Stonehenge’s zonnegeheimen

Ingebouwde kalender onthult kennis van de oudheid over het jaar van 365,25 dagen.

Stonehenge’s zonnegeheimen. Men heeft lang gedacht dat Stonehenge een oude kalender voorstelde en gebruikt werd om de seizoenen te markeren, maar tot voor kort bleef onduidelijk hoe dit precies in zijn werk ging. Professor Timothy Darvill (van het Departement Archeologie en Antropologie, Bournemouth University, UK) heeft nu de zonnegeheimen van Stonehenge onthuld. In een onderzoeksartikel uit 2022, gepubliceerd in het open access Antiquity Journal, schetst Darvill hoe Stonehenge werd opgericht als een “eeuwigdurende kalender gebaseerd op de 365,25 zonnedagen in een gemiddeld tropisch jaar. ” ¹

Belangrijk bij deze ontdekking was het besef dat Stonehenge als een geheel moet zijn opgericht om de kalender te laten werken. De implicaties hiervan zijn dat Stonehenge gemakkelijk past in de bijbelse geschiedenis van na de Bijbel. Bovendien getuigt het van de intelligentie van de mens, die vanaf het begin briljant geschapen was.

Wiskundige nauwkeurigheid onthuld in de structuur van Stonehenge

De ontdekking houdt rekening met de hoofdstructuur van Stonehenge, die oorspronkelijk bestond uit 30 grote staande stenen (sarsens genoemd). Zeventien van de staanders staan nog op hun oorspronkelijke plaats, zeven zijn gevallen en zes ontbreken. Zes lateien staan nog op hun steunstenen. Er zijn aanwijzingen dat de ontbrekende stenen in de oudheid zijn geroofd, die mogelijk zijn opgebroken voor de bouw van funderingen en muren.

“Zorgvuldige metingen van de afstand tussen de overgebleven staanders hebben uitgewezen dat de 30 staande stenen oorspronkelijk in drie groepen van 10 waren verdeeld.”

Zorgvuldige metingen van de afstand tussen de overgebleven staanders hebben uitgewezen dat de 30 staande stenen oorspronkelijk in drie groepen van 10 waren verdeeld. Met andere woorden, deze massieve stenen werden nauwkeurig en doelgericht geplaatst (waarschijnlijk aan de hand van een bestaand plan en zorgvuldig ingemeten). Bovendien heeft men erkend dat deze stenen één grote lijn hebben:

“Ingebed in de voetafdruk en architectuur van alle drie de sarsen-elementen is een enkele, samenhangende astronomische as: een lijn georiënteerd van noordoost naar zuidwest. Deze lijn verbindt de punten op de plaatselijk zichtbare horizon waar de zon opkomt tijdens de zomerzonnewende in het noordoosten en ondergaat tijdens de winterzonnewende in het zuidwesten. “1

 “De ouden wisten veel meer van astronomie dan wij hen over het algemeen toedichten, en zij wisten duidelijk dat er 365,25 dagen tussen de jaarlijkse zonnewendes liggen, wat één zonnejaar betekent.”

Zo’n oriëntatie suggereert een op de zon gebaseerde kalender, maar hoe gebruikten de ouden die? Dat is een beetje lastig. De ouden wisten veel meer van astronomie dan wij hen doorgaans toedichten, en zij wisten duidelijk dat er 365,25 dagen liggen tussen de jaarlijkse zonnewendes,²die een zonnejaar aangeven. ³ Het werd professor Darvill duidelijk dat elk van de 30 staande stenen één zonnedag voorstelt binnen een zich herhalende maand van 30 dagen. Deze maanden werden door de drie groepen stenen verdeeld in ‘decans’, of weken van elk 10 dagen. Twaalf maandelijkse cycli van 30 dagen (voorgesteld door de staanders van de Sarsen-cirkel) geven dus 360 zonnedagen.

