Christelijke-kinderboekenschrijver Bert Wiersema heeft een verhaal geschreven over de zondvloed. Dit verhaal past in zijn eigen verhalen over Professor Lammers (Logboek Lammers).
Logboek Lammers: Wat een zondvloed!
Waar is het water van de zondvloed gebleven? 
Het regenwater stroomt zo hard over de voorruit dat de ruitenwissers er amper een gat in kunnen slaan. Professor Henk Lammers buigt zich dan ook over zijn stuur om nog een beetje veilig over de weg te rijden.
‘Als ik nu op de snelweg reed dan zette ik hem op de vluchtstrook. Wat een stortbui zeg.’
‘Dat heet een wolkbreuk’, weet Erik vanaf de achterbank te vertellen.
Zijn broer Bob kijkt op van zijn Donald Duck. ‘Het lijkt er inderdaad op dat er een paar wolken flink door hun bodem zijn geslagen.’
‘Maar volgens mij zijn we er nu bijna’, zegt Jessica met een stem die om bevestiging vraagt.
‘Klopt’, zegt moeder Heleen Lammers. Ze houdt een kaart op schoot. ‘Het zou aan deze weg moeten liggen. Ja warempel daar is het!’ Ze wijst door een gat in de regenfilm.
Nu ziet haar man het ook. ‘Wilgenhoeve. Dat is het.’
Hij doet zijn richtingaanwijzer aan, hoewel er niemand achter hem rijdt, en draait het terrein van ‘Wilgenhoeve’ op. Links en rechts van de oprit staan vlaggenmasten waar de vlaggen nu, zwaar van de regen, slap naar beneden hangen. Iets verderop zien ze een gebouw opdoemen. Dat zou de receptie wel eens kunnen zijn. ‘Wilgenhoeve is een klein vakantiepark met een stuk of twintig ruime chalets rond een meertje. Er is van alles te doen, het meeste voor kleinere kinderen, maar er worden ook mountainbikes verhuurd. En daar hebben de Lammers hun zinnen op gezet. Vlak naast de chalets begint een spectaculair mountainbikeparcours dwars door het bos. Ze zijn net terug van hun avontuur in Japan en vinden dat ze wel aan een verzetje toe zijn. Maar deze bui is een flinke streep door de rekening. Dat mountainbiken zal wel blubber-baggeren worden. Pa Lammers zet de auto, hun trouwe Volkswagen Sharan, zo dicht mogelijk bij de ingang.
‘Drie, twee, een, go!’ roept ma. Tegelijk knallen alle deuren open en rollen de gezinsleden naar buiten. Meteen trekken ze een sprintje naar de ingang. Een paar seconden later zijn ze allemaal binnen. En toch zijn hun schouders al doorweekt. Een man achter de balie zit op een computer te werken. Verbaasd kijkt hij op. Meteen komt hij overeind. ‘Goedemiddag. Welkom. Tjonge u hebt de bui getrotseerd.’
‘Nou dat kun je wel zeggen’, antwoordt de prof. ‘Wat een plensbui.’
‘Je zou denken dat de zondvloed net begonnen is’, grapt de man.
‘Dat ging nog heel wat harder’, antwoordt Henk Lammers. ‘Daar ben ik wel van overtuigd.’
‘Wat ging harder?’ vraagt de man die het niet helemaal begrijpt.
‘De stortregens bij de zondvloed’, antwoordt de professor.
De man trekt even met zijn wenkbrauwen. ‘Het lijkt wel of u gelooft dat dat echt gebeurd is.’
‘O, dat geloof ik zeker.’
‘Echt? De hele wereld onder water? Alle dieren van de wereld in een bootje? Dat klinkt niet erg waarschijnlijk. Waar is al dat water dan gebleven?’
‘De wereld staat nog voor driekwart onder water’, zegt Lammers glimlachend. ‘En de Ark was geen boot-je.’
De man trekt met de schouders. Hij heeft duidelijk geen zin om hier over door te gaan. ‘We hebben ons nog niet eens aan elkaar voorgesteld’, gooit hij het over een andere boeg. ‘Ik ben Willem. Willem van de Wilgenhoeve, zeg maar.’
‘Wij zijn de familie Lammers’, zegt ma en noemt hun namen.
De man trekt een map naar zich toe en bladert er wat in. ‘Hier heb ik de reservering. Chalet 11.’ Hij draait zich om en pakt een sleutelbosje met een flinke hanger er aan van een sleutelbord. ‘Dit zijn de sleutels van de voor- en de achterdeur en het bijbehorende schuurtje.’
‘Kunnen we nog vijf mountainbikes reserveren?’ wil Bob weten, die zich erg op het fietsen heeft verheugd.
‘Nu?’ vraagt de man terwijl hij over zijn bril kijkt. ‘Er is een wasmachine in de chalet, maar of je je kleren nog weer schoon krijgt als je met dit weer gaat fietsen dat kan ik je niet beloven.’ Ze schieten allemaal in de lach. ‘Dat gaan we vandaag niet meer doen’, lacht ma.
‘Maar morgen is het vast beter weer’, verwacht Bob.
