Maar al te vaak krijg ik het verwijt dat creationisten niet zelf wetenschap bedrijven. Toegegeven, er is véél minder geld beschikbaar voor Bijbelgetrouwe wetenschap, maar dat betekent niet dat er niets gebeurt. Vorige week nog was ik bij collega Stef Heerema om proeven te doen met gesmolten zout.
Wetenschap is een bedrijf. Er moet geld verdiend worden. De tijd van het ideologische ‘science for the sake of science‘ is al lang voorbij. Wetenschap is big business. In 2013, toen er nog een economische crisis was, besteedde de wereld ruim 2% van het bruto nationaal product aan wetenschap.1 Dat zijn vele biljoenen euro’s.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben juist blij dat er zoveel wordt geïnvesteerd in wetenschap. Ik denk dat dat essentieel is voor een leefbare wereld. Wat ik wel jammer vind is dat creationistisch onderzoek geen gebruik kan maken van die biljoenen. Dat wordt gesubsidieerd door giften en privégelden. En daardoor lijkt het soms dat creationisten niet aan wetenschap doen.
Als vaste lezer zul je ondertussen wel weten dat er veel creatie-wetenschappers zijn. We hebben onze eigen wetenschappelijke literatuur, zoals Journal of Creation2, Answers Research Journal3 en Creation Research Society Quarterly4. Ook worden er wereldwijd wetenschappelijke congressen georganiseerd.
Het zout der aarde
En dat brengt ons bij vorige week. Op woensdagochtend reisde ik naar het hoge noorden (Assen), om vervolgens samen met Stef door te gaan naar het nog hogere noorden (Groningen). Daar konden we gebruikmaken van een oven die krachtig genoeg is om zout te smelten.
Overal op aarde kom je onder de grond enorme steenzoutformaties tegen. Die bestaan uit lagen van puur keukenzout (natriumchloride) en gips (calciumsulfaat). De gangbare theorie is dat dit zout afkomstig is van een zee die in de loop van miljoenen jaren is ingedampt, maar er zijn geen fossielen of zand in het zout zelf te vinden. Verschillende creationisten denken dat het zout met het vloedwater meegekomen is. Er zouden dan grote hoeveelheden zout opgelost zijn in superkritisch water.
De theorie van Stef is dat dit zout een vulkanische oorsprong heeft: het is als zoutmagma uit de aarde opgekomen. Persoonlijk vind ik deze theorie het meest logisch, omdat de zoutformaties de diepe scheuren opvullen en als vloeibaar zout tussen de vloeibare aardlagen zijn afgezet. Maar kunnen we dit ook hard maken?
De experimenten
Om de vulkanisch-zout-theorie te testen zijn we bezig met experimenten te doen. Kleinschalige experimenten met gesmolten zout. Krijg je bijvoorbeeld fasescheiding in natriumchloride en calciumsulfaat? Bij de eerste tests zagen we dat nog niet, maar dat komt ook omdat er nog wat kinderziektes uitgehamerd moesten worden. Zo tastte het vloeibare zout de ijzeren bak aan, waardoor er een laagje met ijzersulfides ontstond.
Nadat Stef en ik een blanco test met alleen keukenzout hadden aangezet gingen we in de middag terug naar zijn huis om de resultaten van de vorige tests te bekijken. Met simpele huis- tuin- en (vooral) keukenchemie probeerden we te achterhalen wat we precies voor mineralen hadden gevormd. Hoewel we laagjes konden zien, waren die laagjes niet puur van het ene of het andere zout. Daarmee is nog niets gezegd, want er zijn heel veel factoren die daarvoor kunnen zorgen, niet in de minste plaats dat we deze experimenten op een hele kleine schaal uitvoeren. Er is dus nog veel werk aan de winkel.
Wil je het zoutonderzoek van ing. Stef Heerema steunen? Maak dan een gift over aan Logos Instituut, NL53 INGB000 7655373, o.v.v. Zoutproject Heerema. Logos is een ANBI-stichting.
Dit artikel is met toestemming overgenomen van de website WaaromSchepping. Het originele artikel is hier te vinden.