Voor de voltooiing van het tropische jaar zijn echter nog eens five dagen extra nodig. Veel oude kalenders bevatten zogenaamde epagomenale dagen. Dit waren dagen die ze aan het eind van het jaar toevoegden om de zonnekalender in overeenstemming te houden met hun maandkalender.⁴ Darvill erkent dat het interne Trilithon hoefijzer (zie diagram), gelegen in het centrum van de structuur, deze rol vervult.

Maar hoe slaagden de ouden er precies in om van Stonehenge een eeuwigdurende zonnekalender te maken? Dit zou betekenen dat de gemarkeerde dagen, decans en maanden gelijke tred houden met de vier seizoenen en de bewegingen van de zon, om zo nauwkeurig een tropisch zonnejaar te beschrijven.

Dit zou een periodieke aanpassing vereisen, in het bijzonder de toevoeging van één dag om de vier jaar om een schrikkeljaar van 366 zonnedagen te creëren. Hoe zou dit bereikt worden? Darvill zag in dat de vier Statiestenen van Stonehenge (zie diagram) de mogelijkheid boden om de noodzakelijke telling bij te houden, zodat elk vierde jaar een zesde dag aan de tussenliggende maand kon worden toegevoegd.

Men zag toen in dat het gebruik van de uitlijning van Stonehenge op de zonnewendes ervoor zorgde dat de kalender synchroon liep met de hemelbewegingen en de wisseling van de seizoenen. De uitlijning op de zonnewendes hielp de bouwers om de kalender te ijken, waarbij eventuele fouten gemakkelijk op te sporen zouden zijn geweest omdat de zon tijdens het tweejaarlijkse evenement op de verkeerde plaats zou staan. Darvill stelt:

“Bij Stonehenge verdeelt de hoofdas op natuurlijke wijze het monument en, bij implicatie, de kalender die het voorstelt in twee helften, met zowel de winter- als de zomerzonnewende duidelijk verankerd in de architectuur van het bouwwerk. “

Eeuwenoude kennis doorgegeven

De voor de hand liggende vraag is hoe, waar en wanneer dergelijke kennis over de kalender is ontstaan. Darvill ziet twee mogelijke bronnen: Het Oude Koninkrijk Egypte, maar nog belangrijker:

“… soortgelijke tijdrekeningssystemen werden aan het eind van het vierde millennium v. Chr. in Mesopotamië gebruikt, en hun adoptie in het oostelijke Middellandse-Zeegebied zou in deze tijd wel eens wijder verbreid kunnen zijn geweest dan tot nu toe werd aangenomen. Het was duidelijk een succes, want veel van zijn hoofdkenmerken werden overgenomen in latere kalenders. “

Dergelijk bewijs sluit aan bij de Bijbelse geschiedenis, waarin de menselijke beschaving ontstond na de zondvloed, met name bij de Toren van Babel. Kennis van de kalender, wiskunde en techniek zou oorspronkelijk door Noach en zijn familie na de zondvloed zijn doorgegeven. Wij plaatsen het tijdschema voor Babel rond 2100 v. Chr.⁵ Veel van de nakomelingen van de bevolking van Babel zouden dergelijke kennis hebben meegenomen toen zij zich over de wereld verspreidden. Een deel van deze kennis is later in Brittannië aangekomen. Dergelijke ideeën over wereldwijde migratie zijn “zeer onmodieus” geweest binnen de academische wereld, maar Darvill geeft toe:

“Nu echter slaat de pendule van de interpretatie terug in het voordeel van contacten over lange afstand en uitgebreide sociale netwerken. “

Net als de Toren van Babel, werd Stonehenge waarschijnlijk gebouwd voor religieuze doeleinden. Darvill erkent dat de functie van de kalender niet louter was om de oude boeren te informeren over de seizoenen. Waar zij wel begeleiding voor nodig hadden was om te weten wanneer zij gewassen moesten planten en wanneer zij het oogstfeest moesten vieren, en vooral, wanneer zij hun goden gunstig moesten stemmen met hun aanwezigheid bij dergelijke belangrijke ceremonies.

