In het paradijs vroeg de slang aan Eva: “Is het ook, dat God gezegd heeft….?” Satan zei als het ware: “Denk je nu echt dat God dat zo bedoeld heeft? Gebruik toch je verstand!” Ditzelfde hoor ik in alle toonaarden doorklinken in de pogingen om geloof en evolutie met elkaar te verzoenen. “Je neemt dat toch niet letterlijk wat de Heere in Gen. 1-3 gezegd heeft? Natuurlijk kan dat niet, dat is alleen maar beeldspraak! Gebruik toch je verstand!” Maar hoe kan ik op mijn verstand vertrouwen? Dat verstand is immers een gevallen verstand? Ik lees in Spreuken 3: 5 “Vertrouw op den HEERE met uw ganse hart, en steun op uw verstand niet.” En als ik dan lees wat de uitkomst is van het gebruiken van het verstand, dan huiver ik.
Dat verstand probeert ons een God voor te spiegelen die wel geschapen heeft, maar toen de evolutie zijn gang heeft laten gaan. Dan zie ik miljoenen, zelfs miljarden jaren voor me waarin altijd de zwakste het onderspit gedolven heeft. Miljarden jaren van dood en verderf, van moord en doodslag. Miljarden jaren waarin organismes zich ontwikkelden ten koste van het zwakke, miljarden jaren van mutaties en mislukkingen en van toevallige goede mutaties met wonderlijke resultaten. Miljarden jaren waarin op het laatst aapachtigen rechtop gaan lopen, waarna mensachtigen ontstaan. En als ‘de’ mens dan door het recht van de sterkste en het vermoorden van het zwakste genoeg ontwikkeld is, zou God aan die mensen Zijn Beeld gegeven hebben? En na al die miljarden jaren zou God dan deze woorden inspireren: “En God zag al wat Hij gemaakt had, en ziet, het was zeer goed”? En als ik het goed begrijp (mijn verstand is blijkbaar niet zo groot), dan is het bij Adam en Eva misgegaan en omdat zonde besmettelijk is, zijn alle mensen gaan zondigen?
Maar als ik Genesis 1 lees, dan zie ik hoe God Zich openbaart als een liefdevolle God Die volmaakt is. Die volmaakte God heeft niemand nodig, maar Hij verkiest in Zijn eeuwig welbehagen om mensen te maken. En voor deze mensen schept Hij een volmaakte wereld, die volmaakte voorwaarden heeft waarin de mens kan leven. Deze liefdevolle God schept vanuit Zijn overvloed ook de schoonheid van de natuur, de pracht van de bloemen, de uitbundigheid van de dierenwereld. Als de allergrootste ‘Kunstenaar’, menselijkerwijs gesproken, schept de Heere alle verscheidenheid in vorm, in kleur, in functie en in soort met de grootst mogelijke zorg. Hij verheugt Zich in elk, voor ons ongelooflijk ingewikkeld, detail. Hij had deze schepping in één tel kunnen doen, maar Hij kiest er in Zijn oneindige wijsheid voor om het in zes dagen te doen om de mensen het ritme van nacht en dag, van weken en jaren te geven. En pas als alles klaar is om de mens te ontvangen, schept Hij Adam. Als Adam zijn ogen opendoet, is daar de Heere Die Zich aan hem openbaart. En ik hoor de Heere als het ware daarna zeggen, terwijl Hij Adams hand pakt: “Kom, Adam, kom eens mee. zal Ik je eens laten zien wat Ik voor je gemaakt heb? Zo wandelt Adam met God en mag hij zich volmaakt verheugen in zijn Schepper en in Gods schepping!
Zo heeft God Zich als de Schepper geopenbaard. Hij heeft zelfs met Zijn eigen handschrift in steen gegraveerd dat Hij de hemel en de aarde in zes dagen geschapen heeft en dat Hij op de zevende dag gerust heeft. Bij deze liefdevolle God geldt niet het recht van de sterkste. Hij hoort het geroep van de zwakken, van de geringen en van de nederigen en Hij ontfermt Zich juist over hen. Zo is de Heere!
Ook Paulus schrijft over de schepping in Rom. 1: 20: “Want Zijn onzienlijke dingen worden, van de schepping der wereld aan, uit de schepselen verstaan en doorzien, beide Zijn eeuwige kracht en Goddelijkheid, opdat zij niet te verontschuldigen zouden zijn.” En in vers 22: “Zich uitgevende voor wijzen, zijn zij dwaas geworden.” En in vers 25 zegt Paulus: “Als die de waarheid Gods veranderd hebben in de leugen, en het schepsel geëerd en gediend hebben boven den Schepper, Die te prijzen is in der eeuwigheid. Amen!” Wat kan ik hier nog aan toevoegen? Dan mag het wel onze bede zijn: “Heere, bewaar ons en onze kinderen voor de leugen!”
