven de grond afkoelt. Een andere mogelijke keus is graniet, dat wordt gevormd als magma onder de grond afkoelt. Deze gesmolten gesteenten vallen in de categorie vuursteen. De stelling is dat de moederisotopen beginnen te vervallen op het moment dat deze gesteenten worden gevormd. Stel dat een wetenschapper een granietmonster naar een speciaal laboratorium stuurt voor onderzoek. De gevonden verhoudingen tussen uranium en lood zijn rechtstreekse gegevens. We hebben geen probleem met de waargenomen metingen, maar wel met de interpretatie. De interpretatie van de radiometrische gegevens berust op een aantal wankele aannames:
- De aanname van de beginomstandigheden van de kwantiteit van moeder- en dochterisotopen. (Niemand van ons was erbij om de beginsamenstelling van de originele materie van de aarde waar te nemen.)
- De aanname dat de radioactieve vervalsnelheid nooit heeft gefluctueerd. (Onderzoek toont aan dat radioactieve vervalsnelheden drastisch zijn verhoogd tijdens de vloed.)
- De aanname dat niets de aantallen moeder- en dochterisotopen heeft verstoord. (Bepaalde omstandigheden, zoals ondergronds stromend water, kunnen gesteente contamineren.)
Het kan helpen om radiometrische datering en deze aannames te vergelijken met een zandloper. We kunnen alleen nauwkeurig bepalen hoe veel tijd er voorbij is gegaan als we weten 1) hoe veel zand er in de bovenkamer was aan het begin van de zandstroming, 2) of het zand door de opening is gevallen met een constante, meetbare snelheid, en 3) of er geen zand is verwijderd uit, of toegevoegd aan, de zandloper. Met deze aannames lijkt radiometrische datering wiskundig accuraat, maar wat betreft werkelijke leeftijd zit het er ver naast.
Gedurende een periode van acht jaar heeft het RATE (Radioisotopes and the Age of the Earth) onderzoeksproject onstuitbaar bewijs gevonden voor de jonge-aardetheorie. Bijvoorbeeld:
- Zirkoonkristallen laten bewijs zien van verhoogde vervalsnelheden in het verleden (waarschijnlijk tijdens de vloed en mogelijk tijdens de schepping).
- Diamanten van zogenaamd 1-2 miljard jaar oud bleken meetbare, significante hoeveelheden koolstof-14 te bevatten (zoals gezegd is de halveringstijd 5.730 jaar), wat niet detecteerbaar zou zijn geweest als de diamanten niet relatief jong waren. Koolstof-14 werd ook aangetoond in steenkool, hetgeen de zogenaamde leeftijd van vele miljoenen jaren tart.
- Radiometrische datering is vaak onbetrouwbaar:
- De onderzoekers van RATE gebruikten radiometrische datering om jong gesteente met een bekende leeftijd van 70 jaar of jonger te testen, hetgeen duidelijk valse dateringen tot aan 3,5 miljoen jaar opleverde.
- Verschillende radiometrische dateringsmethodes resulteerden in verschillende leeftijden voor hetzelfde gesteente, met een verschil van honderden miljoenen of zelfs een miljard jaar.
- Met behulp van dezelfde methode ontdekte het team van RATE dat radiometrische datering van een vulkanische steenlaag bovenin de Grand Canyon een datering van meer dan 1,1 miljard jaar opleverde, identiek aan ander vulkanisch gesteente tussen veel oudere lagen dichtbij de bodem van de canyon, dat duidelijk lang vóór de laag bovenin was afgezet.
Fossiel-loze steenlagen onderaan
Bij het bouwen van een stenen muur beginnen we met de onderste laag en werken omhoog met opeenvolgende lagen. Op dezelfde manier zijn steenlagen, zoals in de Grand Canyon, geordend op volgorde van de oudste laag onderaan tot de nieuwste laag bovenaan, hetgeen het principe van superpositie wordt genoemd. Nieuwe lagen worden gevormd bovenop oude lagen.
Dus hoe zit het met de onderste steenlagen in het geologisch bestand, zoals die we vinden onderin de Grand Canyon? Ze zouden zijn gevormd tijdens het Precambrium. Daar bovenop vinden we de fossielrijke steenlagen van het Cambrium, met de zogenoemde “Cambrische explosie” waar plotseling complexe levensvormen worden gevonden zonder bewijs van evolutie. Maar aangezien de diepste lagen over het algemeen geen megascopische fossielen (fossielen zichtbaar met het blote oog) bevatten, bewijst dat dan niet het voorbijgaan van miljarden jaren aardse geschiedenis voordat dierlijk leven zich kennelijk ontwikkelde?
