Inhoudsopgave
Recent trok een paleontologisch nieuwsartikel mijn aandacht.1 Daar staat: “Het gaat om een vrouwtje van de soort Ichthyosaurus somersetensis, die ongeveer negentig miljoen jaar geleden uitstierf. Het zwangere dier was bijzonder groot in vergelijking tot eerdere fossielen die zijn gevonden van dezelfde soort.” Aldus nu.nl. Verderop in het artikel staat “Ichthyosaurussen waren dolfijnachtige dieren die snel konden zwemmen (veertig kilometer per uur), diep konden duiken en boven water moesten ademhalen.”
Het bevestigt ten eerste mijn punt dat er veel bijzondere fossielen liggen opgeslagen in de archieven van musea.2 Nu vind ik deze vondst op zichzelf nog niet heel bijzonder. Maar met name dat laatste trok mijn aandacht. We hebben het hier over een dolfijnachtige die 90 miljoen jaar geleden uitstierf. Dat verbaasde mij, want pakweg 50 miljoen jaar geleden zou volgens het evolutieverhaal de overgang van Pakicetus naar de doflijn zijn. De ichthyosaurus leefde dus vóór zijn voorouder? Een paar minuten zoeken op het internet, leverde mij het volgende antwoord op: de ichthyosaurus lijkt heel veel op een dolfijn, maar zit op een heel andere plaats in de stamboom. Dat is wel heel erg toevallig. Echter hebben evolutiewetenschappers hier iets anders op verzonnen. Het heet “convergente evolutie”. Er wordt gesteld dat er een soort natuurlijke ontwerpkracht in de natuur zit.
Wat is convergente evolutie?
Op de Engelse wikipedia is onder de kop “convergent evolution” de relatie dolfijn en ichthyosaurus als sterk voorbeeld genomen. Zie hieronder een illustratie van de vergelijkingen.
Dat is nogal wat. Ik zie de logica er niet van in dat deze eigenschappen allemaal echt zo erg bij elkaar horen, dat de evolutie dit twee keer als geheel samenbrengt. Wat is convergente evolutie? Het wordt als volgt omschreven: “Convergente evolutie is de evolutie van dezelfde functie bij verschillende, niet-verwante taxonomische groepen.” Het is dus een overeenkomst tussen verschillende organismen, die niet te wijten is aan gezamenlijke afstamming. En dat terwijl juist die overeenkomsten vaak worden aangedragen als “het overweldigende bewijs voor evolutie”. Al vaker had ik voorbeelden gezien onder de kop “convergente evolutie”, maar nog niet eerder zo’n extreme. Iemand zonder kennis van de gangbare evolutiestamboom, maar met kennis van de evolutiefilosofie, zou Ichthyosaurus en de dolfijn nauw aan elkaar relateren. Het voornaamste dat zou moeten wijzigen, is dat de Ichthyosaurus melk zou moeten geven. Echter is daarvoor in de plaats gekozen voor dat de dolfijn zou afstammen van het landdier Pakicetus. De Ichthyosaurus stamt volgens de theorie ook van weer een ander landdier af, genaamd Petrolacosaurus.
Het is een opmerkelijke gang van zaken in de evolutietheorie dat de dolfijn vinnen heeft gekregen zoals vissen die ook hebben. Zelfs wat lijkt op een haaienvin op zijn rug is teruggekomen. Pakicetus had helemaal niets dat daarop lijkt. Het is al een behoorlijke moeilijke opgave om te geloven dat een dier het water uit zou zijn gekropen om een landdier te worden. Het is nog moeilijker voor te stellen dat dat dier later weer terug ging om weer een heel vergelijkbaar zeedier te worden. Maar dat laatste is dus volgens de theorie zelfs twee keer gebeurd. Niet alleen dat, de dieren zijn op 20 vlakken heel erg veel op elkaar gaan lijken.
Opmerkelijkheden in dolfijnevolutie
De ontdekking van Pakicetus als voorouder van dolfijnen en walvissen, is te danken aan de Nederlander Hans Thewissen. In zijn boek “the walking whales” omschrijft hij een meeslepend verhaal over hoe hij tot zijn wereld veranderende ontdekking kwam over onder andere Pakicetus. Pakicetus is een soort hondachtig wezen. Het voornaamste onderdeel dat wordt gekozen als hét bewijs voor dat het een voorouder is van de walvis, is een oorbotje. Voor mij persoonlijk is dit nogal vergezocht. Zeker als je Ichthyosaurus daarnaast zet als contrast. Het is moeilijk om van uitgestorven soorten de evolutie te bepalen, omdat er geen DNA meer beschikbaar is. Van dieren die nog leven kan wel een stamboom worden opgesteld op basis van DNA. De overeenkomsten in botjes blijkt dan lang niet altijd doorslaggevend. Maar bij Pakicetus staat dat oorbot inmiddels behoorlijk in beton gegoten onder evolutiewetenschappers.
Wat ook opmerkelijk is, is dat het nijlpaard volgens het DNA het meest verwante levende landdier is aan de walvis. Dat klinkt heel logisch. Hij is groot, met een dikke huid en houdt van water. Maar het nijlpaard stamt weer niet af van Pakicetus. Die hondachtige zit er dus tussen als voorouder. De voorouder had die eigenschappen niet. Dan wordt de overeenkomst opeens veel minder logisch. Zoals Thewissen het zelf omschrijft
“I love to talk about whale evolution, and my audiences range from fifth graders, to our local Rotary club, to cetologists at international meetings. To point out how dramatic the evolution of whales is, I usually start by asking people to think about two fancy vehicles. I could use a bullet train and a nuclear submarine, but, because it is less intimidating, I ask them to think about the Batmobile and the Beatles’ Yellow Submarine. Whales started out with a very elaborately perfected body adapted to life on land. They changed it, in about eight million years, to a body perfectly tuned to the ocean. I ask the audience to imagine getting a team of engineers together to take the Batmobile apart and build the Yellow Submarine from its parts. Just about everything that works well on land will fail miserably in water. All the organ systems have to change—from locomotion, to sense organs, to osmoregulation, to reproduction. And of course, in evolution, all the intermediate species were functional in their environment. Adding that requirement would dictate that at the end of every working day our engineers can still present a working vehicle. It would be an impossible job, and that indicates how remarkable a transition this really was. And now, remarkably, it is all documented by fossils.”
