Inhoudsopgave
Een Bijbelse bril geeft een andere kijk op dingen, zelfs op een ‘paradijs’ als Hawaii. Als bij de zondvloed de hele aarde werd vernietigd, waar komen deze eilanden dan vandaan? Alleen een catastrofale verplaatsing van de aardkorst – een gevolg van de zondvloed – kan deze keten van juwelen verklaren.
Noem Hawaii en er komen gedachten op van een tropisch paradijs. Sprankelende watervallen, weelderige vegetatie, het schelle geluid van Hawaiimeerkoet wijzen de miljoenen jaarlijkse bezoekers op het werk van onze Maker. Maar de gloeiendhete lava is nooit ver weg. Die stroomt traag over het land, slokt daarbij zelfs wegen op. Want de Hawaii eilanden zijn een ketting van actieve en uitgedoofde vulkanen die wijzen op een catastrofaal verleden. Niks Hof van Eden, dit lieflijke landschap is een gevolg van gigantische krachten die door de zondvloed ontketend werden. Dit huidige ‘paradijs’ herinnert onmiskenbaar aan Gods oordeel nog niet zo lang geleden.
Figuur 1: Uitgespuwd lava vormt een parelketting.
Als de acht vulkanen van de hoofdeilanden tijdens de zondvloed zouden zijn ontstaan, dan zouden door die vloed ook sedimenten zijn afgezet tegen de hellingen van de vulkanen. Maar die ontbreken, waardoor we weten dat de vulkanen pas na de zondvloed tot uitbarsting zijn gekomen.
Maar hoe is dat mooie rijtje van eilanden dan na de vloed ontstaan, zo midden in Stille Oceaan en bijna 6.000 meter boven de omringende zeebodem? De wording van deze juweeltjes geeft ons een fascinerende kijk op de geweldige tektonische krachten die de planeet tijdens de zondvloed uiteenscheurden. We beschikken over een serie geologische aanwijzingen waarmee we kunnen reconstrueren wat er in de Pacific gebeurde in de tijd dat Noachs familie op de bergen van Ararat landde en het Nabije Oosten ging bewonen.
Het paradijs onderzocht
De Hawaii eilanden vormen een archipel van acht hoofdeilanden en een groot aantal eilandjes en onder de zeespiegel gelegen bergen (seamounts) (figuur 1). Ze liggen in een boog die zich over een afstand van 2.400 km uitstrekt van het Grote Eiland in het zuidoosten tot het Kure Atol in het noordwesten. Het totale landoppervlak beslaat ongeveer 16.500 km2, heel weinig vergeleken met de grote Indische archipel, met 24.000 eilanden en een oppervlak van 2,5 miljoen km2.
De Hawaii eilanden zijn de laatsten van een serie vulkaaneilanden die omhoogkwamen toen de Pacifische Plaat zich over een ‘hot spot’ in de aardkorst bewoog. Aan het einde van de zondvloed begonnen uitbarstingen tientallen eilanden te vormen in een gebied van 5.800 km lengte. De ‘hot spot’ bevindt zich op dit moment onder het Grote Eiland van Hawaii. De eerste groep eilanden die gevormd werden, de Emperor Seamounts, bleven maar klein en de meeste kwamen nooit boven het oceaanoppervlak uit. Radiometrische kalium-argon bepalingen laten zien dat deze seamounts verhoudingsgewijs het oudst zijn en de Hawaii eilanden het jongst. Al deze eilanden zijn echter snel gevormd, binnen een beperkt aantal jaren en niet gedurende ‘miljoenen jaren’.
Toch is de vergelijking met de Indische archipel niet helemaal eerlijk. Die eilanden bestaan uit materiaal afkomstig uit de aardkorst van de nabijgelegen continenten Azië en Australië, terwijl de Hawaii eilanden van vulkanisch gesteente uit de aardmantel zijn gemaakt. Deze vulkanische eilanden zijn een onderdeel van een nog langere keten die helemaal tot aan Alaska doorloopt. Er is berekend dat al het vulkanisch materiaal in deze keten voldoende is om een gebied zo groot als Nederland, België, Frankrijk en Zwitserland samen met een laag van bijna een kilometer dik te bedekken. Er is daar dus heel wat lava uit de aarde gekomen in het verleden!1
Het Grote Eiland, met een totaal oppervlak van 10.432 km2 is een cluster van vijf brede, afgeronde, nog werkende schildvulkanen. De hoogste, de Mauna Kea, steekt 4.207 m boven de zeespiegel uit. Maar als je zou rekenen vanaf zijn voet op de zeebodem, dan is die 10.100 m hoog, dus nog veel hoger dan de Mount Everest! Zijn actieve buur, Mauna Loa, die slechts 37 m minder hoog is, is de grootste vulkaan op aarde die een landoppervlak van 5.271 km2 beslaat.