‘Ik heb fietsen genoeg’, zegt de man. ‘Dus als jullie willen fietsen dan hoor ik het wel. Om bij huisje 11 te komen moeten jullie links langs het meertje rijden, het vijfde chalet is van jullie. Het staat op het mooiste plekje al zeg ik het zelf.’
‘Dat vinden we wel.’
Een uurtje later zitten de Lammers op hun grote overdekte terras. Het is helemaal niet koud en zo samen op een terras vlak aan het water in een, ongebruikelijk lang durende, stortbui dat heeft wel wat. Het wateroppervlak is wit van de opspattende druppels. En zelfs de dakgoten stromen over en laten een film van water links en rechts naast hen lopen.
‘Dus, dat ging bij de zondvloed nog harder?’ vraagt Jessica.
De professor knikt. ‘De Bijbel heeft het over de ‘de kolken van de waterdiepten en de sluizen van de hemel’, Dat is nog wel even wat anders. De mensen toen moeten vanaf de eerste minuut hebben beseft dat zich een enorme ramp aan het voltrekken was.’
‘Maar die man bij de balie heeft wel een punt’, vindt Bob. ‘Waar is al dat water gebleven?’
‘De wereld staat onder water’, zegt Erik. ‘Dat zei pa net.’
‘Ja, oké’, geeft Bob toe. ‘Maar de hoogste bergtoppen waren bedekt. Nou, voor de Mount Everest bedekt is moet er nog 9 kilometer water bij. Dat zie ik even nergens liggen. Zelfs niet als de hele zuidpool smelt.’
Zijn vader grabbelt in zijn zak en haalt zijn mobiel tevoorschijn. Hij kijkt wat in zijn fotogalerij en laat dan een plaatje zien. ‘Ik zal het even op de gezinsapp zetten.’
Iedereen pakt de mobiel en kijkt naar het plaatje.
‘Rechts onderin zie je een wereldkaart zoals hij normaal in een atlas staat’, begint pa Lammers. ‘Maar eigenlijk klopt dat niet. Het oppervlak op aarde met water is veel groter. Alleen zie je dat niet in een atlas. Want dan was de helft van de atlas blauw. Eigenlijk moet je de kaart rechts onder wegdenken dan zie je beter hoeveel water er werkelijk op de wereld is. Driekwart water en een kwart land.’
‘Zo ziet het er inderdaad heel anders uit’, vindt Jessica.
‘Klopt’, gaat haar vader verder. ‘en kijk nu eens naar het stuk dat nog boven water uitsteekt. Je weet dat Adam en Eva geen kleren nodig hadden. Probeer eens een plek op de aarde te vinden waar je bij wijze van spreken het hele jaar in je zwembroek zou kunnen lopen. De polen, veel te koud. De woestijnen, veel te heet. In de bergen gaat het ook niet.’
Erik krabt eens aan zijn kin. ‘Eigenlijk alleen zo rond de evenaar.’
‘Rond de Middellandse zee misschien?’ doet Bob ook een duit in het zakje.
‘Goed beschouwd eigenlijk bijna nergens’, stelt ma vast.
‘Precies’, lacht Henk Lammers. ‘En wat zegt God aan het eind van elke scheppingsdag?’
‘En Hij zag dat het goed was’, antwoordt Erik. ‘Tjonge, toen keek Hij vast niet naar deze wereld.’
‘De zondvloed heeft de aarde ingrijpend veranderd’, zegt pa. ‘Het was één grote chaos tijdens de zondvloed. Christelijke wetenschappers denken dat er niet alleen veel water was, maar dat er ook vulkaanuitbarstingen, komeetinslagen en aardbevingen plaatsvonden. Wat veranderde er aan de bergen? Zeer waarschijnlijk waren bergen voor de zondvloed lang niet zo hoog als nu. Tijdens de zondvloed werd alles met een dikke laag water bedekt. Alleen omdat de aardkorst niet overal even zwaar is kwam een deel al weer vrij snel ‘bovendrijven’. Daarbij zullen de continenten ook wel wat tegen elkaar aan hebben gedrukt, zodat de Mount Everest zo hoog kon worden.
‘Hmmm’, zegt Bob. ‘Weet u zeker dat het zo gegaan is?’
‘Hoe het helemaal precies gegaan is dat is moeilijk meer na te gaan. Christelijke wetenschappers doen op dit moment nog veel onderzoek. Maar ik denk wel dat het ongeveer zo gegaan is. En als God wilde dat we het nog preciezer zouden weten dan had het allemaal wel in detail in de Bijbel gestaan. Wat belangrijk is, is dat het echt gebeurt kan zijn. Veel mensen lezen de Bijbel en zeggen; Dit is allemaal onzin, dat kan helemaal niet. Maar dat is niet waar. Voor heel veel geschiedenissen in de Bijbel die moeilijk te geloven lijken kun je een logische verklaring vinden.’
Erik laat zich achterover zakken. ‘Weet je wat ik heel bijzonder vind?’
‘Nou?’ vragen de anderen.
Erik spreidt zijn handen. ‘De Bijbel is aan de ene kant zo eenvoudig dat je het aan een kind kunt uitleggen, en aan de andere kant zo veelzijdig dat je er je hele leven in studeren kunt. Dat is best bijzonder.’
Moeder steekt haar duim op.
‘Dat vind ik een hele mooie conclusie.’