Conclusie Stonehenge’s zonnegeheimen

Nieuwe ontdekkingen over de functie van Stonehenge als zonnekalender van 365,25 dagen draagt bij tot onze kennis van de genialiteit van de ouden. Dergelijke kennis vindt zijn wortels in het oude Egypte en het vroegste Mesopotamië. Dit sluit perfect aan bij de bijbelse geschiedenis, waarin mensen vanaf het begin briljant werden geschapen, en kennis, waaronder de zonnekalender, moet zijn doorgegeven door Noach en vervolgens de bouwers van de Toren van Babel, die uiteindelijk in Brittannië terechtkwam via de nakomelingen van degenen die na Babel verspreid raakten.

Bronvermelding

Dit artikel ‘Stonehenge’s zonnegeheimen’ is vertaald en afkomstig van Creation Ministries International. Het originele artikel is gepubliceerd op 17 maart 2022 en heeft de titel ´Stonehenge’s solar secrets´.

Tags: Stonehenge’s zonnegeheimen. Stonehenge’s zonnegeheimen. 

1. Darvill, T., Keeping time at Stonehenge, Antiquity, blz. 1-17, doi.org/10.15184/aqy.2022.5. Een “tropisch jaar” (ook wel astronomisch jaar genoemd) wordt gedefinieerd als de tijd tussen opeenvolgende lente- of herfstequinoxen, of winter- of zomerzonnewendes, zijnde 365 dagen, 5 uren, 48 minuten, en 46 seconden.
2. De reden dat er 365,25 dagen in een zonnejaar zitten is dat de rotatieperiode van de aarde niet precies overeenkomt met de tijd die de aarde nodig heeft om rond de zon te draaien. De extra 0,25 dagen (eigenlijk 0,242190 dagen) zijn hieraan te wijten. We voegen een schrikkeldag toe aan elk jaar dat deelbaar is door 4 (dus 2020, 2024 en 2028 zijn schrikkeljaren), behalve aan jaren die deelbaar zijn door 100, tenzij ze deelbaar zijn door 400 – dus het jaar 2000 AD was een schrikkeljaar. Zo blijven de sterren en seizoenen in de pas lopen met de kalender, met een fout van slechts één dag in 3.236 jaar.
3. Maar de zonnewendes, de punten waar de zon het hoogst (in de zomer) of het laagst (in de winter) aan de hemel staat, vinden niet elk jaar op dezelfde plaats plaats plaats. De zomerzonnewende is bijvoorbeeld gedefinieerd als het tijdstip waarop de zon recht boven de Kreeftskeerkring staat (23,5° noorderbreedte). In het jaar 2022 zal dit gebeuren om 9:13 uur op dinsdag 21 juni, Greenwich Mean Time op een punt in de Atlantische Oceaan ten noorden van Puerto Rico. Omdat Stonehenge slechts 1,8° ten westen van de meridiaan ligt (die per definitie door het Royal Observatory in Greenwich, Engeland loopt), zal de zon een paar minuten later opkomen dan in Greenwich, maar de zon zal pas over een paar uur het hoogtepunt bereiken.
4. Hun jaren eindigden niet in december! In plaats daarvan begon het nieuwe jaar in veel oude kalendersystemen op de lente-equinox. Wij ontlenen onze maanden aan het Romeinse systeem. Als u nadenkt over de namen van de maanden september, oktober, november en december, zult u zich realiseren dat dit de namen van de 7e, 8e, 9e en 10e maand zouden moeten zijn. Julius Caesar heeft weliswaar het schrikkeljaarsysteem in de Romeinse kalender ingevoerd (45 v. Chr.), maar in de 7e eeuw v. Chr. hadden de Romeinen het begin van het nieuwe jaar verplaatst naar 1 januari zonder de namen van de maanden te wijzigen!
5. Gebaseerd op de Masoretische chronologie en aanwijzingen in Genesis 10:8-10, 25; 11:1-9.