Waar komt al die lava vandaan?
De aarde heeft een buitenste laag die we de korst noemen. Daaronder ligt de zogenaamde mantel.2 Wetenschappers nemen aan dat het vloeibare basalt dat door de vulkanen omhoog komt afkomstig is vanuit het buitenste deel van de mantel. Er zijn zelfs aanwijzingen dat nog steeds een pluim met gloeiend heet gesteente de vulkanen van het Grote Eiland voedt. Deze mantelpluim duwt ook de oceaanbodem onder Hawaii omhoog waardoor er een soort ‘blaar’ is ontstaan met een doorsnede van meer dan 1.000 km. Op dit ogenblik is de Kilauea op het Grote Eiland de meest actieve vulkaan, maar de jongste vulkaan is de Loihi Seamount, net ten zuidoosten van Hawaii.
Maui is het op een na grootste eiland en de volgende in de keten. De daaropvolgende eilanden worden snel kleiner en kleiner. Maui is slechts 1.883 km2 groot. Zijn grootste vulkaan, de Haleakala, reikt maar 3.055 m hoog en is niet langer actief. De vulkanen en de massa van de lava worden geleidelijk kleiner als je de keten naar het noordwesten vervolgt.3
Intrigerende ketens
Dit bijzondere patroon eindigt niet bij het achtste eiland. In noordelijke richting loopt nog een serie onderzeese bergen: de Emperor Seamounts. Deze keten is 3.400 km lang en loopt door tot de Aleoeten trog (figuur 1). Deze onderzeese bergen zijn resten van voormalige vulkanen. Opmerkelijk is dat, hoewel de bergen nu geheel onder water liggen, een aantal van hen een afgevlakte top hebben, wat erop wijst dat ze eens boven de zeespiegel uitstaken en toen zijn verweerd.
Dit alles levert een intrigerend plaatje op. De grootste en actiefste vulkanen vinden we aan een eind van de keten bij Hawaii en als je naar het noorden gaat worden de uitgestoten hoeveelheden lava langzaam maar zeker minder en de vulkanen kleiner, totdat de vulkanen niet eens meer boven het oceaanwater uitsteken en ‘dood’ zijn. Hoe kunnen we dit verklaren?
Een aanwijzing daarvoor is de relatieve ouderdom van de gesteenten van de Hawaii eilanden en de Emperor Seamounts. Gebruik makende van de standaard techniek die het radioactieve verval van kalium naar argon meet (de kalium-argonmethode) vinden we dat de jongste vulkanische gesteenten op Hawaii aanwezig zijn. Dat is ook wat we verwachten, omdat immers daar de vulkanen nog actief zijn. Als we de keten naar het noorden vervolgen, dan zijn de vulkanische gesteenten steeds ouder. Van de centraal gelegen eilanden Midway Island en Kure Atol wordt gezegd dat die 28 miljoen jaar oud zijn, terwijl de onderzeese bergen van Emperor keten tussen 41 miljoen jaar in het zuiden en 81 miljoen jaar in het noorden oud zouden zijn (figuur 1). Hoewel jonge aarde creationisten deze ouderdom sterk betwisten, kunnen ze zich wel vinden in de relatief oplopende ouderdom. Hierover verderop meer.
De bewegende Pacifische Plaat
De ontdekking dat de aardkorst is opgebroken in een groot aantal bewegende platen geeft ons een mooie verklaring voor het boven beschreven patroon. De Pacifische Plaat, die een groot deel van de Stille Oceaan beslaat, heeft zich in noordwestelijke richting bewogen. Terwijl de plaat over de stationaire, dus niet verplaatsende, Hawaiiaanse mantelpluim verschoof, heeft het omhoogkomende vloeibare gesteente in een snelle opeenvolging de serie onderzeese bergen en eilanden gevormd.
Hawaii is een ‘hot spot’.
