Afwijkingen bij radiometrische dateringsmethodes

Hoe men tegenstrijdige resultaten van radiometrische dateringsmethodes hetzelfde verhaal laat vertellen. 

Als we het hebben over het bepalen van hoe oud dingen zijn, wordt ons verteld dat daarvoor een dozijn verschillende radiometrische dateringsmethodes zijn en dat ze allemaal hetzelfde antwoord geven. Maar is dat wel zo?

Grote verschillen tussen radiometrische dateringsmethodes

Fossiel hout uit een groeve in de buurt van de stad Banbury in Engeland, ongeveer 130 kilometer ten noordwesten van Londen, werd gedateerd met behulp van de koolstof-14 methode.¹ De berekende leeftijden varieerden van 20,7 tot 28,8 duizend jaar oud. De kalksteen waarin het hout werd gevonden stamde echter uit het Jura tijdperk, daarmee is het zo’n 183 miljoen jaar oud. Het is duidelijk dat de dateringsmethoden met elkaar in strijd zijn.

Bij de analyse van diamanten uit mijnen in Zuid-Afrika, Botswana en alluviale afzettingen in Guinee, West-Afrika, trof men meetbare hoeveelheden C-14 aan – wel meer dan tien keer de detectielimiet van de laboratoriumapparatuur.² De gemiddelde ‘leeftijd’ die voor de monsters werd berekend was 55.700 jaar. Het gesteente dat de diamanten bevatte varieerde echter van 1000 tot 3000 miljoen jaar oud. De dateringsmethoden zijn opnieuw in conflict.

Gesteentemonsters uit een lavakoepel in de krater van Mount St Helens, VS, werden gedateerd met de kalium-argonmethode. Van een heel monster werd een ouderdom van 350.000 jaar berekend.³ Toen enkele amfiboolmineralen uit de monsters werden geëxtraheerd en apart geanalyseerd, bleek hun ouderdom meer dan het dubbele: 900.000 jaar. Van twee mineraalmonsters van een ander mineraal, pyroxeen, werd een leeftijd van 1.700.000 en 2.800.000 jaar berekend. Welke leeftijd is juist? Geen van beide. De lavakoepel werd gevormd nadat Mount St Helens in 1980 explodeerde en de monsters waren slechts 10 jaar oud. Nog meer tegenstrijdige resultaten tussen dateringsmethoden.

Creationistische wetenschappers hebben tientalle onregelmatigheden en conflicten zoals deze ontdekt. Verrassend genoeg brengen de tegenstrijdige resultaten mainstream geologen niet van hun stuk. Zij geloven oprecht dat de wereld miljarden jaren oud is en de tegenstrijdige resultaten zorgen er niet voor dat ze hun geloof in twijfel trekken. In hun ogen zijn deze conflicten een klein mysterie dat zal worden opgelost met creatief denken en meer onderzoek.

De isochronmethode

In zijn bekende lesboek over isotopengeologie legt Gunter Faure de verschillende radiometrische dateringsmethoden uit, waaronder de zogenaamde isochronmethode. Wanneer de resultaten van een aantal gesteentemonsters in een grafiek worden uitgezet en ze een rechte lijn vormen, dan kan de onderzoeker een leeftijd voor de monsters berekenen. Maar Faure waarschuwt zijn lezers om de berekende leeftijd niet klakkeloos te accepteren.

Hij geeft een voorbeeld van vulkanische lava langs de grens van Oeganda, Zaïre en Rwanda, Oost-Afrika. Van die lava is bekend dat hij relatief jong is, mogelijk is hij in het recente verleden uitgespuwd,⁴ maar een rubidium-strontium isochron berekende een leeftijd van 773 miljoen jaar. Maken wetenschappers zich hier zorgen over? Nee. Ze hebben het volste vertrouwen in de methode. In hun ogen gaat het om de manier waarop de resultaten worden geïnterpreteerd. Faure zegt dat we in dit geval de lijn niet moeten interpreteren als een isochron, maar als een “menglijn”. Maar hoe kunnen we het verschil zien? Dat kunnen we niet. De enige manier waarop we kunnen weten dat het een menglijn is, is als de berekende leeftijd fout is – en de enige manier waarop iemand kan ‘weten’ of een leeftijd juist of onjuist is, is door een bestaande overtuiging te hebben over wat de leeftijd zou moeten zijn.

