Toen Charles Darwin in 1859 zijn evolutietheorie publiceerde, zag hij dat er grote problemen mee waren. Hij wijdde namelijk een heel hoofdstuk van zijn boek aan het ontbreken van overgangsfossielen. Dat zijn fossielen die tussen twee diersoorten zitten en dus de evolutionaire voortgang tonen. Darwin had er alle vertrouwen in dat men die missing links wel zou vinden. Nu, ruim 150 jaar later, is er nog maar een handjevol fossielen dat als overgangsfossiel wordt bestempeld. Eén daarvan is de Tiktaalik.
Evolutionisten geloven dat amfibieën (tetrapoda, viervoetigen) zijn ontstaan uit kwastvinnige vissen. Tot 2004 waren er fossielen van beide groepen gevonden, maar nog geen overgangsfossiel. En toen vonden Canadese paleontologen het missende fossiel. Het werd gedateerd op ongeveer 375 miljoen jaar oud; precies tussen de kwastvinnige vissen (380 miljoen jaar) en tetrapoda (360 miljoen jaar) in.
Dat was groot nieuws, want de vondst van het Tiktaalik roseae-fossiel werd door de evolutietheorie voorspeld. Wat er vaak niet bij gezegd wordt is dat er ook nog een andere opzienbarende ontdekking is gedaan, ditmaal in Polen. Daar werden namelijk pootafdrukken van tetrapoda gevonden in gesteente dat gedateerd werd op 395 miljoen jaar oud. Dat is dus twintig miljoen jaar ouder dan de dieren die deze sporen konden achterlaten! Dit betekent dat er, volgens de evolutietijdlijn, al viervoetigen waren vóórdat de overgangsvorm, Tiktaalik, ten tonele verscheen. En dat houdt in dat Tiktaalik dus helemaal niet de verwachte overgangsvorm is.
Daarbij komt dat je vanuit het fossiel zelf bekeken ook kunt concluderen dat Tiktaalik geen duidelijk overgangsfossiel is. Om van vis naar amfibie te gaan moeten de vinnen veranderen in pootjes. De botstructuur van de vinnen vertoont volgens evolutionisten overeenkomsten met die van amfibiepoten. Maar wanneer je ze goed bekijkt, dan zie je dat die structuren juist helemaal niet zo sterk overeenkomen. Vanuit een Bijbels wereldbeeld kun je deze feiten ook uitleggen. Niet alleen van tetrapoda worden pootafdrukken gevonden die ouder zijn dan de oudste fossielen van het organisme zelf, ook van veel andere soorten (zoals trilobieten en dino’s). Een mogelijke uitleg hierbij is dat de sporen zijn gemaakt in de zeebodem die bedekt was met sedimenten van de zondvloed. De beestjes zelf konden zich in eerste instantie nog wel uit de voeten maken, maar toen een volgende modderlaag werd neergeworpen, werden ze wel bedekt.
En de schijnbare tussenvorm van Tiktaalik? Veel creationisten bestempelen het beestje als een mozaïekdier, met gedeelde eigenschappen die overeenkomen met verschillende andere dieren. Een bekend mozaïekdier is het vogelbekdier, een zoogdier met een eendensnavel en een beverstaart dat eieren legt (www.weet-magazine.nl/vogelbek).
Tiktaalik is dus geen onomstotelijk bewijs voor gemeenschappelijke afstamming.
Dit artikel is met toestemming overgenomen uit Weet Magazine. De volledige bronvermelding luidt: Heugten, G.J.H.A. van, 2016, Tiktaalik – De missende missing link, Weet 38: 37.