De meeste vulkanen ontstaan op plaatsen waar aardkorstplaten tegen elkaar aan botsen, maar bij Hawaii is iets anders aan de hand. Hawaii ligt direct boven een ‘hot spot’ of mantelpluim, waar heet aardmantelmateriaal door de korst heen breekt. Radiometrische gegevens laten een oplopende ‘ouderdom’ zien van de gesteenten, van Hawaii naar de onderzeese bergen in het noorden. Voor het gemeten radiometrische verval zijn echter enkele maanden of jaren nodig geweest, geen ‘miljoenen jaren’. De onderzeese berg aan het noordelijke einde van de Emperor keten is het eerst gevormd, toen dat punt boven de ‘hot spot’ lag, onterecht radiometrisch gedateerd op 81 miljoen jaar geleden. Naarmate de plaat verschoof bereikte het de huidige positie waarbij het Grote Eiland van Hawaii en de Loihi Seamount zich boven de mantelpluim bevinden (figuur 2).
Oude-aarde-geologen stellen dat deze plaatbeweging altijd langzaam en geleidelijk is geweest. Om deze veronderstelling te onderbouwen wijzen ze op een interessante correlatie. Als je de radiometrische leeftijden van de verschillende eilanden en seamounts vergelijkt met hun afstand tot de vulkaan Kilauea, dan kun je een verplaatsingssnelheid van de plaat van 6,6-9,1 cm per jaar berekenen, wat ‘toevallig’ ongeveer overeenkomt met die we nu meten. Echter, als de snelheid dat de plaat zich zo gelijkmatig beweegt en gelijk zou zijn aan die van vandaag, dan zouden alle vulkanische eilanden ongeveer dezelfde grootte moeten hebben.
De bocht waar de Emperor en Hawaii ketens elkaar raken wordt geacht te zijn ontstaan door een veranderde richting waarin de plaat verschoof, ongeveer ‘47 miljoen jaar geleden’ volgens evolutionistische wetenschappers. Niemand weet echter waardoor die verandering optrad. Misschien dat een antwoord daarop nog tot interessante nieuwe inzichten kan leiden. Er is wel geopperd dat voordat de ‘bocht’ optrad de ‘hot spot’ zich misschien ook een klein beetje verplaatste.4
Hoe passen we dit allemaal in het Bijbels beeld van de aardgeschiedenis?
Jonge-aarde-geologen bestrijden niet dat er plaattektoniek heeft plaatsgevonden. Ze menen echter dat andere aanwijzingen erop wijzen dat dit vooral op catastrofale wijze tijdens de zondvloed is geweest.5 Dat bovendien, toen de zondvloed op zijn einde liep, de snelheid van de plaatbewegingen afnam van tientallen meters per seconde tot de huidige slakkengang van enkele centimeters per jaar. Ook een eventuele beweging van de ‘hot spot’ zou tot stilstand zijn gekomen en de hoeveelheid door de ‘hot spot’ uitgespuwde lava zou sterk zijn verminderd.
Dit plaatje past zelfs beter bij de waarnemingen, zoals de omvang van de meest recent gevormde eilanden, die groter konden worden door grotere hoeveelheden lava. Toen de platen langzamer gingen verplaatsen, was er meer tijd voor de ‘hot spot’ om op een plaats lava omhoog te brengen, zelfs met afnemende erupties. Daardoor is het Grote Eiland van Hawaii veel groter dan de andere eilanden.
De plaat bewoog daarentegen zo snel toen de Emperor keten gevormd werd, dat ervoor slechts enkele van de vulkanen tijd genoeg was om zo groot te worden dat ze boven het oceaanwater gingen uitsteken. Wellicht werd de snelheid waarmee de plaat bewoog minder toen hij van richting veranderde en de bocht tussen de twee ketens ontstond. Pas toen de verplaatsingssnelheid van de plaat laag werd was er voldoende tijd om de Hawaii eilanden op te bouwen, zelfs bij minimale uitbarstingen.
En nu die radiodateringen
Maar wat moeten we met die kalium-argondateringen van miljoenen jaren? Er zijn goede gronden om te stellen dat die enorm overtrokken zijn.