Resultaten interpreteren

In een ander voorbeeld hebben Okudaira et al. isochronleeftijden gemeten van een gesteente genaamd amfiboliet, afkomstig uit Zuidoost-India. Met de rubidium-strontiummethode berekende ze een leeftijd van 481 miljoen jaar, maar met de samarium-neodymiummethode bleek de leeftijd het tweevoudige te zijn, namelijk 824 miljoen jaar.⁵ Hebben deze verschillen de onderzoekers doen twijfelen aan de dateringsmethoden? Helemaal niet. Ze losten de tegenstrijdigheid op met de manier waarop ze de resultaten ‘interpreteerden’. Volgens hen is de oudere leeftijd de leeftijd waarop de rotsen metamorfose ondergingen, de jongere leeftijd de leeftijd waarop de rotsen later werden verhit. Hoe wisten ze dat? Het maakt niet uit wat de verschillen zijn, er kan altijd een plausibel verhaal verzonnen worden nadat de resultaten zijn verkregen.

Een ander voorbeeld betreft een vulkanisch gebied in Zuid-India, een pluton.⁶ Met gebruik van de lood-loodmethode werd er van het hele gesteentemonster een leeftijd berekend van 508 miljoen jaar. De leeftijd van de mineralen groep mica werd berekend met de kalium-argonmethode, 450 miljoen jaar. Zirkonen werden berekend met de uranium-loodmethode wat een ouderdom van 572 miljoen jaar opleverde. Drie verschillende monsters; drie verschillende methoden; drie verschillende resultaten. Twijfelden de onderzoekers hierdoor aan de radiometrische dateringsmethoden? Nee. Ze pasten alleen een creatieve interpretatie toe. Ze zeiden dat de verschillende leeftijden kwamen doordat het enorme pluton langzaam afkoelde gedurende miljoenen jaren en dat de verschillende mineralen op verschillende manieren werden beïnvloed. In plaats van een probleem werd het conflict een nieuwe ontdekking.

Conclusie

Er worden voortdurend tegenstrijdige radiometrische dateringsresultaten gerapporteerd en op zichzelf is er geen manier om te weten wat ze betekenen. Daarom onderzoeken geologen hoe collega-geologen andere gesteenten in het gebied hebben geïnterpreteerd om te bedenken wat voor dateringen ze kunnen verwachten. Vervolgens verzinnen ze een verhaal om de getallen te verklaren als onderdeel van de geologische geschiedenis van het gebied. Creationistische geologen zijn van mening dat de Bijbel de ware geschiedenis van de aarde beschrijft en dat de gesteenten minder dan 6000 jaar oud zijn. Omdat de Bijbel betrouwbaar en historisch verifieerbaar is, beschouwen wij het als wetenschappelijk geldig om de resultaten van radiometrische datering binnen Bijbelse kaders te interpreteren.

Bronvermelding

Tas Walker. (2010). Radioactive dating methods/anomalies. Creation Magazine, 32(4). Te lezen op: https://creation.com/radioactive-dating-anomalies

1. Snelling, A., Geological conflict: Young radiocarbon date for ancient fossil wood challenges fossil dating, Creation 22(2):44–47, 2000; creation.com/geological-conflict.
2. Baumgardner, J., 14C evidence for a recent global flood and a young earth; in: Vardiman, L., Snelling, A. and Chaffin, E., Radioisotopes and the Age of the Earth, Vol. II, Institute for Creation Research, California, USA, pp. 609–614, 2005. Zie ook:  Diamonds: a creationist’s best friend, Creation 28(4):26–27, 2006; creation.com/diamonds.
3. Austin, S.A., Excess argon within mineral concentrates from the new dacite lava dome at Mount St Helens Volcano, Journal of Creation 10(3):335–343, 1996; creation.com/lavadome.
4. Faure, G., Principles of Isotope Geology, 2nd ed., John Wiley & Sons, New York, pp. 145–147, 1986.
5. Okudaira, T., Hamamoto, T., Prasad, B.H. and Kumar, R., Sm-Nd and Rb-Sr dating of amphibolite from the Nellore-Khammam schist belt, S.E. India: constraints on the collision of the Eastern Ghats terrane and Dharwar-Bastarcraton, Geological Magazine 138(4):495–498, 2001; geolmag.geoscienceworld.org/cgi/content/abstract/138/4/495.
6. Miyazaki, T. and Santosh, M., Cooling history of the Puttetti alkali syenite pluton, Southern India, Gondwana Research 8(4):576–574, 2005.

Gerelateerde berichten:

12 argumenten voor een jonge aarde Wat helium onthult over de ouderdom van gesteente Dateringsmethoden (kids) 30 nieuwe minivideo´s over Bijbel, wetenschap en evolutie