Zoutbergen en zoutgehalte van de zeeën

Ondanks langdurige regentijden (pluviale) in het Kwartair (dat naar men zegt 2,6 miljoen jaar geleden begonnen zou zijn) verheft bijvoorbeeld de zoutberg Kuh-e-Namak in Centraal Iran zich meer dan 300 meter boven het aardoppervlak. Indien deze zoutberg slechts bij benadering zo oud zou zijn, zoals zij officieel geschat wordt, dan zou hij allang opgelost moeten zijn.  Een andere omstandigheid is het zout van zoutvoorraden dat wegspoelt naar de zee en zo eraan bijdraagt, dat het zoutgehalte van de oceanen langzaam toeneemt. Meet men de aan- en afvoer van zout in de wereldzeeën, dan komt men tot de conclusie, dat de tegenwoordige processen sedert maximaal 62 miljoen jaar kunnen hebben plaatsgevonden. Bij deze berekening is men uitgegaan van de onrealistische aanname, dat er oorspronkelijk geen zout zat in de wereldzeeën.

De opvallendste stof, die het zeewater bevat, is een mengsel van verschillende zouten. Bij het verdampen van het zeewater blijven de zouten achter. De damp (het water) stijgt omhoog en vormt wolken. Wanneer deze boven het vaste land komen en afkoelen, valt regen. Het regenwater sijpelt in de aarde en neemt op bepaalde plaatsen oplosbare verweringsproducten zoals kalk en zout op. Als bronwater komt het gedeeltelijk weer aan de oppervlakte en stroomt uiteindelijk door beken, rivieren en grondwater in de zeeën terug.¹

Het huidige zoutgehalte van de oceanen alsook alle aan- en afvoer van zout kan tegenwoordig worden gemeten.² Hierbij blijkt, dat de aanvoer van zout (althans tegenwoordig) aanzienlijk groter is dan de afvoer. Indien de huidige processen reeds 3,5 miljard jaar zouden hebben plaatsgevonden, dan zouden de wereldzeeën een zoutgehalte hebben dat 56 maal (!) hoger is dan tegenwoordig.³

Oprijzende zoutbergen

Veel wijst erop, dat het klimaat van de aarde in het Tertiair (zogenaamd 2,6 tot 65 miljoen jaar geleden) wereldwijd aanzienlijk warmer en in belangrijke mate regenrijker was, dan wij het in de huidige tropen kennen. Zelfs indien een zoutberg zoals Kuh-e-Namak door een tijdelijk woestijnachtig droog klimaat als zoutberg zou zijn verrezen, dan zou hij nauwelijks een 2,6 miljoen jaar durend Kwartair hebben kunnen doorstaan, zonder hierbij volledig opgelost te worden⁴, temeer omdat er in het Kwartair aanzienlijke regenperioden waren.

Hieruit kan afgeleid worden, dat de kwartaire regenperioden aanzienlijk korter waren, dan conventioneel aangenomen wordt. De datering van de geologische formaties rondom Kuh-e-Namak moet daarom met een meercijferige factor gereduceerd worden.⁵

1. E.K. Berner und R.A. Berner, The global Water Cycle, Prentice-Hall, Inc. Englewood Cliffs, New Jersey, 1987.
2. Bryan Gregor et al., Chemical Cycles in the Evolution of the Earth, 1988.
3. Steven Austin und D. Russel Humphreys, The sea´s missing salt, Proceedings of the Second International Conference on Creationism, 1990, p. 17-33.
4. Detlef Busche, Reza Sarvati und Ulf Siefker, Kuh-e-Namak: Reliefgeschichte eines Salzdoms im abflusslosen zentraliranischen Hochland, Petermanns Geographische Mitt. 146/2, 2002, p. 68-77.
5. Manfred Stephan, Langzeitproblem: Entstehung eines Salzbergs im Iran, Studium Integrale, April 2007, p. 12-20.