Met de lava van onder de aardkorst komt namelijk extra argon mee, wat de lava verontreinigt en dan een buitengewone hoge ouderdom oplevert.6 Dit vulkanisch argon is dus niet afkomstig uit radioactief verval van het kalium in het gesteente, maar het zit gevangen in het basalt, dat daardoor ouder lijkt. Ook is vastgesteld dat, onafhankelijk van de werkelijke ouderdom, kalium-argondateringen van vulkanisch gesteente van onderzeese bergen hogere waardes kunnen geven op een grotere diepte onder water.7
Zulke onjuiste veronderstellingen achter de radiodateringen leiden tot sterk overdreven ouderdommen.8 Een andere, heel belangrijke en niet te controleren, vooronderstelling van evolutionistische wetenschappers is dat de vervalsnelheid altijd gelijk is geweest. Dat radioactieve ‘klokken’ altijd met zelfde snelheid hebben getikt. Onderzoek van jonge-aarde-creationisten heeft echter aangetoond dat de vervalsnelheid zeer sterk verhoogd was in een recent verleden: tijdens de wereldwijde zondvloed ramp.9
Deze resultaten laten zien dat, net als de aardkorstplaten versnelden tijdens de zondvloed en daarna weer vertraagden, daarmee verbonden ook het radioactieve verval versnelde en vertraagde. Hierdoor is de radioactieve leeftijd van de vulkanische gesteenten die gevormd werden aan het begin van de beweging over de ‘hot spot’ van de Pacifische Plaat sterk overdreven van wege te snel tikkende radioactieve klokken. Dit zijn geen echte absolute leeftijden, want de ‘klok’ tikte toen sneller dan vandaag.
Gods oordeel en belofte
Hoewel de Hawaii eilanden nu een tropisch paradijs lijken, zijn ze ontstaan tijdens de nasleep van de zondvloedramp. Niet alleen waren de tektonische plaatbewegingen en vulkaanuitbarstingen catastrofaal, zelfs het radioactieve verval bereikte catastrofale waarden.
God echter stopte genadig Zijn oordeel door de catastrofale processen te laten aflopen en zo tijd te geven dat vulkanische lavas het huidige paradijselijke eiland konden opbouwen. De af en toe optredende uitbarstingen blijven echter herinneren aan het catastrofale verleden en Gods belofte om nooit meer de hele aarde met water te bedekken.
Dit artikel is met toestemming overgenomen uit Answers Magazine. De volledige bronvermelding luidt: Snelling, A.A., 2014, Hawaii’s Volcanic Origins — Instant Paradise, Answers Magazine 9 (1): 56-59 (Artikel).
Voetnoten
- http://geology.com/usgs/hawaiian-hot-spot/.
- A. A. Snelling, “Journey to the Center of the Earth,” Answers 8.3 (July–September 2013): 72–75.
- The flanks of the islands have also been reduced in size by giant landslides. Huge blocks (up to 20 miles long and 1 mile thick) lie on the ocean floor surrounding the islands. See J. Whitmore, “The Potential for and Implications of Widespread Post-Flood Erosion and Mass Wasting Processes,” in Proceedings of the Seventh International Conference on Creationism (Pittsburgh, Pennsylvania: Creation Science Fellowship, 2013).
- http://geology.com/usgs/hawaiian-hot-spot/.
- . A. Austin, J. R. Baumgardner, D. R. Humphreys, A. A. Snelling, L. Vardiman, and K. P. Wise, “Catastrophic Plate Tectonics: A Global Flood Model of Earth History,” in Proceedings of the Third International Conference on Creationism, R. E. Walsh, ed., (Pittsburgh, Pennsylvania: Creation Science Fellowship, 1994), pp. 609–621.
- For example, the potassium-argon dates obtained from the basalts of the 1800–1801 eruptions of Hualalai on Hawaii were 1.4, 1.6 and 22.8 million years, from the basalts of the Kilauea Iki eruption of 1959 on Hawaii, 8.5 million years, and from basalts erupted from Kilauea on Hawaii <200 and <1,000 years ago, 21 and 42.9 million years respectively. See: A. A. Snelling, “Geochemical Processes in the Mantle and Crust,” in Radioisotopes and the Age of the Earth: A Young-Earth Creationist Research Initiative, L. Vardiman, A. A. Snelling, and E. F. Chaffin, eds., (El Cajon, California: Institute for Creation Research, and St. Joseph, Missouri: Creation Research Society, 2000), pp. 123–304.
- G. B. Dalrymple and J. G. Moore, “Argon 40: Excess in Submarine Pillow Basalts from Kilauea Volcano, Hawaii,” Science 161 (1968):1132–1135; C. S. Noble, and J. J. Naughton, “Deep-Ocean Basalts: Inert Gas Content and Uncertainties in Age Dating,” Science 162 (1968): 265–267.
- A. A. Snelling, “Radiometric Dating: Problems with the Assumptions,” Answers 4.4 (October–December 2009): 70–73.
- L. Vardiman, A . A. Snelling, E. F. Chaffin, eds., Radioisotopes and the Age of the Earth: Results of a Young-Earth Creationist Research Initiative (El Cajon, California: Institute for Creation Research, and Chino Valley, Arizona: Creation Research Society, 2005).