En aan deze onmogelijke opgave (zijn woorden) kan worden toegevoegd: dit gebeurt zonder intelligentie, en herhaalt zich twee keer vrijwel identiek in de geschiedenis. En het is maar net welke fossielen je achter elkaar legt. Het ziet er geloofwaardig uit. Maar een compleet andere set fossielen achter elkaar kan er net zo geloofwaardig uitzien. En linksom of rechtsom: altijd zal een groot deel van de overeenkomsten niet te verklaren zijn met gezamenlijke afstamming.
Het vogelbekdier
Convergente evolutie is ook te zien in het vogelbekdier. Het vogelbekdier heeft een mozaïek aan eigenschappen. Het legt eieren, geeft melk, heeft reptielengif, heeft voortplantingschromosomen zoals een vogel en heeft een soort van snavel. Toch plaatsen evolutionisten hem in de boom. Zoveel mogelijk eigenschappen worden geprobeerd te zoeken op basis van gezamenlijke afstamming. De rest wordt geplaatst onder het kopje convergente evolutie. En omdat het hoogopgeleide wetenschappers zijn die erover gepubliceerd hebben, neemt vrijwel iedereen het maar voor waar aan. Het beestje zit in de boom, en daarmee is men tevreden.
Vleugels
De vleugels van de Pterodactylus, vleermuis en vogel tonen grote overeenkomsten in het ontwerp.
Evolutiewetenschappers hebben veel moeite om het ontstaan van vleugels te verklaren. Met vogels lukt het misschien een beetje, omdat er zowel loopvogels als vliegende vogels bestaan. Voor vleermuizen en pterosauriërs (zoals Pterodactylus) is dat eigenlijk nog niet goed gelukt. Vooral de Pterodactylus lijkt simpelweg ervoor te zijn gemaakt om te vliegen. Er zijn bovendien grote overeenkomsten in de vleugels van alle drie. Het scenario waarin een beest gaat vliegen is niet vanzelfsprekend. De botstructuur moet zich aanpassen: het moet licht en groot worden. Ook moeten ze grote oppervlakten daaraan vast krijgen, genoeg om het gewicht van het beestje in de lucht te dragen. Voordat ze gaan vliegen heeft dit geen logische functie, en daarom biedt dit het beest tot die tijd geen duidelijk voordeel. Het beestje is juist fragieler, en draagt veel ongebruikt materiaal mee. Natuurlijke selectie is dus geen goede drijvende kracht achter het ontwikkelen van vliegcapaciteit. Toch noemen wetenschappers de overeenkomsten tussen de vleugels van de 3 niet-gerelateerde groepen convergente evolutie.
Evolutionaire stasis
Het verhaal wordt helemaal merkwaardig als we kijken naar de Coelacanth. Dit is, naar men veronderstelt, een voorouder van ons die ca. 400 miljoen jaar geleden een afsplitsing had waarvan wij, en al het andere landleven, afstammen. En alleen die 400 miljoen jaar geleden heeft deze een afsplitsing gegeven. De Coelacanth komt vervolgens verder niet meer voor in de geologische lagen. Toch leeft dit beestje vandaag de dag nog. Terwijl alles in duizenden andere dingen is veranderd, is de Coelacanth ook nog in zijn oorspronkelijke vorm beschikbaar, zonder een spoor na te laten in de geologie. Dit heet evolultionaire stasis. Evolutionisten geven daarop het antwoord: “evolutie schrijft niet voor dat diersoorten moeten veranderen. Sommigen doen het nou eenmaal gewoon goed.” Toch is het merkwaardig dat het contrast in verandering zo extreem groot is. En als deze in 400 miljoen jaar aan aardlagen niet terug te vinden is, terwijl hij er wel gewoon was, voor hoeveel andere soorten geldt dat dan ook?
Ontwerp
Convergente evolutie is een uitsluitingsdiagnose. Het klinkt heel erg logisch: een dier heeft het nodig, of het is op zijn minst beter, dus na verloop van tijd selecteert dit zich vanzelf uit door natuurlijke selectie. Dat heel veel andere dieren in dezelfde leefomgeving prima zonder kunnen, is dan te wijten aan dat zij dat nou eenmaal niet hebben ontwikkeld. Met andere woorden: natuurlijke selectie leidt uiteindelijk naar ontwerp. Convergente evolutie is dus een naturalistische afdekking om het woord ontwerp (laat staan goed ontwerp) maar niet te hoeven noemen. Het woord ontwerp is uit den boze. Echter zelfs Richard Dawkins stelt zelf: “Biology is the study of complex things that appear to have been designed for a purpose.” Op dit punt ben ik het met hem eens.
Overzicht
Hieronder staat een overzicht van de evolutietheorie met een aantal prominente voorbeelden van convergente evolutie. Dit is wat evolutionisten willen dat je gelooft. Dit schema is volledig gebaseerd op reguliere bronnen. Dit overzicht is hier in hogere resolutie te downloaden.
