Super-succesvolle zelfklonende rivierkreeft benadrukt het evolutionistische probleem betreffende seksuele voortplanting

Sinds hij in 1995 in Duitsland werd ontdekt, heeft de gemarmerde rivierkreeft zich op spectaculaire wijze over heel Europa en delen van Afrika verspreid. Omdat deze soort zich aseksueel voortplant (d.w.z. dat alleen een vrouwtje nodig is), kan deze ‘zelfklonende’ rivierkreeft een populatie in een meer of waterweg stichten, beginnend vanuit slechts één exemplaar. Omdat de soort een groot aantal jongen krijgt, lijkt de gemarmerde rivierkreeft te concurreren met ‘inheemse’ rivierkreeften, en sommige autoriteiten hebben het officieel tot een plaagsoort bestempeld.

Recent genetisch onderzoek heeft aangetoond dat de gemarmerde rivierkreeft drie sets van 92 chromosomen heeft in plaats van de gebruikelijke twee. Door de twee identieke sets en de slechts iets andere derde set, vermoeden onderzoekers dat de gemarmerde rivierkreeft is ontstaan uit een paring tussen twee verwante rivierkreeften, Procambarus fallax. Ze zeggen dat een van die ouders een abnormaal ei of sperma moet hebben gehad met twee kopieën van zijn chromosomen in plaats van de gebruikelijke enkele set. En hierdoor kunnen de gemarmerde rivierkreeften zichzelf kopiëren, zoals veel andere aseksueel reproducerende organismen doen via apomictische parthenogenese.¹ De eieren hoeven niet bevrucht te worden door sperma en bevatten allemaal dezelfde drie sets chromosomen. Genetische analyse van gemarmerde rivierkreeft uit verschillende locaties in Europa en Afrika bevestigt dat ze inderdaad allemaal klonen zijn – genetisch identiek.²

De gemarmerde rivierkreeft is nu een nieuwe soort met een eigen naam:, Procambarus virginalis, dievolgens de onderzoekers “een uniek pad van evolutie van een diergenoom evolutie illustreert”.³

Maar nergens in deze ‘evolutie’ is er enig bewijs van iets dat microben veranderd zou hebben in marmerrivierkreeften, of in een ander uit de veelheid aan planten, dieren en andere organismen. De gemarmerde rivierkreeft heeft een extra set genen, maar geen nieuwe (d.w.z. die nog niet eerder aanwezig waren in rivierkreeftpopulaties). Trouwens hoe hebben rivierkreeften oorspronkelijk één van hun genen gekregen?

Voorbeelden als deze ‘evolutie’ noemen (en ook bijvoorbeeld polyploïdie, waarbij een nieuwe plantensoort kan ontstaan door het verdubbelen van de chromosoomaantallen van een bestaande), is niet alleen onnauwkeurig, maar ook ernstig misleidend. Omdat het velen zal doen denken dat het een ‘klein beetje’ is van hetzelfde soort proces dat, uitgestrekt over miljoenen jaren, wormen in walrussen zou kunnen veranderen. Maar dit laatste evolutionistische verhaal vereist ontwikkeling van enorme hoeveelheden nieuwe informatie, informatie die niet eerder bestond. Zo zou bijvoorbeeld informatiecodering voor ogen moeten zijn ontstaan in een wereld die nog nooit dergelijke informatie had gehad, en evenzo voor een verbijsterende reeks nieuwe systemen en structuren. Voorbeelden als de gemarmerde rivierkreeft zeggen ons echter absoluut helemaal niets over nieuwe informatie die ontstaat.

Bovendien, dit nieuwe voorbeeld van het succes van aseksuele reproductie draagt bij aan het bestaande probleem dat evolutionisten hebben (en velen erkennen), om uit te leggen hoe en waarom seksuele reproductie ontstond. Als het zou moeten zijn vanwege het vermeende voordeel van seks, toont deze rivierkreeft aan dat een organisme spectaculair succesvol kan zijn door zichzelf te klonen. Dus waarom zou evolutie ‘de moeite nemen’ om vooral seksuele reproductie te laten evolueren?

Dit artikel is met toestemming overgenomen uit Creation Magazine. De volledige bronvermelding luidt: Catchpoole, D., 2018, Super-successful self-cloning crayfish highlights evolutionary problem of sex, Creation 40 (4): 39 (artikel).

1. Parthogenesis = reproductie zonder geslachtsgemeenschap, apomictic komt uit het Grieks ‘zonder mengen’, het verwijst naar parthenogenese waar er geen meiose is: een proces dat de genen op chromosomen mengt en cellen produceert met de helft van het aantal chromosomen.
2. Pennisi, E., An aquarium accident may have given this crayfish the DNA to take over the world, sciencemag.org, 5 February 2018.
3. Gutekunst, J., and 6 others, Clonal genome evolution and rapid invasive spread of the marbled crayfish, Nature Ecology and Evolution 2:567–573, 2018 | doi:10.1038/s41559-018-0467-9.