De Bijbel zegt dat God het land liet opkomen uit het water op de derde scheppingsdag, en dat Hij dieren schiep op de vijfde en zesde dag. Dus er zaten maar twee of drie dagen tussen land en dieren, en geen miljoenen jaren. Hoe interpreteren creationisten met deze informatie de onderste steenlagen? Deze werden waarschijnlijk gevormd door de opwaartse beweging van land uit het water op de derde scheppingsdag (Genesis 1:9-10). Probeer je de heftige kracht van een dergelijke gebeurtenis voor te stellen, op een veel grotere schaal dan de vulkanische toppen van de Hawaiiaanse Eilanden die uit de zee barstten. Gods vorming van het droge land op de derde dag is waarschijnlijk verantwoordelijk voor 30 mijl aan diepe geologische lagen, dikker dan de lagen die de vloed heeft afgezet. In deze diepe steenlagen bevindt zich een schat aan metalen, zoals ijzer, koper en goud, die men duizenden jaren lang heeft gedolven.
Conclusie: het bestuderen van de steenlagen vanuit het perspectief van Gods Woord voorziet ons van de volgorde van historische gebeurtenissen, in het bijzonder van de schepping tot de vloed. In plaats van miljoenen jaren aan geologische activiteit aan te tonen, past de samenstelling van de steenlagen goed in het jonge-aardemodel.
Bouw je huis op de Rots
Belangrijker dan de steenlagen onder je voeten, is de grondvesting waarop je je leven bouwt. Jezus, de Schepper en Verlosser, zei dat degene die Zijn woorden hoort en ze doet, is als een wijze man die zijn huis op de rots bouwt, elke verleiding weerstaand (Mattheüs 7:24-27). Echter, iemand die Jezus’ woorden hoort en ze niet doet, is als een dwaze man die zijn huis op het zand bouwt. Wat gebeurt er met dat huis als de regen valt en de waterstromen komen? Plons!
De vloedwateren in de dagen van Noach hebben een spoor van dood en verwoesting achtergelaten in de gesteenten. Jezus refereerde naar de vloed van Noach als een letterlijke gebeurtenis in de geschiedenis (Mattheüs 24:37-39). De vloed was Gods oordeel over de mensheid, die zo gewelddadig en corrupt was dat “al de gedachtespinsels van zijn hart elke dag alleen maar slecht waren” (Genesis 6:5). Past deze omschrijving niet bij onze samenleving, gevuld met afgoderij van roem en rijkdom, leugen, dronkenschap, woede-uitbarstingen, moord, abortus, pornografie en rebellie tegen Gods plan voor geslacht, huwelijk en reinheid (1 Korinthe 6:9-11; Galaten 5:19-21; Openbaring 21:8)?
Onze slechte wereld staat op het punt een ander oordeel te ondergaan, deze keer door vuur (2 Petrus 3:3-7). Maar zoals God Noach voorzag van een reddende weg, zal Hij ook ons van een reddende weg voorzien. Door geloof bouwde Noach de ark en “werd hij een erfgenaam van de rechtvaardigheid die overeenkomstig het geloof is” (Hebreeën 11:7). Altijd heeft God zondaars enkel op basis van geloof rechtvaardig verklaard (Galaten 2:16-3:14). Alle andere religies zijn gebaseerd op het doen van goede werken om tot God te naderen. Maar zelfs onze beste werken zijn als een bezoedeld kleed voor de heilige God (Jesaja 64:6).
In plaats van op onze eigen werken te vertrouwen, moeten we vertrouwen op Gods werk van verlossing door Jezus. Noach werd gered van de vloed door de deur van de ark binnen te gaan. Jezus zei: “Ik ben de deur. Als iemand door Mij binnengaat, zal hij gered worden” (Johannes 10:9). Nu is de tijd om de Bijbel te lezen, de woorden van Jezus te horen, en je leven te bouwen op de Rots van Verlossing.
Dit artikel is vertaald van: “Sedimentary Layers Show Millions of Years of Geological Activity.” | Answers in Genesis
Tags: Sedimentlagen miljoenen jaren. Sedimentlagen miljoenen jaren. Sedimentlagen miljoenen jaren. Sedimentlagen miljoenen jaren.
